Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 29

Ef hann hefði verið sá spámaður. sem hann þóttist
vera, hefði hann átt að sjá fram í tímann. Þá hefði
hann átt að kasta Esther fyrir borð.
SÖNN SAGA EFTIR
ANTHONY STERLING
þvi, eCa beinlinis reynt að koma í
veg fyrir það. En allt i einu ákvaC
hann að bjóða ferðamenn velkomna
og gera þeim eitthvað til skemmtun-
ar. Hann lét þegna sína ryðja stórt
landsvæði hinum megin við veginn
fyrir framan Shiloh og Jerúsalem.
Þar setti hann á stofn skemintigarð
með öllum möguiegum skemmti-
tækjum, svo sem hringekjum, parís-
arhjólum, hábrautum og skotskífum.
Þar voru líka spákonur, dýragarður
með öpum og björnum og öðrum
dýrum. Lækurinn, sem rann i gegn-
um skóginn, var stíflaður og gerður
úr honum stöðuvatn og smá foss.
Útijárnbrautarlest ók um allt svæð-
ið og þar voru seldar pylsur og
brenndar hnetur.
Skemmtigarðurinn varð vinsæll
fró byrjun. Frá Chicago kom bátur
með ferðafólk yfir vatnið og þar
tók vagn á móti þvi frá Húsi Daviðs.
Ef til vill naut fólk þess sérstak-
lega, að skemmta sér meðal þessara
síðhærðu meinlætamanna, sem neit-
uðu sér um það, sem þeir urðu að
horfa á, en nokkuð var ]iað, að meira
en 200.000 manns sótti garðinn á
einu sumri. Eftir að allt hafði verið
fuligert, kostaði reksturinn ekkért,
þvi að öll vinna var framkvæmd af
ólaunuðum ísraelsmönnum. Það lá
því i augum uppi, að Ben græddi
óhemju fé á garðinum.
Vegna þess að á sunnudögum var
aðsóknin mest, varð það nauðsyn-
legt fyrir ísraelsmenn að sleppa
lielgihaldi sunnudagsins.
„í augum drottins er ekki lengur
neinn munur á jarðneskum dögum,
því að hans ríki er i nánd,“ fullviss-
aði hann iærisveina sina um. „Fyrir
okkur er sunnudagurinn eins og
hver annar dagur, og þess vegna
vinnum við jafnt á honum. En brátt
verður bókunum lokað og hinn eilífi
sjöundi dagur hefst. Þá munum við
hljóta hvild og umbun.“
Ben konungi var svo umhugað um
aðekki tapaðist einneinastiaðgöngu-
miði, að hann hélt garðinum opnum
meðan hann hélt sunnudagsmcss-
una. Hlátrasköllin utan frá, hljóm-
listin frá hringekjunum og flaut
járnbrautarlestarinnar blandaðist
saman við messugerðina. Þegar kvik-
myndir náðu vinsældum, lét hann
meira að segja setja sýningarvél og
tjald inn i bænhúsið, og strax og
messunni var lokið byrjuðu sýning-
arnar.
Með ágóðanum af skemmtigarð-
inum keypti Ben upp flest lilutabréf
í járnbrautunum við Benton Harbor
og St. Joseph. Á sama tíma hvatti
hann þegna sina til að leita sér
vinnu sem vélamenn við járnbraut-
irnar cða lestarþjónar. í fyrstu hló
fólkið ó ráðningarstofunum að þcss-
um sfðhærðu, skeggjuðu mönnum.
En þegar það kom í ljós, að Bcn var
orðinn stærsti hluthafinn 1 fyrir-
tækinu, kom annað hljóð i strokk-
inn. Eftir nokkur ár voru flcstir
starfsmenn járnbrautanna Israels-
menn. En Ben konungur hirti bæði
ágóðann af fyrirtækinu og laun
starfsmannanna og var harla ánægð-
ur með viðskiptin.
„Enginn getur setið auðum hönd-
um í konungsrikinu," brýndi liann
stöðugt fyrir þegnum sínum.
í viðbót við fullan vinnudag áttu
ísraelsmenn nú að vinna í frítímum
sínum við skemmtigarðinn og ýmsan
annan atvinnurekstur, sem konung-
ur þeirra rak — þar á meðal voru
hótel, búgarðar, ávaxtagarðar,
barnaheimili, brauðgerðarhús, leik-
fangagerð og sælgætisverksmiðja —
en allt voru þetta mjög arðvænleg
fyrirtæki, þegar það var haft í huga,
að vinnuaflið fékk hann ókeypis.
Benjamín Franklin Purnell hafði
komizt vel áfram síðan hann ók með
blaðsölubarnavagninn um þjóð-
vegina.
Ánægður yfir því, hvernig auður
hans óx jafnt og þétt, létti hann dá-
lítið á skemmtanabanni þegna sinna.
Allra náðarsamlegast tilkynnti hann,
að það væri ekki syndsamlegt að
leika baseball. Margir þegnar hans
urðu brátt mjög færir í þessum leik
og stofnað var sérstakt lið, sem
nefndist Hús Davíðs. Fyrst spilaði
það við önnur lið í nágrenninu, síð-
an við áhugamannalið frá Chicago
og loks tóku þeir þátt í landsleikj-
um, og einhvern veginn fór það svo,
að síðskeggjuðu leikararnir unnu
oftast.
