Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 47

góðar manneskjur, sem láta augna-
blikstilfinninguna ráða.
Molly stóð grafkyrr, og undrun-
in skein úr grænu augunum henn-
ar. Það var enginn hversdagslegur
viðburður að fá hirðuleysi sitt
rammað inn í svona fallega umgerð.
— Ég vildi óska þess að mamma
hefði heyrt þetta, hr. Court, sagði
hún að lokum. — Ég gæti sagt
henni það — ef ég má aka yður
heim síðdegis í dag, sagði hann. —
Ef til vill gætum við snætt saman
miðdegisverð.
— Snæða miðdegisverð —- með
Timothy Court! Molly var alveg
ringluð, en tókst samt að stynja upp
einhverjum þakkarorðum.
Hann brosti. •— Ég bíð við aðal-
dyrnar klukkan fimm mínútur yfir
fjögur, sagði hann. — Ég verð þá
að vinna baki brotnu, svo ég verði
tilbúin í tæka tíð. Molly sveif fram
hjá járnteppinu og augun blikuðu
eins og stjörnur.
Nigel hafði oft og rækilega bent
á hina mörgu galla, sem að hans
áliti voru í fari hennar. Nigel hafði
skammazt sín hennar vegna. En
Timothy Court ... Með sælubros
á vör byrjaði hún að syngja. ★
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
ur aukizt, því það mun sannast mála,
að hér drekka allir eins og þeir
þola, geta eða langar til, án þess
að þar komi nokkrar auglýsingar
til. Hugsanlegt væri, að ef almenn-
ingur fengi fræðslu um það, hvaða
vín hann getur fengið og hvað þau
kosta, myndi drykkja rótsterkra
drykkja minnka, en léttari og ljúf-
fengari veiga aukast, og ætti það
nokkurn veginn að vera eftir kokka-
bókum þeirra, sem berjast gegn
liðssveitum Bakkusar konungs. ★
Örvita þrenning.
Framhald af bls. 21.
fyrir sjálfum sér, að þessi karlmann-
legi og hrausti náungi vekti með
sér andúð, sem ekki væri honum
sem dómara á neinn hátt samboðin.
Hann var þreyttur, og notaði hléið,
sem varð á réttarhöldunum þetta
andartak, til að hvíla hugann.
Sem betur fór gerðist ekki neitt
óþægilegt. Hin ákærða féll ekki í
yfirlið, missti ekki stjórn á sér,
féll ekki í grát. Hún rétti úr sér
í sætinu og sagði greinilega og
styrkri röddu:
„Fyrirgefið — en ég hef alltaf
sagt sannleikann. Við áttum eitrið
vegna þess að það var alltaf stöðug-
ur rottugangur í íbúðinni, einkum
í eldhúsinu, þar sem ég svaf. Mað-
urinn minn keypti ekki eitrið — ég
gerði það sjálf. — Fyrirgefið, en
ég vildi helzt að þessu færi að verða
lokið . ..“
Hún leit á Droste, þegar hún mælti
þessi orð. Og þá mundi hann allt
í einu eftir því, að einmitt þannig
hafði hún litið á hann einu sinni
áður. Einu sinni, þegar hann mætti
henni í stiganum heima í Diissel-
dorferstrasse. Hún kom frá þvott-
inum, hún hafði verið vanfær þá,
eins og nú, sveitt og þreytuleg, eins
og nú, og hún hafði þrýst sér út að
handriðinu af hæversku við hann,
svo að hann ætti sem rúmasta leið
framhjá. Seinna hafði hún gerzt
sek um þjófnað, og nú hafði hún
gerzt sek um morð. Jafnvel þótt
hinn ungi verjandi hennar skil-
greindi það sem „dráp“ og sérfræð-
ingarnir yrðu á eitt sáttir um að
telja hana ekki að öllu leyti ábyrga
gerða sinna, hlaut hún að verða
dæmd í tíu til tólf ára fangelsisvist.
