Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 45

að gefa honum að borða.“
„Er hann þar enn?“ spurði
Tonio.
„Nei,“ sagði Rósa. „Ég kyssti
hann á kinnina, sagði honum, að
ég elskaði hann, og sendi hann
burt. Nú langiar mig í glas af víni.“
„Eitt glas aðeins,“ sagði Tonio,
„ég þarf að vera kominn i vinn-
una aftur klukkan þrjú.“
„Ef aðeins Flavia vœri kvenmað-
ur,“ sagði Rósa stríðnislega við
Tonio, og gaut augunum daðurslega
til mín, „jtá væru engin takmörk
fyrir þeirri hamingju, sem þið tvö
gætuð átt saman."
„Hún héldi að minnsta kosti ekki
fram hjá mér,“ sagði Tonio festu-
lega.
Stuttu seinna, þegar Rósa hafði
lokið úr glasi sínu, stóð Tonio upp,
og bjó sig til að fara.
„Hvenær heyri ég frá þér uft-
Ekki var tilhugsunin þægilegri
að vita það, að ef ég ekki gerði
eins og Tonio bauð, myndi ég álit-
inn mesti heigull af öllum nær-
stöddum. Hægt og rólega færði ég
liöndina nær höfði óargadýrsins,
og þegar ég átti aðeins eftir noklcra
sentimetra, vatt Flavia til höfðinu,
og urraði illilega. Eins og eldi-
hrandur dró ég höndina að mér,
hálfu skelkaðri en fyrr. Tonio
horfði forvitnislega á ljónynjuna.
„Hvað er að, bambina,“ sagði
liann se.fandi röddu. Flavia svaraði
með öðru urri, enn illilegra en þvi
fyrra. Síðan, mér til mikils léttis,
sneri hún sér við, og gekk í áttina
til gryfjunnar, og virtist, sem at-
hygli hennar beindist að ákveðnum
stað efst uppi í klettunnm í búrinu,
og nú öskraði hún af fullum mætti.
Tonio var sótsvartur i framan af
reiði. „Flavia,“ kallaði hann í
una.
„Tonio,“ kallaði hann, „ekki fara
inn i búrið.“
Tonio, i þann veginn að leggja
af stað yfir gryfjuna, sneri sér að
Guido, og spurði: „Af hverju
ekki?“
„Það er eitthvað að Flaviu,“
svaraði Guido, „gerðu það fyrir
mig, eltki fara inn i búrið.“
„Vitleysa," sagði Tonio. „Allt,
sem hana vantar núna, er matar-
biti . . . komdu, bambina," og
hann liélt yfir gryfjuna á ný.
„En Tonio,“ hrópaði Guido, og
það var endurnýjaður ótti í rödd-
inni. „Hvar er Livia?“
Tonio hikaði andartak, og leit
upp i búr Liviu.
„Hún liggur sennilega i hellin-
um sínum,“ sagði hann.
„Eins og annað kvenfólk gerir
hún ýmist að öskra á mann, cða
F;
ur?“ si)urði hann mig.
„Ég kem við hér i fyrramálið,“
sagði ég honum, „og læt þig vita
hvenær reynslutakan fer fram.“
Forvitni Rósu var vakin. „Ég er
á leið að verða stór kvikmynda-
stjarna,“ sagði Tonio, tók um hand-
legg hennar og reisti liana upp úr
stólnuin. „Ég segi þér betur frá
því öllu seinna.“
Rósa ætlaði að hreyfa andmæl-e
um, en hann ýtti henni í áttina til
torgsins.
,,CAao, Claudio,“ kallaði hann til
mín, og glotti meinvíslega, um leið
og hann brá handleggnum utan
um initti Rósu.
Ég hafði gert ráð fyrir að fara
og tala við Tonio næsta morgun
áður en hann færi með Flaviu i
göngutúrinn, en ég svaf yfir mig,
þar eð ég hélt lieldur duglega upp
á fund minn með itölsku leikkon-
unni ininni.
Um það bil, sem ég kom til dýra-
garðsins, var ekkcrt líf að sjá hjá
pöllunum tveimur. Ég leitaði eftir
Liviu, en hana var hvergi að sjá.
