Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 22

HORFT
UTUM
GLUGGA
Smásaga eftir
HAL DRESNER
Myndskreytt af
A R N 0 L D
Óneitanlega er það alltaf nokkur bagi
fyrir eiginmanninn að vera sjúkur og rúmfastur,
einkum og sér í lagi ef honum
skyldi detta í hug að myrða konuna sína,
en viljinn dregur hálft hlass.
ÞARNA lá Jacob Bauman, vafinn ábreiðum, á þeim mýkstu
svæflum sem fáanlegir voru fyrir peninga og horfði með gremju-
svip á Charles, yfirþjóninn, þegar hann har honum bakkann með
mergunverðinum og dró tjöldin frá gluggum, svo að morgun-
birtan flæddi inn i stofuna.
— Á ég að opna gluggann, herra?
— Viljið þér að ég ofkælist?
— Siður en svo, herra. Nokkuð
annað, sem þér óskið, herra?
Jacob hristi höfuðið og stakk
þurrkunni inn á milli nátttreyj-
unnar og brjóstsins, sem ekkert
var orðið nema ber beinin. Hann
rétti út höndina og hugðist lyfta
lokinu af fatinu, en hikaði við,
þegar hann sá að Charles stóð enn
úti við gluggann eins og hermaður
á verði.
— Eruð jíér kannski að biða eft-
ir að yður verði boðið eitthvað
hressandi? spurði hann ónotalega.
— Nei, herra. Ég er að bíða eft-
ir Frances . . . systur Frances,
mjúkrunarkonunni. Holmes lækn-
ir segir að við megum aldrei láta
yður einan, herra.
— Komið þér yður út, sagði
Jacob. — Taki ég þá ákvörðun
næstu fimm mínúturnar að
lirökkva upp af, lofa ég því að
liringja á yður, svo að þér missið
ekki af neinu.
Hann beið á meðan yfirþjónn-
inn var að komast á skrið. Þegar
iiann var farinn, lyfti Jacob lokinu
af fatinu. O-jæja; eitt steikt egg,
sem starði á hann rauðgulu auga,
þar sem það lá á brúnaðri brauð-
sneið, sem varla gat vesældarlcgri
verið. Ásamt teinu og smáklessu af
ávaxtahlaupi, var þetta allur morg-
unverðurinn.
Þegar Jacoh liafði virt fyrir sér
eggið og brauðsneiðina með van-
þóknunarsvip, lét hann hvort
tveggja lönd og leið og tók að
horfa út um gluggann. Veðrið var
dásamlegt, víð og eggslétt gra.sflót-
in græn og mjúk eins og áklæði á
kúluleiksborði, en hingað og þang-
að stóðu hronsmyndir á stalla, hver
annarri ljótari og liver annarri
dýrari. Vinstra meginn við hvita
akbrautina, sem myndaði eins
konar skeifu á flötinni, sá hann
garðyrkjumanninn liggjandi á
hnjánum við blómabeð. Og til
hægri, skammt fyrir innan hliðið
með liinum miklu og þungu smiða-
járnsgrindum, leit hann bílstjór-
ann sinn önnum kafinn við að gljá
og fága ljósbláan glæsibil, úti fvrir
bilgeymslunni, sem var tveggja
hæða hús — íhúð bílstjórans á efri
hæðinni. Og þar sá Jacob lika
systur Frances, hjúkrunarkonuna
fallegu og ungu, sem sat hjá lion-
um á daginn; hún stóð þarna og
var að rabba við bilstjórann, og
var ekki annað að sjá, en vel færi
á með þeim. Fyrir utan hliðið tók
við iðjagræn sléttan, alla leið út
að þjóðveginum, en þangað var
svo langt, að Jacob, sem þó var
nianna sjónskarpastur, greindi
varla bílana, sem þar voru á ferð.