Eins og svo oft áður, huggaði Droste
sig við það, að tilfinningar þeirra
er dæmdu gátu engu ráðið um dóm-
inn; að dómurinn byggðist á traust-
um grundvelli laga og réttar, að það
voru lögin, sem réðu dómsorðunum,
ekki neinn einstakur dómari, sem
taka hana af sér. Hann var ekki í
skapi til að fara niður í veitinga-
stofuna og fá sér að borða, en lét
fallast niður á stól og teygði út frá
sér fæturna, eins og hnefaleikari,
örmagna eftir atrennu. Perlemann,
réttarþjónninn, kom inn og lét sem
hann þyrfti eitthvað að taka til
hendinni.
„Ætli réttarhöldin standi ekki að
minnsta kosti til klukkan fimm í
dag?“ spurði hann. „Já, það er
nefnilega fimmtudagur," bætti hann
við, án þess að gera nokkra tilraun
til að skýra nánar hvaða samband
væri þar á milli, en hann var for-
maður í keiluleiksklúbb, sem kom
saman á fimmtudagskvöldum.
„Við sjáum hvað setur,“ svaraði
Droste annars hugar.
„Á ég að sækja einhverja hress-
ingu niður?“
— Jæja, bless mamma, Kalli biður kærlega
að heilsa þér.
kannski var þreyttur og taugaslapp-
ur og haldinn samúð með hinum
seka. Þegar hin ákærða hafði náð
sér aftur og ekki breytt framburði
sínum, gerði hann tveggja stunda
hlé á réttarhöldunum. Hann var
þurfandi fyrir ró og hvíld.
Droste var óánægður með sjálfan
sig. Stjórn hans á yfirheyrslunum
þennan morgun hafði verið slæleg,
allt hafði gengið seint og þyrrkings-
lega og ekki borið tilætlaðan árang-
ur. Svefnlyfið, hugsaði hann með
sér, þegar hann gekk framhjá fólk-
inu í göngunum, og hélt til einka-
skrifstofu sinnar. Það var ekkert
vit í því að taka inn sterkt svefn-
lyf klukkan eitt að nóttu og eiga
að fara á fætur klukkan sjö að
morgni. Maður varð að sofa að
minnsta kosti átta stundir eftir að
maður notaði svo sterkt svefnlyf,
annars var maður ekki með sjálfum
sér daginn eftir — þungur í höfði,
loðmæltur og þurr í kverkunum.
Um leið og hann var kominn inn
í skrifstofukytruna sína, kveikti
hann sér í pípu og reykti ákaft. Hann
vissi að hann mátti það ekki, það
eyðilagði alla matarlyst og gerði
hann enn þurrari í kverkum, en
hann gat ekki staðið gegn því; það
var sama sagan og með svefnlyfið.
Honum var alltof heitt í dómara-
skikkjunni, en nennti þó ekki að
„Nei, þakka yður fyrir,“ svaraði
Droste.
„Eitt glas af portvíni og brauð-
sneið með fleski,“ sagði Perlemann,
rétt eins og hann hefði ekki heyrt
svarið. „Nei, við fáum aldrei tang-
arhald á þessum náunga," sagði
hann, um leið og hann hvarf út úr
dyrunúm.
Það var eins og hann hefði lesið
hugsanir landsyfirréttardómarans.
Droste var allt í einu orðinn sár-
leiður á þessu máli. Fyrst konan
vildi endilega taka sökina á sig —
því ekki að leyfa henni það og láta
mann hennar sleppa. Enginn hafði
minnsta áhuga á þessum dómsmál-
um, sem eingöngu snertu fátækling-
ana, og úrslitin gátu ekki haft neina
þýðingu fyrir frama hans. En það
var þessi tilfinning, að vita sig hafa
kveðið upp rangan dómsúrskurð,
sem kvaldi hann á svipaðan hátt
og falskur tónn kvelur hljómlistar-
mann. Hann strauk fingrunum um
skikkjuflauelið, fram og aftur.
Steiner, einn af réttarvitnunum,
kom inn, reifur og hressilegur að
vanda.
