Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 41

er Diter Rot — gneypur, enda ó
heppinn í spilinu. Þá kemur Jó-
hannes Kjarval, spenntur á svipinn,
enda hefur hann „beginners luck“.
Og loks er Haraldur, þögull og ó-
ræður á svip.
Við hitt borðið sitjum við hinir
fjórir, sennilega of glensfullir að
dómi fullgildra bridsmanna. Sveinn
var enn í buxunum góðu, en ekki
leið á löngu, þar til honum fór að
hlýna. Þá opnaði hann rennilásana
svolítið upp á leggina. Svo hlýnaði
honum meir. Þá renndi hann renni-
lásunum hærra. Þannig gekk nokkr-
um sinnum, þar til ekki var lengur
hægt að tala um buxnaskálmar,
heldur voru þær líkastar skikkju-
löfum. Ekki var þetta þó ósiðsamur
klæðnaður, því innanundir var hann
í skósíðum, grænleitum nærbuxum,
sem voru svo svellþykkar, að hefði
þeim verið stillt upp á miðju gólfi,
hefði verið hægt að hoppa ofan í
þær.
Spilamennskan stóð ekki lengi.
Flestir voru óvanir stórræðum á
borð við klakahögg, og urðu hvíld-
inni fegnir. Nokkuð dró það úr á-
nægju manna, að ,,fjallakofinn“
skyldi vera upphitaður, með raf-
magnsljósum og gólfdreglum og
hlýjum, uppbúnum rúmum. Ég var
fljótur að hverfa inn í draumaland-
ið og svaf mætavel um nóttina, þar
til ég heyrði gegn um svefninn, að
trukkurinn var kominn að sunnan,
og þá var líka mál að fara á fætur.
Ekki voru allir jafn morgunfrísk-
ir. Sumir höfðu harla lítið sofið.
Guðmundur bílstjóri var fram und-
ir morgun að fá gert við drifskaftið
til bráðabirgða, og eftir að hann
gekk til hvílu, héldu drykkjulæti
utan við hótelið fyrir honum vöku
um hríð. Sama var að segja um
marga aðra úr hópnum, þeir fengu
lítt eða ekki sofið fyrir þeim, sem
komu kátir af dansleik höldnum í
Borgarnesi þetta kvöld.
Einn þeirra, sem stopult sváfu,
var Jón Gunnar, herbergisfélagi
minn. Hann mótmælti harðlega,
þegar hann var vakinn rétt fyrir
klukkan hálf sex um morguninn.
Kvað hann það standa í reglum
hótelsins, að úr því hann væri búinn
að borga fyrir herbergið til klukk-
an þrjú eftir hádegi mætti hann
sofa til þess tíma, og væri það óðs
manns æði að rífa sig svona snemma
á fætur.
Ekki vildi hann þó láta skilja
sig effcir. Þegar við Diter vorum
klæddir og komnir á ról, settist
Jón Gunnar fram á rekkjustokkinn.
Þar geyspaði hann ólundarlega og
mælti spaklega: — Það er annars
merkilegur andskoti, að þrælgáfað-
ir menn, menntaðir í mörgum há-
skólum, bæði hérlendis og erlendis
rífa sig upp á rássgatinu klukkan
sex að morgni í hörkufrosti um há-
vetur til þess að veiða heimska fiska.
— Svo klæddist hann.
Klukkan rúmlega sex lögðum við
af stað. Það var aldimmt, frostið
enn meira en daginn áður, en næst-
um logn ennþá, heiðskírra. Leiðin
sóttist fljótt upp að vaði. Það var
nauðsynlegasta dót flutt yfir í Reo-
Ef svo er, þá hvílir þung, en gleðileg skylda á herðum þér — að ala það upp.
Nútíma sálar- og uppeldisfræði fyrir foreldra er ein af námsgreinum
BRÉFASKÖLA SÍS. Við ráðleggjum öllum að kynna sér þau fræði.
4 kennslubréf—kennari Dr. Broddi Jóhannesson, námsgjald kr. 200,00.
Fyllið út seðilinn hér að neðan og sendið hann til BRÉFASKÖLA SÍS, Sam-
bandshúsinu, Reykjavík.