„Enginn getur sigrað þá guð-
hræddu!“ sagði Ben hreykinn.
Eins og allt annað, sem hann kom
nálægt á þessu tímabili, gaf þetta
líka peninga í aðra hönd. Hann lét
gera íþróttavöll við hliðina á
skemmtigarðinum og þar lék lið
Húss Davíðs venjulega, en þar sem
það var oft í íþróttaferðum var
völlurinn eftirsóttur af öðrum.
Meira að segja eftir að það komst
upp, að Ben Purnell leigði sér at-
vinnuleikara og lét þá dulbúa sig
með síðu hári og skeggi, gekk rekst-
ur vallarins ágætlega.
Ben hugsaði sem svo, að körfu-
bolti hlyti líka að vera gróðavæn-
legur, svo að hann stofnaði lið
í þeirri íþrótt lika. Það lék í sam-
komuhúsinu og körfunum var komið
fyrir í endum hússins og stólarnir
færðir upp að vegg, meðan leikið
var.
Lúðrasveitinni, sem áður liafði
leikið sálmalög heima,var nú breytt
í stóra hljómsveit. HérfórBensömu
leið og leigði atvinnuhljóðfæraleik-
ara og lét þá bera hárkollur og falskt
skegg. Það kom fram við réttarhöld-
in, sem síðar áttu eftir að fara fram,
að troðið hafði verið korki í horn
Israelsmanna, til þess að þeir skyldu
ekki óvænt gefa frá sér hljóð. Þessi
lúðrasveit fór oft í ferðir með í-
þróttasveitunum.
fþróttaferðirnar gáfu ekki aðeins
peninga í aðra hönd, heldur einnig
lærisveina, og voru þær áhrifameiri
en nokkur trúboði. Söfnuðurinn
stækkaði ört og var nú kominn upp
í 920 fullorðna og fjölda barna.
Landið, sem þeir áttu, fylltist brátt
af litlum kofum óbreyttra safnaðar-
meðlima og farið var að byggja þá
á búgörðum annarra trúbræðra.
Tvær nýjar, stórar byggingar voru
reistar nærri Jerúsalem og Shiloh,
sem hétu Betlehem og Sigurboginn.
Shiloh varð nú ekki lengur nógu
gott fyrir svona ríkan þjóðhöfðingja,
og Ben lét húsameistara fara að und-
irbúa glæsilegan bústað, sem hann
ætlaði að kalla Demantshúsið.
Það gæti virzt, að skemmtigarðar,
íþróttalið og lúðrasveitir væru frem-
ur óvenjulegt áhugamál spámanna.
En Ben vissi upp á hár hvað hann
gerði. Þessi ómenntaði fjalladrengur
þekkti af einhverri eðlisávísun nauð-
syn útbreiðslustarfseminnar og aug-
lýsinganna. Þegar árin liðu og hann
var hvað eftir annað kærður fyrir
siðgæðisbrot, hafði hann alltaf sam-
úð fólksins. Það hugsaði sem svo, að
hann væri einn af fremstu athafna-
mönnum í Benton Horbor — að
hann laðaði fleiri ferðamenn til
borgarinnar en áður hafði verið tal-
ið mögulegt. Hann hafði stuðlað
meira en nokkur annar að vexti og
viðgangi borgarinnar, svo að hún var
nú á meiri framfarabraut en St.
Joseph.
Þar að auki trúði almenningur
því ekki, að maður, sem hefði svona
mikinn áhuga fyrir íþróttum, gæti
gert það, sem borið var upp á Ben
Purnell.
En það var óhjákvæmilegt að sið-
gæðiskærurnar kæmu fram. Hinn
síðskeggjaði konungur hafði gert
sér Ijóst, að því fleiri stúlkur, sem
hann hafði til að velja á milli, þess
fleiri vildi hann fá.Fjöldi stúlknanna
jókst stöðugt. Fyrst höfðu þær verið
15—20, sem búið höfðu í Shiloh, síð-
an urðu þær 30, svo 40 og loks komst
talan upp í 60. Mormónapresturinn
Brigham Young áti ekki nema 28
stúlkur á allri ævinni, en hann var
faðir 56 bama. Ben Pumell átti
aðeins Hettie og Coy, fyrir utan
dóttur af fyrsta hjónabandi sínu. Það
var aðeins eitt barn, sem með vissu
var kennt Ben konungi. Litlu her-
bergin í Shiloh, sem upphaflega áttu
að vera eins manns herbergi, voru
nú þéttsetin. Þar hafði verið komið
fyrir kojum fyrir þrjár eða fjórar
stúlkur í hverju herbergi.
Rétt innan við hlið skemmtigarðs-
ins og beint fyrir ofan op, þar sem
trúarritin voru seld, var litsterk
mynd í fullri stærð af Ben konungi
þar sem hann var að gera þekkt og
gamalt kraftaverk — að breyta vatni
í vín. Listamaðurinn hafði ekki þurft
að taka mjög mikið á ímyndunar-
aflinu, því að það var kraftaverk,
sem ekki var óalgengt að Ben gerði.
Hann hafði útvegað sér nauðsynleg
tæki og lært að fara með þau, og
hann hafði mikið dálæti á að byrja
kvöldin með stúlkunum í Shiloh á
þann hátt, en hann þurfti góðrar
hvíldar við eftir langan vinnudag
Framhald á bls. 47.
VIKAN 9. tbl. — 2t)