„Eru nokkrar likur til að yfir-
heyrslunum geti lokið í dag?“
spurði hann. „Það er hrein og bein
heimska af hálfu konunnar, að ljúga
svona manni sínum til sýknu ...“
Allir virtust vera orðnir þreyttir
og leiðir á þessu málþófi, og vilja
binda endi á það sem fyrst.
„Bruhne hefur lagt fram langan
lista yfir vitni, sem hann krefst að
verði yfirheyrð," svaraði Droste.
Bruhne var hinn opinberi verjandi,
sem skipaður hafði verið í málinu.
„Bruhne er fífl,“ sagði Steiner af-
dráttarlaust. Hann var kringluleit-
ur og andlitið þakið örum eftir
hólmgöngur á stúdentaárunum. „Ég
þori að hengja mig upp á að hann
þvælir að minnsta kosti í tvær
klukkustundir. Þessir ungu mála-
færslumenn . ..“ Steiner andvarp-
aði. „Við skulum koma, Droste. Við
höfum tíma til að fá okkur hress-
ingu í Nettelbeck .. .“
En Droste afsakaði sig og Steiner
hvarf á brott. Nettelbeck var lítill
en mjög glæsilegur veitingastaður,
og einkum var maturinn þar orð-
lagður. Þeir kunnari málafærslu-
menn og dómarar, sem ekki lifðu
á launum sínum eingöngu, snæddu
þar iðulega. Droste hafði líka verið
þar tíður gestur áður en hann
kvæntist, en hafði ekki lengur efni
á því. Enda þótt Evelyn fengi alltaf
nokkurt fjárframlag frá föður sín-
um, varð Droste að fara mjög var-
lega í peningamálum, og að undan-
förnu hafði eyðzt meira en aflaðist
— Evelyn gekk til læknisins, og það
kostaði vitinlega skildinginn, kostn-
aðurinn í sambandi við fæðingu
Litlabróður og loks laun fóstrunnar
. .. Svo voru það þessar skemmt-
anir, sem Maríanna ... hún gerði
það að sjálfsögðu í góðu skyni, en
engu að síður höfðu þær nokkurn
aukakostnað í för með sér; þau
höfðu til dæmis orðið að taka leigu-
bíl þrisvar sinnum síðastliðna viku.
Það var ekki laust við að hann
vorkenndi sjálfum sér; hann varð
að neita sér um bókstaflega alla
hluti til þess að Evelyn og börnun-
um gæti liðið sem bezt. Að sjálf-
sögðu var ódugnaði Evelyn sem hús-
móður að nokkru leyti um að kenna,
en því fór samt fjarri að hann gæfi
henni það að sök; þvert á móti var
ódugnaður hennar eins konar dyggð,
sem varð til þess að hann unni
henni enn meir fyrir bragðið. Og
nú kom Perlemann með portvínið
og brauðsneiðina með fleskinu.
Og svo hófust réttarhöldin aftur.
Loftið inni í salnum var þungt og
svækjublandið. Það rigndi úti fyrir,
svo að ekki varð hjá því komizt
að kveiltja Ijós í réttarsalnum, og
allir virtust fölir ásýndum. Fylking
vitnanna sýndist aldrei ætla að taka
enda.
Droste dauðsá eftir því hve eftir-
gefanlegur hann hafði verið við
hinn unga verjanda, er hann leyfði
honum að leiða fram öll þessi vitni.
Hinn opinberi ákærandi yppti öxl-
um og glotti háðslega, og hann hafði
rétt fyrir sér í þetta skiptið. Sam-
komulagið með þeim, Droste lands-
yfirréttardómara og dr. Rodnitz, hin-
um opinbera ákæranda, var ekki
sem bezt. Dr. Rodnitz hætti við að
beita ýmsum leikrænum brögðum
í réttinum, og að leggja meiri á-
herzlu á mælskuna í sóknarræðum
sínum, en hið fræðilega. Hann var
staðráðinn í að ná skjótum og mikl-
VIKAN 7. tbl. —