Innritum allt árið
Bréfaskóli SÍS
Ég undirritaður óska að gerast nemandi í
Sálar- og uppeldisfræði
□ Vinsamlegast sendið gegn póstkröfu.
□ Greiðsla hjálögð kr._____________
Nafn
Heimilisfang
Studebaker trukkinn og síðan lagt
í ána. Enn grúfði myrkur yfir, enda
klukkan aðeins tæplega átta.
Það lá spenningur í loftinu, þegar
trukkurinn ók út í rennuna, sem
höggvin hafði verið í ísinn næstum
yfir að hinum bakkanum. Honum
gekk að vonum vel að skörinni, en
áin var of djúp til þess að hann
kæmist upp á ísinn. Spilið var ekki
vogandi að nota. Meðan skörin var
fyrir ofan mið hjól, gat notkun
spilsins slitið framhjólin og flest
þeim tilheyrandi undan bílnum.
Mannskapurinn var ekki aðeins
átakamikill og hress við klakahögg-
ið nú eins og daginn áður. Enginn
okkar vinnur erfiðisvinnu, og rösk-
leg framganga daginn áður var ekki
sigin úr vöðvunum. En það var ekki
um annað að ræða en að brjóta
ísinn alveg að bakkanum.
En hann var þykkari hérna megin,
og það ásamt þreytunni frá deginum
áður varð orsök í því, að við vor-
um svipaðan tíma í ánni nú, með
trukkinn óbilaðan, og í gær, á drif-
skaftsbrotnum bílnum. Að lokum
lyftu framhjólin sér nógu mikið til
þess, að vogandi væri að nota spilið,
og þá var Reo-Studebekerinn ekki
lengi að kraka sig á þurrt. Gljúfurá
var unnin.
Við snöruðumst upp á pallinn. Á
honum voru vírar, skóflur, hefil-
spænir og heyleifar. Við urðum að
reyna að finna okkur sæti þar sem
skárst var, og mörgum varð á að
setjast í hefilspónahrúguna, þar sem
hún var þykkust. Ökumaður trukks-
ins, Sveinn Jónsson, hafði hins veg-
ar sagt mér, að trukkurinn hefði
verið í hrossaflutningum daginn áð-
ur, svo ég kaus mér sæti alveg
aftast, þar sem pallurinn var hreinn.
Svo var lagt af stað. Sólin var að
koma upp fyrir fjallabrúnirnar í
austri, og eftir því, sem við mjök-
uðumst hærra í Staðarhnjúkinn,
varð útsýnið fegurra. Loks vorum
við komnir á hæsta kafla leiðar-
innar, brátt myndum við fara niður
klifið og eftir Beylárvöllum, alla leið
að vatninu.
Brúnavatn var á hægri hönd.
Trukkurinn renndi í skafl,sem lagzt
hafði yfír vegarsneiðinginn, undan
brekkunni. Við, sem aftan á sátum,
fundum hann spóla, stanza, bakka,
og síðan taka á rás upp snarbratta
brekkuna upp á Staðarhnjúk. Hvern
fjandann var Sveinn Kjarval nú að
láta þá æða? (Sem aldursforseta
hafði Sveini verið fenginn virðingar-
sess í sætinu milli bílstjóranna, enda
skyldi hann jafnframt vera veg-
vísir). Þrír röskir menn stukku af
pallinum og urðu eftir, þegar hann
skreið upp snarbrattan melinn.
Áfram stefndi hann, hærra, hærra,
unz hann beygði eftir malhrygg
nokkru neðan við hæstu bungu og
ók í áttina að Beylárvöllum. Nú sá-
um við, að yfir veginum lá þykkur
skafl alla leið inn að klifi, vonlaust
að komast í gegn um hann og margra
daga verk að moka hann með þeim
sex skóflum, sem með voru í ferð-
inni.
Loks varð ekki lengra komizt eft-
ir fjallshryggnum. Framundan var
gil, sléttfullt af snjó. Þar fyrir fram-
an harðfennishallar ofan í kletta-
stalla og þaðan á víxl harðfenni og
grjótskriður ofan á velli. Nú var ekki
margra kosta völ — reyndar aðeins
einn kostur nothæfur. Hann var líka
VIKAN 7. tbl. — 41