Vikan - 28.02.1963, Blaðsíða 50

jafnvel það, að skreppa til Geltow
og dveljast þar um helgina, var at-
burður í lífi hennar. Hann kvaddi
þær báðar ástúðlega á útidyraþrep-
unum, og gekk svo aftur inn í íbúð-
ina.
„Ljúkið upp gluggunum, Vero-
níka,“ sagði hann. Síðan átti hann
í nokkurri baráttu við sjálfan sig,
en lét loks undan og kveikti sér
í pípu. Það var eins og stofan yrði
rúmbetri og meira aðlaðandi, þegar
hann hafði hana einn fyrir sig. Hann
opnaði fyrir útvarpið, fjórða sym-
fónía Tsjakovskís barst til hans utan
úr ljósvakanum, og hann tók að
ganga um gólf og hugsa málið.
Klukkan var um hálftólf, þegar
hann fór í frakkann og hélt af stað
að heiman. Það var svalt í veðri, og
norðangolan þyrlaði ryki upp af
götunni. Hann tók leigubíl og eftir
að hafa ekið um hríð, nam bíllinn
staðar fyrir utan veitingahúsið, sem
minnzt hafði verið á í réttinum þá
um daginn.
Hverfið var fátæklegt, veitinga-
húsið í kjallara, og að öllu leyti
sviplíkt hundruðum slíkra veitinga-
staða víðsvegar um Berlín. Það hékk
gulnuð dula fyrir hurðarrúðunni og
um leið og hann opnaði, lagði fyrir
vit honum daun af steiktum kart-
öflum, öli og sígarettureyk. Ungur
náungi, ekki ósvipaður Rupp í fram-
komu og hvernig hann bar sig, stóð
á bak við barinn. Nokkrir menn
sátu við barborðið og drukku öl,
litu upp rétt sem snöggvast þegar
Droste kom inn, en héldu svo
áfram drykkjunni. Landsyfirréttar-
dómarinn heilsaði, dálítið vand-
ræðalegur, og hélt inn í gestastof-
una. Þar inni voru fimm borð —
eitt langborð við vegg, kringlótt
borð á miðju gólfi og síðan þrjú
minni. Hann fékk sér sæti við eitt
af minni borðunum og bað um öl.
Sakleysislegur, rangeygður þjónn
gekk um beina. Þá komu þrír karl-
menn inn og tóku sér sæti við
kringlótta borðið.
„Frú Ohnhausen ...“ kallaði einn
þeirra.
Þá opnuðust dyr á bakvegg veit-
ingastofunnar, og húsmóðirin kom
inn.
Frú Ohnhausen var holdug og
þrýstin, hálffertug á að gizka og
vart hægt að hugsa sér öllu sællegri
konu. Hún var svo kvenleg, að jaðr-
aði við hið ósæmilega, en virtist
ekki hafa minnstu hugmynd um það
sjálf. Allt, sem heyrði persónu henn-
ar til, var hvelft og mjúkt og þrungið
kynþrá. Hún var öllu betur klædd
en hennar stöðu hæfði. Mennirnir,
sem inni voru, festu allir á hana
augu óðara; hún gekk yfir að kringl-
ótta borðinu, heilsaði þeim þre-
menningunum og lagði höndina á
öxl einum þeirra, á meðan hún tal-
aði við þá hina. Síðan gekk hún að
langborðinu, ávarpaði þá, sem þar
sátu og það leit út fyrir að hún
hefði látið einhver gamanyrði f júka,
því að einn af gestunum þar hló
og barði í borðið, en annar, grind-
horaður náungi, ætlaði bókstaflega
að kafna úr hlátri.
Drosde athugaði hana í laumi.