Eftir stutta stund lieyrði ég raddir,
og rétt siðar birtist Tonio, með
höndina á hálsi Flaviu, Yodel
hlaupandi i hringi og áhorfenda-
hópinn i humátt á eftir. Þegar þau
komu að búrinu, kom Tonio auga
á mig. „Halló, Claudio,“ kallaði
hann. „Komdu og heilsaðu upp á
Flaviu.“
Hann stanzaði, og kötturinn kom
með honurri. Ég hikaði. Tonio
skyniaði sálarástand mitt, og örv-
rði mig. ; "’^TJ
„Komdu bsra,“ sagði hann ýtinn.
„Hún gerir þér ekki mcin á meðan
ég er hér.“ Hann færði sig til min,
og heindi ljóninu að sér.
„Strjúktu lienni um hausirin,"
sagði hann. „Varlega, blíðlega. Hún
veit, að þú ert vinur.“
Hræddur við að virðast hræddur,
teygði ég út höndina, liálfhikandi,
og sú hugsun flaug í gegn um heila
minn, hvort þiað væri satt, að
skepnur gætu fundið það á lykt-
inni, hvort fólk væri skelkað eða
ekki. Ef svo var, þá gat ekki farið
hjá því, að Flavia fyndi lyktina af
ótta niínum, því jafnvel mitt eigið
nef var fnllt af henni.
— Ertu
minni?
skipunartón, en kötturinn lét sem
liann heyrði ekki. En Yodel litli
kom lilaupandi. Hann hafði fylgt
Ijóninu, en kom nú til Tonio, eins
og Flavia hefði gefið honum ein-
hverja vísbendingu. Hann settist
við fætur Tonio, og ýlfraði' og
gelti ámátlega. Tonio skipti sér
ekki af honum. Augu hans voru
á Flaviu.
„Hún hefur aldrei verið svona
áður.“ sagði hann. „Nú veit ég
hvað er að,“ kallaði hann allt i
einu upp yfir sig, og skilnings-
svipur kom yfir andlit hans. „Hún
er hungruð. Ég skil alltaf eftir
inat i hellinum hennar svo hún
geti fengið sér bita eftir morgun-
gönguna okkar. I morgun lögðum
við venju fremur seint af stað.“
Með endurheimtu sjálfstrausti
gekk liann til ljónynjunnar.
„Vertu þolinmóð,“ sagði liann
sefandi. „.Bráðum færðu að borða.“
En Flavia livorki róaðist né
hljóðnaði. Hún æddi fram og til
baka á gryfjubakkanum, og leit af
og til upp i liellinn sinn, en ýlfr-
aði og urraði allan tímann.
Er hér var komið, voru nokkrir
vopnaðir verðir komnir á vettvang,
og einn þeirra kallaði til Tonio:
„Er nokkuð að?“ sagði hann.
„Nei, nei,“ svaraði Tonio, „að-
eins hungraður köttur,“ og hann
var byrjaður að leggja plankana
yfir gryfjuna, þegar Guido kom
hlaupandi í gegn um varðaþvög-
af nýju hárgreiðslunni
liggja í fýlu.“
Eins og til staðfestu á þessum
orðum Tonio, tók Flavia undir sig
stökk, og með liáu öskri sentist
hún upp i helli sinn. Tonio horfði
á eftir henni fullur undrunar.
„Flavia,“ kallaði hann reiðilega,
og hélt á eftir henni. „Komdu til
baka,“ hrópaði Guido. Skelfingin
i málróm hans liafði smjtandi á-
hrif, og áður en ég vissi, var ég far-
inn að hrópa líka.
Hróp okkar voru kæfð í háu
öskri frá hellinum, og Flavia birt-
ist aftur í hellismunnanum, og það
skein i stórar vigtennurnar. Hún
urraði og skirpti inn i hellinn, og
hvað eftir annað sló hún stórum
hrönnnunum inn i bellisopið.
„Tonio, forðaðu sér,“ hrópaði
Guido, en Tonio stóð sem negldur
nálægt gryfjubarminum. Áður en
nokkur gat áttað sig á því livað var
að skc, lientist Livia blóði drifin
og grenjandi út úr liellinum, fram-
hjá Flaviu og í áttina til Tonio.
