Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 44

izt glerjunum. Sumir koma strax
aftur og halda að þeir hafi týnt
þeim, en flestir þurfa lengri tíma
til að venjast þessum aðskotahlut.
Flestir þurfa nokkra daga, vikur eða
jafnvel mánuði, en ef fólk hefur í
ár reynt að venja sig á slík gler en
ekki tekizt, hygg ég, að því sé
óhætt að snúa sér aftur að gler-
augunum.
Fyrir utan leiðréttingu táranna
hafa snertiglerin ýmsa kosti fram
yfir gleraugun. Á þau sezt ekki móða
eða regn, og sjómenn, sem ekki hafa
getað notað gleraugu, hafa fengið
bót á sjón sinni með kontakt-lins-
um. Það er nú reyndar af sú öidin,
að fólk — þó einkum ungar stúlk-
ur — gat ekki með nokkru móti
látið sjá sig með gleraugu, þvert á
móti, nú getur fólk dregið úr ýmsum
andlitslýtum með gleraugum og þau
eru oft til mikillar prýði, auk þess,
sem þau geta skapað vissan persónu-
leika. En fyrir þann, sem vill losna
við þennan ramma á andlitið, eru
snertiglerin ákjósanleg.
Á einhvern hátt hafa kontakt
linsurnar þau áhrif á progressiva
nærsýni — nærsýni, sem fer vax-
andi — að hún staðnar og verður
ekki meiri en hún er, þegar viðkom-
andi fær sjónglerin. Þetta er skrýtið,
og það er ekki hægt að sanna þetta,
þótt maður vilji gera tilraun á
tveimum manneskjum. Segjum að
þær hafi svipaða nærsýni, og látum
aðra fá kontakt sjóngler, en hina
gleraugu. Þeirri, sem sjónglerin fær,
versnar ekki, en hin verður stöðugt
nærsýnni. Þá er hægt að segja: —
Hefðum við þá látið þá, sem gler-
augun fékk, hafa sjóngler — er
nokkuð að vita nema sjón hennar
hefði haldið áfram að versna allt
í einu? Og er nokkur vissa fyrir því,
að nærsýni hinnar hefði fremur
haldið áfram að aukast, hefði hún
fengið gleraugu? En þetta er nú
samt staðreynd.
Ég lærði meðferð og val sjónglerja
hjá Tyler Jones í London. Ég rek
þetta ekki sem atvinnufyrirtæki, ég
hef vinnu annars staðar sem gler-
augnasérfræðingur, en ég tel rétt að
reka þetta hér, svo þeir sem vilja
reyna snertiglerin, eigi þess kost hér
heima.
— Já, sjálfur hef ég reynt að nota
kontakt linsur, en þá hafði ég gengið
svo lengi með gleraugu, að hvorki
ég siálfur né kunningjar mínir
kunnu við mig gleraugnalausan.
Gleraugun verða, eins og allir vita,
sem það hafa reynt, hluti af and-
liti þeirra, sem með þau hafa geng-
ið að staðaldri í langan tíma. Vanti
þau, finnst manni vanta á andlitið.
Fyrst læt ég þá, sem til mín koma
reyna glerin stutta stund, til þess að
vita hvernig þeir þola þau, og eins
hve mikil kúpa á að vera á þeim.
Þessi tilraunagler eru neutral, —
hvorki mínus né plús, — rétt eins
og venjuleg gler. Síðan panta ég
gler með þeim styrkleika, sem við á,
og þá hefst reynslutímabilið með
þau. Það er enginn vandi að setja
þetta á augun, glerin eru látin fremst
á einn fingur, lotið áfram og gler-
inu tyllt á sjáaldrið, þá límast þau
við tárahimnuna og tolla úr því.
Svo eru þau tekin úr með því að
ýta þeim frá með augnalokinu.
Sérstaklega eru þessi gler góð fyr-
ir þá, sem augnasteinarnir hafa verið
teknir úr. Glerin koma þá að miklu
leyti i staðinn fyrir augastein, og
augu, sem gengið hafa undir upp-
skurð, eru ekki eins viðkvæm og
önnur.
