Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 44

og slokkna á víxl. ,,-escafé“,
,,-escafé“, og svo „Beauvais",
lengi. Stundum gríp ég mig í
því að raula í huga mér þetta
viðbjóðslega lag, Au Clair de
la Lune, eftir þessari hrynjandi
ljósanna. Skyldu þeir aldrei
ætla að gera við N-ið?
Þegar fyrsti sporvagninn rýfur
hrollkalda morgunkyrrðina niðri á
götunni, liggur hann og byltir sér
í rúminu, sveittur, umlandi. Hvít-
klædda fólkið horfir á hann. Það
er líka að flýta sér í dag, svo að
það fer.
Það er allt við það sama. Samt
er einhver óeirð í mér. í dag
tók ég koddann minn og fleygði
honum í karlskrögginn, þarna
sem hann lá, gamall og skorp-
inn, spilandi á þessa andstyggi-
legu flautu sína. Lengi lá flaut-
an á gólfinu, róleg og storkandi
eins og gamli maðurinn, sem
bara dæsti í sífellu og horfði
á mig eins og sært dýr, síðan
á flautuna sína, flautuna, sem
lá á gólfinu og beið þess, að
blásið væri í hana. Au Clair
de la Lune. Ég hata þennan
gamla karl.
Það gerir enginn við skiltið
hans. Hvítklædda fólkið sinnir hon-
um álíka mikið og venjulega. Flaut-
an liggur nú á borðinu, ósnert.
Gamli maðurinn hefur ekki hreyft
hana allan daginn.
Ég er búinn að vera hérna lík-
lega eitthvað á þriðja mánuð.
Gamli maðurinn er eitthvað
verri. Hann dæsir duglegar en
hann á vanda til. Flautan,
bannsett flautan, hefur legið á
borðinu hans í allan dag.
Ég hálfþrái nóttina, en kvíði
þó fyrir. Það gerir enginn við
N-ið. Ég kvíði líka fyrir að
þurfa að horfa á ljósin mín.
Ég þekki þau orðið of vel. Það
kviknar á þeim um svipað leyti
og næstsíðasti sporvagninn
skröltir framhjá niðri á
götunni. Bláa ,,-escafé“ skilt-
ið er upplýst í þrjár sek-
úndur, tvisvar sinnum, með
sekúndu myrkri á milli. Síðan
kemur svo „Beauvais“, rautt,
ógnandi í níu sekúndur. Þá er
heitt, mollulegt og heitt í her-
berginu. Síðan myrkur í fimm
sekúndur. Myrkur, unaðslegt
myrkur. Samt vil ég ekki iáta
draga fyrir. Mér finnst ég verða
að horfa á þessi ljós úti í nótt-
inni, úti í borginni, borginni,
þar sem lífið er.
N-ið vantar enn. Það angrar
mig ósegjanlega. Þó er mér af-
þreying í skiltunum mínum.
Ég ætla að reyna að sofna.
Svefn. Órólegur svefn.
Þegar sporvagninn vekur hann
morguninn eftir, liggur gamli mað-
urinn í hinu rúminu, bærist ekki.
Flautan liggur á borðinu. Bíður.
Hvers vegna spilar hann ekki?
Hvers vegna spilar hann ekki?
Hann spilaði ekki í gær, hann
skrimti varla. Það hrygldi bara
í honum með föstu millibili, eins
og drepið væri stefjum.
Au Clair de la Lune. Einkenni-
legt að heyra ekki þetta lag
lengur.
Skyldu þeir gera við N-ið í dag?
Líklega ekki. Það er rigning.
Næturnar koma og fara eins og
sporvagninn. Skiltið stendur enn ó-
hreyft. Ungi maðurinn er einn, al-
einn. Hann sefur orðið aldrei á næt-
umar. Hann getur ekki haft augun
af þessum bannsettu skiltum. „—es-
café“ blátt, snöggt, „—escafé" blátt,
snöggt, síðan „Beauvais“ rautt, langt.
Myrkur. Mjúkt og notalegt myrkur,
sem yljar honum nógu lengi til að
honum sé söknuður í því, þegar
bláminn frá „—escafé“ skellur á
herberginu og varpar köldum, ís-
bláum ljósbjálka inn í hvíta, hvíta
stofuna, inn í þögnina, því að nú
dæsir gamli maðurinn ekki lengur.
Hann er dáinn. Farinn.
Flautan liggur þarna enn Bíð-
ur. Hann reynir að grúfa sig í
koddann. Nóttin seiðir hann til sín,
eitthvað kallar á hann, og enn verð-
ur hann að horfa, horfa, stara. „—es-
café“ blátt, kalt í þrjár sekúndur.
Myrkur. Síðan aftur. „Beauva-
is“ rautt, logandi, svíðandi í níu
langar sekúndur. Loks myrkur, dá-
samlegt myrkur. Hann elskar myrkr-
ið. Og þögnina. Hann heyrir, heyrir
þögnina. Stunurnar í gamla mann-
inum eru nú horfnar út í nóttina,
út í nið borgarinnar, og eftir er
tóm. Undarleg þögn, sem heyrist,
heyrist.
En aldrei Au Clair de la Lune.
Aldrei framar.
Allt. Hvað sem er til að rjúfa
þessa bláu, þessa rauðu, heitu
þögn. Allt. Hvers vegna var
gamli maðurinn að deyja? Hann
hefði þó getað leikið fyrir mig
á flautuna sína, Au Clair de la
Lune, svo að ég gæti gleymt,
gleymt þessum bölvuðu skiltum.
