Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 29
Hann ákvað að vera hreinskilinn við hana: „Þessi eina
sál er tuttugu þúsund dollara virði, og fyrir þá höfum
við fulla þörf. Það er kostnaðarsamt að boða hina
sönnu trú, eins og þú veizt.“
SÖNN SAGA EFTIR
ANTHONY STERLING
„Þetta er allt mjög mikilvægt,“
skýrði hann út fyrir þeim, sem
undruðust þennan mismun. „Allt,
sem spámaður ykkar gerir, gerir
hann til að reyna ykkur, það verðið
þið að muna, til að ganga úr skugga
um að þið séuð hæf til að ganga
í Kóngsríkið."
Eins og Mike Mills hafði gert,
lét Ben þegna sína aðeins hafa nauð-
synleg klæði, eftir að hann hafði
tekið af þeim allar eigur þeirra.
Hann fór einnig að dæmi Mills í því,
að banna þeim að neyta áfengis,
tóbaks og kjöts. Ef einhver orðróm-
ur komst á kreik um steikurnar,
sígaretturnar og bjórinn eða vínið,
sem var daglegt brauð á borðum
konungsins, svaraði hann alltaf því
sama til — hann væri aðeins að
reyna trú þeirra og traust á sér.
Hann hafði ekki til einskis hlust-
að á Atkinson verja Mike Mills og
séð hvernig hann hafði næstum
fengið hann sýknaðan með játningu
Bernice Bickle. Hann heimtaði því
fullkomna ævisögu og játningu af
öllum, sem gerðust þegnar sjöunda
ríkisins. Ef ekkert var í þeim játn-
ingum, sem nota mátti gegn við-
komandi síðar, reif Ben konungur
þær í tætlur og heimtaði aðrar.
Hann sagði, að aðeins með því að
játa allar syndir sínar, gæti nokkur
gert sér von um eilíft líf. Margar
sálir lugu beinlínis upp á sjálfa sig
syndum, til þess að gera himneska
sendiboðann ánægðan.
Eftir að aðaljátningin hafði verið
tekin gild, áttu menn að gera mán-
aðarlegar játningar. En þar sem ekki
voru mörg tækifæri til að syndga
í húsi Davíðs, voru þær játningar
lítils virði, en Ben lét aðstoðarmenn
sína lesa allar játningar og taka
úr þeim þær upplýsingar, sem voru
einhvers virði, en brenna hinu.
Valdið var nú farið að stíga hon-
um til höfuðs. Hann fór að láta al-
múgafólkið skipta um bústaði í
hverri viku, til þess að koma í veg
fyrir, að það fengi nokkurn eigna-
rétt. Hann gekk enn lengra og bann-
aði allt hjónalíf, ekki einu sinni
kossar voru leyfðir. Hann vitnaði
í Biblíuna til að finna þessu banni
stað, en sannleikurinn var sá, að
hann vildi sitja einn að öllum kon-
um í ríkinu.
Benjamín Franklin Purnell komst
að raun um, að kenning hans var
rétt. Þegnar hans elskuðu beinlínis
þjáningar og refsingu. Því aumara
sem líf þeirra varð og þess meiri
mismunur, sem varð á kjörum hans
og þeirra, því fastari varð hann í
sessi.
Ef einhver safnaðarmeðlimur
hreyfði minnstu mótmælum, sem
sjaldan kom fyrir, og ef prédikan-
ir og loforð Bens höfðu ekki áhrif,
var maðurinn kallaður einslega á
fund spámannsins í Shiloh. Þar sá
hann í fyrsta sinn konung sinn eins
og hann var í raun og veru — ekki
sem guðlegan spámann, heldur sem
slægan og grimman mann.
„Hér er tíu dollara seðill og járn-
brautarfarmiði til Chicago," sagði
hann kuldalega. „Vertu sæll, bróðir.“
„Fæ ég ekki peningana, sem ég
lagði inn með mér?“ spurði upp-
reisnarmaðurinn.
Ben var þá vís til að hlæja. „Það
er betra fyrir þig að vera laus við
þá, bróðir. Það er auðveldara fyrir
úlfalda að fara í gegnum nálarauga
en rikan mann að komast í himna-
ríki.“
„Ég heimta peningana mína!“
„Þá- skaltu tala við lögfræðing.
Hann mun segja þér, að þú getur
ekki krafizt þess að fá aftur gjafir,
sem þú hefur gefið þessari kirkju,
eða nokkurri annarri kirkju.“
„Allt í lagi,“ gat verið að mað-
urinn segði hótandi. „Ég fer þá bara
á næsta dagblað og segi þeim frá
öllu hérna. Ég skal gera öllum heim-
inum Ijóst, hvað hér fer fram.“
Þá hristi Ben konungur höfuðið,
opnaði spjaldskrána og las upphátt
nokkra vel valda kafla úr játning-
unni hans.
„Ég yrði þá að láta allan heiminn
vita, hvernig maður það væri, sem
kæmi með slíkar upplýsingar, er
það ekki sanngjarnt? Nei, bróðir.