Vesalingurinn, Jacob Bauman,
hugsaði hann með sér. Allt það
góða, sem hann hlaut i þessu lifi,
hlaut Iiann ekki fyrr en um sein-
an. Nú, þegar hann var loksins
orðinn eigandi að þessu mikla
set-ri, var hann orðinn svo veik-
hurða, að hann hafði ekki minnstu
ánægju af þvi. Nú, þegar hann var
loksins kvæntur þeirri konu, sem
var svo fögur, að hún gat gert
hvern karlmann óðan og æran, var
hann orðinn svo gamall, að hann
gat ekki notið hennar. Og nú, þegar
liann liafði öðlazt þroska og skarp-
skyggni, svo að fátt i skúmaskotum
mannlegrar sálar gat dulizt honum, var
hann dæmdur til að liggja í rekkju sinni
alla daga, án þess að liafa aðra en þjón-
ustufólkið til að tala við. Vesalings, auð-
ugi Jacob Bauman, liugsaði hann enn.
Þrátl fyrir allan hans veraldarauð og
veraldarvizku, lá öll hans veröld innan
takmarka rekkjustokkanna, heimsmynd
hans takmarkaðist við það, sem liann sá
út um gluggann og heimspeki lians við
andlega viðfeðmi systur Frances.
Og hvað var hún eiginlega að hugsa?
Hann leit á klukkuna. Sex mínútur geng-
in i tíu. Þegar hann leit aftur út um
gluggann, sá hann að hún leit á arm-
handsúr sitt, gretti sig, sendi bilstjór-
anum koss á l'ingrinum og tók strikið
heim að aðalbyggingunni. Hún var Ijós
yfirlitum, sterkbyggð og gangur hennar
og sérhver hreyfing þrungin slikum
ákafa og fjöri, að Jacob fann til sárrar
þreytu af því einu að horfa á hana. Og
samt hafði hann ekki af henni augun
fyrr en hún hvarf honum sjónuin inn í
húsið. Þá tók hann til við „morgunverð-
inn“. Hún mundi áreiðanlega koma við
lijá eldabuskunni og ráðskonunni, hugs-
aði hann, svo að hann þurfti ekki neitt
að flýta sér með matinn.
Hann var einmitt að renna niður sein-
asta brauðbitanum, liegar hún knúði
dyra.
— Nei, kallaði hann, en hún kom rak-
leitt inn engu að síður og heilsaði hon-
um með glöðu brosi.
— Góðan daginn, herra Bauman, sagði
hún hressilega um leið og hún lagði
skáldsöguna, sem hún hafði meðferðis,
frá sér á skrifborðið og leit, að þvi er
virtist til málamynda, á skýrsluspjaldið,
sem vökukonan hafði útfyllt.
— Hvernig er líðanin i dag, herra
Jacob?
— Ég hjari, svaraði hann.
— En hvað veðrið getur verið dásam-
legt, sagði hún og gekk út að gluggan-
um. Ég nam sem snöggvast staðar hjá
Victor, og það Ieynir sér ekki að nú er
að koma sumar. Á ég að opna gluggann?
— Nei. Læknirinn hefur sagt mér að
varast allan gust.
— Það er alveg satt. Auðvitað var ég
húin að gleyma því. Ég er vist ekki sér-
lega vel til þess fallin að vera hjúkrun-
arkona, sagði hún. Eða hvað finnst
yður?
— Þér eruð hjúkrunarkona, varð
Jacob að orði. Og ég tek yður að minnsta
kosti fram yfir þær hjúkrunarkonur,
sem aldrei láta mann í friði. Annars
eruð þér ung og glæsileg stúlka, og ég
skil mætavel að þér eigið yður önnur
og hugstæðari áhugamál en hjúkrunina.
Þér hugsið eflaust eitthvað á þá leið, að
það sé einungis hyggilegt að stunda þetta
starf um nokkurn tíma, gott kaup og
viðurgerningur allur hinn bezti, og þér
getið sparað saman nokkurt fé til gift-
ingarinnar.
• Stúlkan starði á hann sem furðu lost-
in.
— Það er einmitt þetta, sem ég hef
verið að hugsa. Einmitt það, sem ég
sagði við sjálfa mig, þegar Holmes
læknir bauð mér þennan starfa. Þér er-
uð meir en litið skarpskyggn, herra
Jacob . . .
— Þakka yður hrósið, svaraði Jacob.
Hann bragðaði á teinu og grettti sig.
22 — vikan 9. tbl.