Vikan - 14.02.1963, Blaðsíða 49

: J
II
RIS A L’ALCASIENNE.
^ 50 gr. hakkaður laukur (svolítill
hluti af honum sé hvítlaukur) er
soðinn i 75 gr. af smjörlíki án þess
að brúnast. 125 gr. af hrísgrjónum
bætt í og látið sjóða þar til þau
hafa drukkið í sig alla feitina. Þá
er 2—3 dl. af kjötsoði liellt yfir og
svolitlu tómatpurrée, og látið sjóða
í stundarfjórðung. ílangt form er
smurt vel og grænn eða rauður pip-
ar skorinn í sneiðar og þær lagðar
til skrauts á botninn og hliðarnar,
>en það sem eítir er af piparnum er
hakkað og sett saman við hrisgrjón-
in. Neðst eru sett hrísgrjón, síðan
alls konar kjötafgangar, bezt að
skinka og bacon séu þar með, siðan
aftur hrísgrjón, svo ýmis konar
grænmeti, eftir þvi sem til er í af-
göngum, og þannig áfram til skipt-
is, en efsta lagið verður að vera hrís-
grjón. Sett í heitan ofn og bakað i
ca. 20 mín., siðan hvolft úr forminu
og borið fram með tómatsósu, krydd-
aðri með svolitlu safran.
Bergþóra skrifar.
Framhald af bls. 19.
María varð svolítið vandræða-
leg.
— Æ, ij veizt hvernig strákar
eru, sagði hún. — Og þegar mað-
ur á ekki nema einn son, finnst
mér, að það sé ekki of mikið þótt
honum sé hjálpað við það, sem
honum leiðist að gera. Hann verð-
ur þó að vita af þvi, að hann á
mömmu.
Nei, það var ekki um að villast.
María var húin að gleyma hvernig
það var að vera gift mömmudreng.
Þegar Pétur væri kominn á gift-
ingaraldur yrði María búin -að gera
sitt lil, að hann yrði mömmu-
drengur, sem aldrei léti sér detta
í liug að setja kartöflupott á suðú-
plötu.
Mikill munur væri það, ef mæð-
ur hefðu tilvonandi tengdadætur
sinar í huga, þegar þær eru að ala
upp syni sína.
Gleyminn blámaSur.
Framhald af bls. 22.
lét hann verða sitt fyrsta verk að
framkalla filmuna, en síðan lét
New York lögreglan dreifa yfir tíu-
þúsund eintökum af meðfylgjandi
mynd um Bandaríkin. Og hafi
surtur ekki afplánað sinn fangelsis-
dóm, situr hann ennþá bak við lás
og slá. — Úti er ævintýri. -fr
Rhodes þríhyrningurinn.
Framhald af bls. 17.
handleggina. Hann sat hjá henni
eins og óargadýr, sem vakir yfir
bráð sinni.
Pamela sagði og lækkaði róm-
inn liæfilega:
„fig skal segja ykkur að ég hef
alveg ægilega mikinn áhuga á
þeim . . . Hann er svo ruddaleg-
ur! Svo þögull -— með stingandi
augu. Ég býst við að konum eins
og lienni falli það vel i geð. Það
lilýtur að vera svipað þvi að temja
tígrisdýr! Mér þætti fróðlegt að
vita, livað það endist lengi. Hún
er vön að þreytast á þeim fljót-
lega — einkum nú upp á siðkastið.
En hvað um það, ef hún reyndi að
losna við liann, þá er ég hrædd
um, að hann gæti orðið hættuleg-
ur.“
Nú komu önnur hjón niður i
fjöruna — virtust hálf uppburðar-
litil. Það voru þau, sem komið
höfðu kvöldið áður. Herra og frú
Douglas Gold hétu jiau, eins og
ungfrú Lyall vissi, eftir að hafa
gáð i gestabók gistihússins. Hún
„Góðan daginn, er þetta ekki
yndislegur dagur?“
Frú Gold var smávaxin — minnti
ofurlítið á mús. Hún var alls ekki
ófrið, andlitsdrættirnir voru reglu-
legir og hörundsliturinn góður, en
hana skorti ofurlítið á öryggi i
framkomu og smekkvísi i klæða-
hurði, sem olli því, að henni var
veitt minni athygli en ella myndi.
Eiginmaður hennar var hins veg-
ar framúrskarandi fríður og föngu-
lengur, og mátti helzt líkja honum
við kvikmyndaleikara. Ljós á brún
og brá, hárið fagurlega hrokkið,
augun hlá, herðabreiður og mitt-
r
Nivea inniheldur
Eucerit — efni
skyit húðlitunm
— frá ])ví stafa
hin góðu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea á andlitið að kveldi: Þá
verður morgunraksturinn þægilegri
og auðveldari. Og cftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látið NIVEA fullkomna raksturinn.
4
vissi einnig eiginnöfn þeirra, og
aldur, sem einnig var tilfært úr
vegabréfum þeirra, samkvæmt fyr-
irmæluin ítalskra laga.
