Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 9

Sévrólettinn dreginn atturábak upp úr ánni. Það er ekki að i'urða, þótt Beo-Studebakcrinn blási frá sér, þegar hann þarf að
komast yfir aila þessa ísa.
biðu hinum megin á bakkanum með mynda-
vélar til taks, eftir því að trukksi renndi sér
yfir ána. En það dróst. Eftir hverju var bíl-
stjórinn svo sem að bíða? Hver vissi það?
Loks kom Haraldur arkandi yfir ísinn í
klossa á öðrum fæti en stígvéli á hinum, og
sneiddi í þetta sinn fram hjá vökinni, sem hann
hafði áður kynnzt. Jú, Guðmundur var að reyna
að ná sambandi við umheiminn í talstöðina,
taldi ófæru að leggja út á ána öðru vísi en að
eiga von í hjálp, ef illa tækizt til.
Það dimmdi óðum. Myndasmiðir voru orðnir
uggandi. Ef hann færi nú ekki að leggja af
stað, yrði ekki hægt að ljósmynda gamminn
geysast yfir þessa fyrstu ófæru. Loks sást hvar
Guðmundur kveikti sér í sígarettu, og að því
loknu lagði hann af stað. Fyrst ók hann út með
brekkufætinum upp með ánni, nokkrar bíl-
lengdir, hjakkaði þar, þangað til bíllinn vissi
beint að ánni, og svo — ops! Hörslið á bakk-
anum lét undan, og bíllinn seig virðulega niður
að aftan! Nei, þetta var ekki hægt! Ennþá eina
fimm sex metra frá árbakkanum! Menn settu
myndavélarnar aftur í hulstrin og hlupu yfir
ána.
Það tók ekki mjög langan tíma að höggva
og moka bílinn lausan úr þessari rennu, og
síðan hélt hann áfram beint út á ísinn. Fyrst
hægt og hikandi, eins og hestur, sem hnusar
af vatninu, áður en hann leggur af stað yfir
það. Síðan öruggar, með jöfnum, ákveðnum
hraða, og —
■— Svei mér, ef hann ætlar ekki að hafa það
af, hugsaði ég, og stóð mig þá í fyrsta sinn að
því, að verða undrandi yfir slíkri heppni, þrátt
fyrir alla bjartsýnina. En í sama bili kvað við
brestur, og hægra afturhjól braut sig niður
úr svellinu. Bíllinn hentist yfir á hægri hliðina,
vinstra framhjólið fór hátt í loft upp og vinstra
afturhjól lyftist líka, svo náði bíllinn jafnvægi
og vinstri hjólin skelltust niður á ísinn, aftur-
hjólið í gegn. Þarna sat hann, næstum upp á
cndann, framhjólin aðeins tvo til þrjá metra
frá þráðum bakkanum hinum megin.
Myrkrið var að skella á. Geð ferðalanganna,
sem fram að þessu var bjart og glatt, — því
illur grunur minn um óforsjála áfengisneyzlu
þessara kappa reyndist byggður á sandi, —
myrkvaðist að nokkru. En sút er ekki tíðkuð
í ferðum Strengs, heldur var nú þrifið til ís-
högganna og hafizt handa með að brjóta frá
afturhjólunum. Það var brotið fram undir miðj-
an bíl, ekið eftir rennunni að skörinni, brotið
aftur. Trukkurinn færði sig örlítið fram, spól-
aði svo á framhjólunum, og keðjurnar gerðu
far í ísinn.
Þegar hafizt var handa á ný við að brjóta
ísinn, snaraðist Guðmundur út. — Spólaði hann
hérna megin að aftan? spurði hann þá sem
vinstra megin voru. — Nei. ■— En hérna megin,
spurði hann hægri mennina. — Nei.
— Það var nú það. Þetta heyrðist mér. Það
er brotinn öxull. Þá förum við ekki lengra
að sinni.
Það var orðið aldimmt. Bæði í óeiginlegri
merkingu og eiginlegri. Löng leið enn eftir
að leitarmannakofanum, þar sem gisting var
fyrirhuguð um nóttina, þar sem mýsnar í
Langavatnsdal halda til á veturna, þessar sak-
lausu hagamýs, sem Magnús í Skeifunni var
sagður hræddur við, en harka þó af sér, því
Sveinn Kjarval hafði boðizt til þess að setja
hangikjöt í skeggið á sér áður en hann færi
að sofa, til þess að mýsnar hefðu um annað
skemmtilegra að hugsa en hrella hinn nauð-
rakaða Magnús. Þótt Guðmundur hefði með
samræðum við góða menn fyrir sunnan gegn
um talstöðina von um að fá hjálp, var hennar
vart að vænta fyrsta kastið, og síðan tæki
drjúga stund að gera við öxulinn brotna, áður
Framhald á bls. 40.
Sveinn Kjarval cr búinn að loka utan nm sig buxunum á ný, og hvílist á ferðabcddasólstól
Bafns. Jóhannes sonur hans harfir á. í baksýn cru lcifarnar af bátanausti barónsins á Hvítár-