Það. sem á eftir fór, skeði allt
svo hratt. að enginn gat neina
björg veitt. Þegai' Livia hljóp í átt-
ina til Tonio, sá ég Guido gripa
byssu, og reyna í flaustrinu að
miða á stökkv?ndi ljónið. En jafn-
vel þótt hann liefði liitt, var það
þegar of seint. Ljónynjan og mað-
ur féllu niður í gryfjuna. Á sömu
stundu hljóp Flavia frá hellinum,
og hikaði aðeins á gryfjubarmin-
um, en stökk síðan niður með háu
öskri.
Hljóðin, sem koniu upp úr gryfj-
unni gerðu mér óglatt, og ég stóð
eins og frosinn stólpi, og gat mig
hvergi hrært. Guido og tveir varð-
tanna hlupu til og litu niður í blóð-
ugan bardagann, sem átti sér stað
á gryfjubotninum, en hinir verð-
irnir áttu fullt i fangi með að halda
óttaslegnu fólkinu i skefjum. Guido
leit niður, sneri sér undan, og
féll grátandi á jörðina, skjálfandi
af viðbjóði og geðshræringu. Hin-
ir verðirnir stóðu og horfðu gap-
andi niður í gryfjuma, eins og á-
horfendur við bjarndýrsgryfju, og
fylgdust með hræðilegum bardaga
Ijónanna. Einn þeirra, sem átti þó
til hugsun í kollinum, miðaði byss-
unni sinni.
„Ég lield að það væri miskunnar-
verk að skjóta þær áður en þær
rífa hvor aðra í smátætlur,“ sagði
hann, og annar gæzlumannanna
kinkaði kolli. Þeir skutu báðir, og
innan skainms liættu öskrin i gryfj-
unni. Mcð óstöðvandi skjálfta var
ég ósjálfrátt drenginn að gryfju-
barminum af óþekktu afli. Fyrir
mér blasti sjón, sem oft lilýtur að
hafa borið fyrir augu í hinum fornu
fjölleikahúsum Rómaborgar. Blóð-
ugur, sundurtættur líkami Tonio lá
líflaus, og liafði höfuðið fallið út
á aðra öxlina. Við lilið hans lá
Flavia, og af einhverri óskiljnn-
legri ástæðu livíldi önnur hönd
hans á liöfði ljónynjunnar, eins og
svo oft hafði verið áður. Stuttan
spöl þar frá lá Livia, og jafnvel i
dauða hennar var eitthvað ofsa-
fengið og villt við liana, þar sem
hún lá, sundurtætt og blóðið lagaði
úr opnum sárunum.
Skyndilegá sá ég lítið, brúnt
hrúgald, sem var nærri falið undir
lífvana likama Tonio. Þetta var
Yodel, sem ekki liafði skilið við
húsbónda sinn né við rándýrið,
sem hafði verið leikfélagi hans.
Ég sneri mér undan og reyndi að
afmál þessa ljótu sýn úr huga mér.
Mér sortnaði fyrir augum, og þakk-
látur féll ég í faðma meðvitundar-
leysisins.
Á móti mínum eigin vilja vakn-
aði ég til lífsins aftur við rödd,
sem sagði:
„Hérna, drekktu þetta.“
Það var Guido, sem stóð yfir
mér með glas af koniiaki. Á meðan
ég drakk. tók ég eftir, að' ég var í
hvitmáluðu herbergi, sennilega
innan dýragarðsins, og lá á legu-
bekk.
„Það leið yfir þig,“ sagði Guido,
hljömlausri röddu, „og ekki lái ég
þér það.“
Myndin af gryfjunni flaug aft-
ur upp í huga mér, og enn fylltist
ég viðbjóði.
„Hvernig gat þetta skeð?“ spurði
ég. „Hvernig komst Livia inn i búr
Flaviu?“
Guido yppti öxlum, og sagði,
myrkur á svip:
„Það getur enginn sagt með
vissu. ITliðið á milli búranna hafði
verið brotið upp, en enginn tók
eftir því, þar sem það var falið á
milli klettanna. Það er erfitt að
imynda sér, að Livia hafi getað
VIKAN 7. tbl. —