Meðan við stóðum við hjá Jóhanni,
kom til hans ung stúika, sem hafði
verið úti í tvo tíma með reynslu-
gler. Það var í fyrsta sinn, sem hún
gekk með slík gler nema örstutta
stund. Hún var sýnilega með eitt-
hvað í augunum, því hún deplaði
þeim án afláts. — Guð, ég er eins
og blind ugla, sagði hún og brosti
hressilega.
— Hvert fórstu?
— Sat niðri á Hressó allan tímann.
— Hvað heitirðu?
— Kristín Norðmann.
— í skóla?
— Já, Menntó.
— Hefurðu gengið með gleraugu?
— Já.
Kristín Bernhöft er ein þeirra, sem
komizt hefur yfir óþægindin af því
að ganga með snertigleraugu. Hún
hefur nú gengið með þau í þrjú ár,
og veit ekki af þeim nú orðið. —
Ég var tvo eða þrjá mánuði að
venjast þeim, sagði hún. — Fyrst er
þetta líkast því, að hafa sandkom
í auganu, en það er um að gera að
gefast ekki upp. Nú orðið verð ég
stundum að gá í spegil á morgnana,
til þess að vita hvort ég er með
linsurnar eða ekki. Ég var áður búin
að hafa gleraugu í tvö ár, en þegar
ée átti að fara að ganga með þau,
frétti ég af Jóhanni og linsunum og
datt í hug að reyna þetta. Og ég sé
ekkert eftir því.
Ekki eru ailir jafn ánægðir og
Kristín, en hún mun vera nokkuð
gott dæmi um þá, sem á annað borð
hafa tekið tryggð við þessa uppbót
á skilningarvitið. Margir hafa gefizt
upp, ef til vill hefur þeim þótt of
seint ganga að venja sig við þau,
alls ekki getað vanizt þeim, eða týnt
þeim og ekki átt fyrir nýjum ■—
ýmislegt getur komið fyrir. En þótt
margir — þar á meðal sá er þetta
ritar — séu svo íhaldssamir, að vilja
ekki fórna gleraugunum sínum fyrir
fyrirferðarlítil sjóngler, sem enginn
getur séð, er vert að gefa þeim góð-
an gaum, því líklegt má telja, að
þegar fram í sækir, muni þau leysa
utanáliggjandi gleraugu með spöng-
um af hólmi.
sh
Mörgu koma konur
til leiSar.
Framhald af bls. 13.
„Tonio hefur verið i kvikmynd-
um áður,“ s,agði hann stoltur.
„Hann var aukálbikari í Ben Húr.“
„Ég þarfnast engra aukaleikara
þessa stundina,“ sagði ég við Ton-
io. „Hvernig litist þér á að fá hlut-
verk, ínikilvægt lilutverk?“
Tonio starði á mig, og kom ekki
upp orði fyrir undrun. Áður en
hann áttaði sig, var slöngumaður-
inn farinn að telja upp hreystiverk
hans eins og hver annar umboðs-
maður.
„Tonio er einmitt það, sem kvik-
myndirnar vantar,“ sagði hann,
fullvissandi. „Tonio er vinur
minn, og ég veit þetta því betur en
aðrir. Ég veit þetta líka með kven-
fólkið. Ástfangnar þyrpast þær
utan um hann og angra hann, en
svo er Tonio angraður af eigin-
mönnum, feðrunum og bræðrun-
um.“ Hann gaut til mín augunum,
og dró anmað augað i pung, eins
og maður, sem allt veit.
Tonio tók þessa athugasemd-
um hans með mcstu ró.
„Hlustaðu ekki á Guido,“ sagði
hann. „Hann vill endilega halda
því fram, að ég liafi sofið bjá helm-
ingnmn af allri kvenþjóð Ítalíu, en
staðreyndin er sú, að ég hef bara
sofið bjá fjórðungnum."
Hann hló hátt að þessari lélegu
fyndni sinni, og vinur lians hló
enn hærra.
„Getum við talað saman einlivers
staðar?“ spurði ég Tonio.
