Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 40

Heildsölubirgðir: Ö. VALDEMARSSON OG HIRST H.F. Sími 38062.
...................................
Þetta allt fyrir 30 fiska.
Framhald af bls. 9.
en unnt væri að halda áfram, og ýmsum þótti
verra að eiga í vændum að glíma við klifið
í dimmu.
Hópurinn settist inn í bílinn og fékk sér
matarbita. Garðar Svavarsson kjötverzlana-
eigandi dreifði sviðum og öðru góðmeti á báða
bóga og varð seint tæmd nestisskrína hans. Að
því loknu var tekið til óspilltra málanna við
að brjóta rennu til sama lands, svo hægt væri
að draga bílinn upp úr, þegar hjálpin bærist.
Hún kom vonum fyrr. Eins og skýrt var
frá í upphafi, náðist samband við M 614, sem
lagði þegar af stað til hjálpar. Enginn vissi,
hvers lags bíll þetta var, og varð sumum star-
sýnt á hann, þegar hann kom. Þetta var
Diamond trukkur frá vegagerðinni, eins stór
og slíkir bílar gerast stærstir, með spili og
útbúnaði fyrir snjóplóg. Hann var ekki lengi
að draga trukkinn okkar upp úr ánni, en þegar
hann kom upp á bakkann að aftan, skall reið-
arslagið yfir:
— Púströrið er í sundur, sagði einhver og
var ekki að heyra að honum væri eftirsjá í
þeim hólki.
— Ónei, sagði annar, og sá talaði hægt og
settlega. — Þetta er drifskaftið.
Það var satt. Öxlarnir voru heilir, en drif-
skaftið var snúið sundur í miðju. Þá bilun
var útilokað að gera við þarna á staðnum. Til
þess varð að minnsta kosti að komast niður
í Borgarnes.
Gegn um talstöðvar bílanna var reynt að
útvega jeppa í Borgarnesi til þess að fara með
okkur það sem eftir var leiðar. Var þeim ætlað
að fara yfir á spönginni ofan við rennuna, sem
búið var að höggva í ána. En jeppaeigendur
í Borgarnesi reyndust of vel gefnir, til þess að
gefa sig í slíkt vogunarspil. Það var ekki um
annað að ræða en að fara niður í Borgarnes og
freista þess að fá þar gistingu um nóttina og
komast til botns í því, hverra ráða skyldi leitað.
Guðmundur skreið undir trukkinn og losaði
drifskaftsbútana undan. Svo var lagt af stað
niður í Borgarnes.
Það var annað upplit á mönnum nú en á leið-
inni upp eftir. Sumir sátu og þögðu, en aðrir
ræddu um hvað hægt væri að gera. Það upp-
lýstist, að Ingimarsbræður — þeir sömu og áttu
trukkinn, sem við vorum á, — áttu einnig trukk
af gerðinni Reo-Studebaker, sem eru hinir
mestu svaðilfarabílar. Þessi trukkur er með
tjaldi yfir pallinn, og var Guðmundur beðinn að
hlutast til um það, að sá trukkur yrði sendur upp
í Borgarnes um nóttina. Þar átti einnig að leita
bráðabirgðaviðgerðar á drifskaftinu, en fara
svo í rauðabýti á báðum bílunum upp að vaði,
en þaðan upp að Langavatni á trukknum með
tjaldinu. Að þessari ákvörðun tekinni léttust
á ný hugir manna og Sveinn Kjarval söng í
fimmtánda skipti Seltjarnarnesið er lítið og
lágt, með sinni þrumandi raust, sem yfirgnæfði
meira að segja hvininn í bílnum. Glaðværðin
var komin til fullra valda á ný og tunglið kom
fram úr skýjum.
Það lyftist brúnin á hótelstjóranum í Borgar-
nesi, þegar þessi myndarlegi hópur birtist og
beðið var um gistingu fyrir allan skarann. Við
vorum leiddir til herbergja, og símtöl við
Reykjavík pöntuð. Þegar ég hafði fækkað ör-
lítið fötum í herberginu, sem mér var úthlutað
ásamt listamönnunum Diter Rot og Jóni Gunn-
ari, fór ég niður aftur, til þess að vita hvemig
erindrekstur Guðmundar bílstjóra við yfirmenn
hans fyrir sunnan hefði gengið. Þegar ég kom
að símaklefanum, var samtalið nýbyrjað.
Þess verður að geta, að það var oft haft í
gamanmálum, að einn félaganna í hópnum hefði
komið gagngert frá Þýzkalandi til þess að kom-
ast í þessa ferð. Var þar átt við Harald, þótt
nafn hans væri ekki nefnt í því sambandi. Hins
vegar hafði Guðmundur heyrt útlendingslegt
orðfæri Diters Rotar og dregið þá eðlilegu álykt-
un, að sá væri fírinn skrýtni, sem hefði komið
alla leið úr ríki Adenauers kanslara til þess
að höggva klakann á Gljúfurá.
Það var því ekki að furða, þótt hann léti
þess getið við yfirmann sinn, að með væri í
förum maður frá Þýzkalandi, sem Strengs-
mönnum væri mikill akkur í að koma alla
leið upp að Langavatni, svo hann mætti hafa
það augum borið, áður en hann sneri á ný heim
til hins þéttbýla Þýzkalands. Hvort sem það
réði nú úrslitum, eða eigendum bílanna hefur
þótt sanngjarnt, að öðrum farskjóta yfir skotið
undir Strengrassa að hinum upprunalega biluð-
um, varð það úr, að okkur var lofað því, að
trukkurinn yrði til taks við hótelið kl. 6 næsta
morgun.
í þeirri gleðilegu vissu, að morgundagurinn
bæri okkur heilu og höldnu í skauti sínu (en
skaut hans myndi þá að þessu sinni táknað
með yfirtjölduðum bílpalli) upp að Langavatni,
fórum við upp á loft í hótelinu og settumst við
spil, en Guðmundur fór að leita að hugsanleg-
um drifskaftsviðgerðarmanni.
Ég lenti í að spila brids við þá Magnús og
Svein. Mótspilari minn var Rafn Hafnfjörð,
og var hann sá eini okkar, sem nokkuð veru-
lega hefur snert á hinu göfuga bridsspili. Við
skulum því ekki rekja spilin út af fyrir sig,
og svipazt um á loftinu. Þar er setið við tvö
borð. Við hið innra situr Garðar með gleði-
svip. Hann er að kenna hinum póker og meðan
þeir kunna fátt eða lítið, hefur hann töglin
og hagldirnar. Það er spilað upp á eldspýtur, og
hver eldspýta gildir tíu krónur (sem aldrei
stendur til að borga). Hægra megin við hann |
— VIKAN 7. tbl.