Ég reyni að líta undan, en ég
get það ekki. Þessi skilti, þessi
blámi, þessi logandi hiti, allt
skríður, smýgur inn í hvítt her-
bergið. Það verður líklega aldrei
gert við N-ið. Aldrei. Líklega

Allir á hættu, Suður gefur.
4 10-9-6-5-3
V D-7
♦ 9-S-6-2
* A-7
* D-7-2
V K
0 G-5
D G-10-8-6-5-2
* A-6-4
y A-9-3-2
♦ A-K-D-10-4-3
Jft ekkert
* K-G
V G-10-8-6-5-4
* 7
* K-9-4-2
veit enginn um N-ið nema ég.
Blátt, blátt, kalt, ískalt, og rautt,
heitt, heitt. Alla nóttina. Það
þýðir ekki að draga fyrir. Ég
verð, verð að horfa, stara út í
nóttina. Skyldu þeir aldrei ætla
að gera við N-ið?
Dægrin líða. Hægt.
Hann liggur og byltir sér. Einn,
aleinn og ungur í ókunnu landi.
Síðasti sporvagninn var að fara
framhjá. Enn hefur ekki verið kveikt
á skiltunum. Þó er sporvagninn far-
inn.
Hann liggur og starir ráðvilltur
út í kvöldmyrkrið, einn í litlu, hvítu
herbergi, sönglandi, sönglandi fyrir
munni sér. Au Clair de la Lune.
Au Clair de la Lune.
Þeir ætla ekki að kveikja. Ha!
Nú er það ekki bara N-ið. Bæði
skiltin. Þeir geta ekki kveikt.
Geta ekki kveikt. Svona er þá
myrkrið. Svart og óendanlegt.
Flautan er farin. Þeir tóku hana
í dag. Tóku hana, áður en ég
gat seilzt eftir henni, litlu flaut-
unni, gælt við hana, spilað á
hana þetta lag, sem mér þvkir
svo vænt um. Au Clair de la
Lune. Ég elskaði þetta lag.
Þeir ætla ekki að kveikja. Þeir
geta ekki kveikt.
Au Clair de la Lune.
Iíann var annars góður, þessi
gamli maður. Þótt hann væri
ekki mjög skrafhreyfinn, þá var
hann samt bezta skinn. Bara svo
gamall. Svo þreyttur. Bara
skrýtið, hvað hann gat orðið
blár og rauður á víxl. Og lika
svartur. Hann spilaði vel á flaut-
una sína. Skelfing spilaði mað-
urinn annars vel. Au Clair de
la Lune. Þetta var dásamlegt
lag.
Enn kveikja þeir ekki. Þeir geta
ekki kveikt.
Ég sakna gamla mannsins. Hann
var sannur félagi. Sannur vinur.
Talaði ekki mikið, nei, en sann-
ur vinur.
Annars var skrýtið með þennan
gamla vin minn, hann var ekki
með neitt N. Það vantaði framan
á hann .........
Suður Vestur Norður Austur
2 tíglar 3 lauf 3 tíglar 3 hjörtu
4 tíglar pass 4 spaðar pass
6 tíglar pass pass 7 lauf
dobl pass pass pass
Útspil tígultvistur.
Vestur varð fjóra niður doblaða,
ellefuhundruð og suður og austur
byrjuðu báðir á því að afsaka sig,
sá fyrrnefndi fyrir að segja sex tígla
og sá síðarnefndi fyrir að fórna á
tapaðan samning.
En þegar vestur benti á það, að
hann væri með hjartakónginn ein-
spil, sögðu suður og austur sam-
tímis: „Ó, var það?“ og brostu af
ánægju og feginleika.
Suður sagði að hann hefði unnið
sex tígla og fengið 1470, þannig
að austur bjargaði 370.
í raun og veru hefði suður, sem
var góður spilari, ekki unnið sex
tígla. Hann drepur laufaútspilið í
borði, trompar lauf með tígultíu
og tekur trompin. Þar eð hann kast-
aði spaða í laufaásinn, spilar hann
nú spaðaás og aftur spaða í þeirri
von að austur hafi átt K-D eða K-G
eða D-G. Það væri tilgangslaust
fyrir austur að kasta spaða í tromp-
ið, því þá fríast þrír spaðaslagir í
borði.
Austur drepur því seinni spaða-
slaginn og spilar hjarta. Suður, með
sigurbros á vör, lætur lágt og tapar
einum.
Vestur, malandi af ánægju, muldr-
ar hin frægu eftirmæli: „Hjarta-
kóngurinn var einspil".
Rýtingurinn.
Framhald af bls. 9.
labbir þangað, McCrae og fáir betri
upplýsingar.
Rawlings frá Apollonleikhúsinu!
Þar vann Elizabeth! Hjarta hans tók
kipp, en svo dró hann rýtinginn
með slönguhaus og rúbínum upp
úr vasanum.
— Ég held að ég sé með hann
hér, sagði Johnny.
— Hvert í þreifandi! Þetta er bó
það snjallasta, scm þú hefur afrek-
að, sagði lögreglustjórinn. — Er
leyfilegt að spyrja, hvers konar
leynilögregluaðferðir þú hefur not-
að, sem skila svona glæsilegum ár-
angri?
— Einhver kastaði honum á eftir
mér í morgun, sagði Johnny og þótt-
ist ekki heyra háðshlátur Ogilvys. -—
Án þess að hitta, bætti hann við.
— VIKAN 9. tbl.