„Þetta er matartíminn minn,‘
svaraði hann. „Ef þú vilt borða
með rnér, þá getum við talað sam-
an á meðan.“
„Seldú þig nú ekki of ódýrt,“
sagði Guido í limvönduiiartón, og
tók síðan að leita iað snáknum.
Tonio horfði á hann, hálf hæðn-
islega að ruér fannst, en samt vin-
gjarnlega.
„Hefurðu nokkurn tíma séð ann-
að eins gerpi,“ sagði hann stund-
arhátt, svo Guido beyrði. Slöngu-
nraðurinn brosti til hians eins og
hann liefði meðtekið mikil lirós-
yrði.
Með Yodel, 'hundinn, vappandi
í kring um okkur, gengum við í
áttina til matarvagns dýragarðs-
ins, þar sem Tonio horðaði jafn-
an. Á leiðinni spurði ég hann um
tamningu Flaviu og hegðun hinn-
,ar Ijónynjunnar.
„Flavia og Livia eru systur,"
sagði hann mér,“ og ég lief gætt
þeirra síðan þær voru smáhvolpar.
Ég tamdi þær báðar, en Livia var
alltaf afbrýðisöm. Einu sinni'
reyndi hún að drcpa Flaviu, svo að
ég varð að setja liær í aðskilin búr.
Það er hlið á milli búranna, og
áður fyrr fór ég úr búri Flaviu
inn til Liviu með matinn hennar.
En ég gat það ekki lengur. Einu
sinni varð hún svo villt, að hún
klóraði mig.“ Ilann bretti upp aðra
ermina, og sýndi mér langt, Ijótt
ör. „Nú liatar hún mig eins mikið
og Flavia elskar mig.“
Yfir matnum sagði ég Tonio frá
hlutverkinu, sem ég vildi fá hann i.
Hann spurði nokkurra skynsam-
legra spurninga, en fyrir utan pen-
ingahliðina, virtist hann ekki hafa
neinn sérstakan áhuga.
Ég varaði hann við því, að áður
en liægt væri að skrifa undir samn-
ing við hann, yrði hann að kvik-
myndast til reynslu, og var þegiar
fullviss um, að hann væri einmitt
maðurinn, sem ég liafði leitað svo
lengi að. Óumræðilegt sjálfstraust
hans hefði verið fráhrindandi, ef
ekki hefði brugðið fyrir drengsleg-
um blæbrigðum inn á milli.
Þar að auki sá ég, að nærvera
hans bafði svo mikil áhrif á kven-
fólkið í matarvagninum, að mér
var skapi næst að halda, að eitt-
hvað væri til í þvi, sem hann lét
sér um munn fara um ítök sín hjá
itölsku kvenþjóðinni. Hann virtist
hafa eitthvert seiðmagn fyrir kven-
fólkið, og það v.ar bersýnilegt, að
hann vissi af því, enda reyndi
hann ekkert til þess að dylja það.
Við höfðum nærri lokið máltíð-
inni, þcgar Yodel skaust,út á milli
fóta okkar í áttina á móti stúlku,
sem var á leið til okknr. Það birti
yfir Tonio.
„Rósa,“ kallaði hann, og stúlk-
an nálgaðist rólegum skrefum, en
Yodel skokkaði á eftir hcnni með
dinglandi skott.
Rósa var snnnarlega eitthvað til
þess að dingla skottinu fyrir. Iíún
vpr mikil um sig eins og svo margt
ítalskt kvenfólk, brjóstamikil og
lcndabreið. Ilörundið var sérjega
mjúkt og fallegt, varirnar þykkar
og nautnalegar, og augnhárin dökk
og löng yfir seiðandi augunum.
Þegar hún bar fæturna fyrir sig,
hreyfðist hver hluti likama henn-
ar i eggjandi takt.
„Rósa,“ sagði Tonio, „þetta er
Cladio. Áður en ég gat staðfest
kynninguna, gretti hann sig hræði-
lega og sagði: „Þú kemur of seint.“
„Hvað gat ég gert,“ svaraði Rósa.
„Maðurinn kom heim og ég varð
— Góður starfsmaður hann Siggi. Hann er ekki
að flýta sér burt, þótt klukkan sé orðin fimm.
|| — VIKAN 7. tbl.