Það er betra fyrir þig, að taka lest-
ina til Chicago og gleyma alveg
söfnuðinum okkar.“
í viðskiptum sínum við kaupmenn
borgarinnar reyndist Ben einnig
furðulega séður af heilogum spá-
manni að vera. Ef honum fannst
verðið á timbri of hátt, leigði hann
skóg til trjáhöggs við vatnsbakk-
ana og sendi hóp skeggjaðra fsra-
elsmanna í viðarhögg. Svo keypti
hann bát, sem hann nefndi Rising
Sun og notaði hann til viðarflutn-
inga, bæði fyrir byggingarnar í
Húsi Davíðs og eins til að flytja
timbur og selja á markaðnum.
Á margan hátt var Ben sami trúð-
urinn og hann hafði verið á dögum
sínum sem flakkari. Hann sendi
stóran sýningarflokk á heimssýning-
una í St. Louis, sem í voru ungar
og fallegar ísraelsstúlkur og færir
hljómlistarmenn, og áttu þau að
boða sanna trú og dreifa eintökum
af Betlehemsstjörnunni. Hann hafði
uppi ráðagerðir um enn glæsilegri
sýningu á heimssýningunni í Chi-
cago, en það var aðallega í ræðum
hans yfir söfnuðinum, sem hæfileik-
ar hans sem leikari komu fullkomn-
lega í ljós.
Margir núlifandi menn heyrðu
Ben Purnell prédika — og þeir
segja, að það hafi verið ógleyman-
legt, því að ræður hans voru jafn
litauðugar og rauðgullið hár hans
og skegg. Hann kastaði sér út í
hræðilegar lýsingar á þeim þján-
ingum, sem biði trúleysingja — alls
kyns drepsóttir mundu sækja á þá,
þeir mundu brenna til eilífðar í
eldsdíkinu, og lýsingar hans voru
svo nákvæmar og sannfærandi, að
það var varla hægt að efast um, að
hann hefði séð þessa hluti með eig-
in augum.
En allt í einu varð rödd hans
róleg, blíð og seiðandi, þegar hann
lýsti hinni gullnu borg, sem biði
hinna trúföstu þegar þúsund ára rík-
ið yrði að veruleika.
Þegar hann loks hafði æst áheyr-
endur sína svo upp að þeir vissu
varla lengur hvar þeir voru staddir,
byrjaði hann að kalla til þeirra
spurningar og lét hvern mann standa
á fætur um leið og hann svaraði.
Trúðu þeir á hann? Vildu þeir
fórna öllum jarðneskum gæðum og
meðtaka boðskap hans? Treystu
þeir honum? Vildu þeir fylgja hon-
um inn í borgina gullnu?
Salurinn, sem hann prédikaði í,
var beint á móti Shiloh og Jerúsalem
og stakk undarlega í stúf við þær
byggingar. Hann var alveg íburðar-
laus og það var eins og Ben vildi
með þessu sýna vald sitt yfir trú-
bræðrum sínum, sýna, að hann gæti
teflt þessum ömurlega sal og bágum
lífskjörum þeirra gegn glæsilegum
húsakynnum sjálfs sín og dýrum
lifnaðarháttum.
En það reyndi fyrst verulega á
hann, þegar Israelsmenn fóru að
vonast daglega eftir komu þúsund
ára ríkisins. Það var í enda ársins
1906, en Ben reyndist vandanum
vaxinn. Hann kallaði saman geysi
fjölmennan fund allra þegna sinna
og talaði þar samfleytt í tvær
klukkustundir. Hann ávítaði þá
þunglega fyrir syndsamlegt líferni
þeirra og illar hugsanir og trúleysi.
Þegar hann hafði sannfært þá um
sekt þeirra og svik, tilkynnti hann
nýja opinberun. Drottinn var svo
reiður yfir trúleysi þeirra og skorti
á hollustu þeirra við spámann sinn,
að hann ætlaði að fresta komu þús-
und ára ríkisins um óákveðinn tíma.
Þeir trúðu honum. Það voru að-
eins örfáir menn, sem töldu þetta
svik og voru ákveðnir í að yfirgefa
söfnuðinn, en mikill meiri hluti safn-
aðarins fór út úr salnum þennan
dag með samvizkubit yfir trúleysi
sínu og óhlýðni, og með góðan á-
setning um undirgefni og hlýðni við
guðlegan sendiboða sinn í einu og
öllu.
Benjamín Franklin Purnell gaf
þeim næg tækifæri til að sanna það
í verki. Hann hafði frá byrjun hald-
ið gamla siðnum í heiðri um blóð-
hreinsun kvennanna. Hann kom á
fót innsta hringnum, sem hann hafði
ráðgert í Fostoria og hafði í hon-
um fimmtán til tuttugu kornungar
stúlkur. Þær bjuggu í smáherbergj-
um, sem hægt var að ganga beint
í frá íbúð hans. Þegar hann þreytt-
ist á þeim eða að þær urðu eldri,
lét hann þær fara, en bætti þá nýj-
um við jafnóðum og þær uxu upp
og vöktu athygli hans. Kvennabúr
Bens konungs í Shiloh bar af því,
sem Mike Mills hafði átt — kvenna-
búr hans var næstum eins og ein-
kvæni borið saman við það sem
Ben hafði í kringum sig.
Framhald á bls. 34.
VIKAN 7. tbl. —
29