Hr. Douglas Cameron Gold var
þrjátiu og eins og frú Marjorie
Emma Gold var þrjátíu og fimm
ára.
Eins og áður er sagt, var það
tómstundagaman og aðaláhugamál
ungfrú Lyall í lífinu að virða fyr-
ir sér fólkið umhverfis sig. Hún
var að því leyti ólílt flestum Eng-
lendingum, að hún gat gefið sig á
tal við ókunnuga, án þess að láta
liða allt að viku, áður en hún tók
fyrstu gætilegu skrefin til að nálg-
ast þá, eins og hinn rikjandi siður
er hjá Englendingum. Því var það,
að þegar hún veitti þvi athygli að
frú Gold var eins og ofurlítið
feimin og hikandi, að hún kallaði:
isgrannur. Hann liktist mikið frem-
ur ungum manni á leiksviði heldur
en venjulegum ungum manni, en
jafnslcjótt og hann opnaði munn-
inn, fölnaði þessi glæsilega mynd.
Hann var ósköp láslaus og blátt á-
áfram, jafnvel ofurlítið fávís.
Frú Gold leit þakklátum augum
til Pamelu og settist niður skammt
frá henni.
„En livað hörund yðar hefur
yndislega brúnan blæ. Ég er svo
hræðilega sólbrennd!“
„Það kostar ægilega fyrirhöfn
að verða jafn brúnn alls staðar,“
andvarpaði ungfrú Lyall.
Hún þagnaði í eina mínútu og
liélt síðan áfram:
„Þið eruð alveg nýkomin með
bátnum frá Vapo.“
„Hafið þér nokkurn tíma komið
til Rliodes áður?“
„Nei, Hér er yndislegt, finnst
yður það ekki?“
Nú tók eiginmaður hennar til
máls:
„Það er verzt, livað leiðin er
löng h'ingað.“
„Já, bara að það væri svolítið
nær Englandi.“
„Já,“ sagði Sara lágri röddu,
„en þá mundi vera óttalegt að vera
hér. Heilar raðir af fólki breiddar
út eins og fiskar á stakkstæði.
Skrokkarnir alls staðar!“
„Satt er það að vísu,“ sagði
Douglas Gold. „Það er slæmt að
ítalska myntin skuli vera svona
algerlega einskis virði sem stend-
ur.“
„Það veldur sjálfsagt einhverj-
um óþægindum, er ekki svo?“
Samræðurnar höfðu lialdið sér
við hin siendurteknu umræðuefni.
Þær gátu naumast talizt andríkar.
Á fjörunni, spölkorn frá, hreyfði
Valentine Chantry sig og settist
upp. Hún hélt baðfötunum með
annarri hendi að brjósti sér.
Hún geispaði innilega og þó
mjúklega, líkt og köttur. Hún
renndi augunum hirðuleysilega eft-
ir i fjörunni. Þau liðu framhjá Mar-
jorie Gold — og námu íhugul stað-
ar við gullinhrokkið höfuð Dou-
glas Golds.
Hún sveigði sig í herðunum og
tók til máls i ofurlítið hærri róm
en nauðsynlegt hefði verið.
„Tony, elskan -— er það ekki
guðdómlegt — þetta sólskin? Ég
blátt áfram hlýt að hafa verið sól-
dýrkandi einhvern tíma áður —
heldurðu það ekki?“
Það rumdi eitthvað i eigin-
manni hennar, sem hitt fólkið ekki
heyrði, en Valentine Chantry hélt
áfram í sínum háa, drafandi mál-
rórni:
„Viltu breiða svolítið betur úr
handklæðinu, viltu það, elskan?“
Það olli henni óliemju fyrirhöfn,
:að koma sínum fagra likama vel
fyrir aftur. Douglas Gold hafði nú
augun opin. Það mátti lesa í þeim
greinilegan áhuga.
Frú Gold kvakaði ánægjulega i
lágum rómi til ungfrú Lyall:
„En hvað þetta er falleg kona!“
Pamela, sem naut þess ekki sið-
ur að veita fræðslu, hvíslaði:
„Þetta er Valentine Chantry —
])ér vitið, sem áður var Valentine
Dacres — hún er blátt áfram und-
ursamleg, finnst yður það ekki?
Hann er alveg snarvitlaus í henni
— sleppir ckki af lienni augun-
um!“
Frú Gold leit aftur á liana og
sagði þvi næst:
„Sjórinn er sannarlega dásam-
legur — og svo blár. Ég hcld að
við ættum nú að fara út í, held-
urðu það ekki Douglas?“
Hann liafði enn augun á Valen-
tine Chantry, og það liðu ein eða
tvær mínútur, áður en hann svar-
aði liálf viðutan:
„Fara út i? Ó, jú, það er vist
bezt, ég kem rétt strax.“
Marjorie Gold reis á fætur og
reikaði niður að fjöruborðinu.
Valentine Chantry velti sér of-
urlítið á aðra hliðina. Augu henn-
VIKAN 7. tbl. —