Framkoma hennar var á allan hátt
hin hæverskasta og hvorki áleitin
né eggjandi. Ekki framkoman. Öðru
máli gegndi um allt það, sem henni
var ekki sjálfrátt. Droste horfði á
eftir henni, þegar hún hvarf fram
í bjórstofuna. Það lá við sjálft að
hið þrýstna og mjúkhvelfda hold
hennar, og hin heita hvöt, sem lék
um hana, hefði óþægileg áhrif á
hann, eins og alltof sterkur ilmur
eða alltof skær litur. Engu að síður
laut hann fram á borðið til þess
að geta greint hana betur frammi
í bjórstofunni.
Hún hafði numið staðar við hlið
barþjónsins, brosti við honum og
horfði á hörundsflúraða arma hans
með sýnilegri velþóknun. Droste
hélt niðri í sér andanum. Hún og
barþjónninn ... hún og Rupp. Hann
fann til sársauka í hálsinum, drakk
ölið í skyndi, borgaði og hélt af
stað heimleiðis.
Nú vissi hann eftir hverju hann
átti að grennslast við réttarhöldin
á morgun.
Föstudagur.
H ANN.
Samningafundurinn við þá frönsku
hafði staðið allan morguninn, og
gengið svo seint, að þegar samning-
urinn lá loks fyrir til undirskriftar,
var Frank orðinn svo óþolinmóður,
að hann gaf sér ekki tima til að
bíða eftir því að undirskriftm þorn-
aði, en sá franski var óðara kom-
inn með þerripappírinn, rólegur og
smámunasamur 'og Frank stakk
samningsafritinu í vasa sinn, hljóp
út, niður dyraþrepin, tók leigubíl
og ók beinustu leið til brautarstöðv-
arinnar. Honum fannst sem hann
hefði rammt bragð í munni sér
eftir alla þessa samningaþvælu, og
þó að honum hefði þar með loks
tekizt að selja þeim frönsku álitlegt
magn af appelsínum, þótti honum
sem áhöld væru að allt þetta um-
stang og þref væri ágóðans virði.
Hann sat þarna í bilnum og reikn-
aði og reiknaði, unz hann varpaði
því öllu frá sér af ásettu ráði, og
gaf tilhlökkun sinni yfir endurfund-
unum við Evelyn lausan tauminn.
Hann hafði drukkið í sig slíkan
fögnuð af tilhugsuninni einni saman,
að hann furðaði á því sjálfan. Aldrei
hafði honum fundizt leiðin út að
brautarstöðinni jafn löng og nú;
hann horfði án afláts á armbands-
úr sitt og fannst ekkert ganga, tók
að óttast að hann mundi koma of
seint og hvatti bílstjórinn allt hvað
af tók.
Hann mundi ekki betur en Evelyn
virtist alltaf eins og hjálparvana.
Ef hann kæmi of seint, hafði hún
sennilega ekki hugmynd um hvað
hún ætti til bragðs að taka. Hún
virtist svo veikbyggð og grannvax-
in, að manni datt helzt í hug að
minnsti gustur mundi feykja henni
á brott. Og allt í einu varð honum
ósjálfrátt hugsað til Pearl, eigin-
konu sinnar.
Pearl þoldi það ekki að neinn
biði til að taka á móti henni, þegar
hún kom með lestinni einhvers stað-
ar að. Hélt því fram að það væri
eins og maður hefði ekki þvegið sér
almennilega í framan, þegar maður
kæmi út úr járnbrautarlest, og það
væri hrein og bein ókurteisi að koma
til móts við konu, þegar hún hefði
ekki haft tækifæri til að snyrta sig
samkvæmt ströngustu kröfum. Það
var eins og alltaf stæði kaldur gust-
ur af persónusjálfstæði hennar; hún
var áköf og harðdugleg, skemmti-
leg, sagði og gerði ýmislegt, sem
komið gat manni á óvart, en aldrei
neitt hneykslanlegt. Frank hafði
kvænzt henni vegna þess að hún
var sú fegursta stúlka, sem hann
hafði augum litið, enda þótt hann
færi ekki í neinar grafgötur um að
hún mundi verða heimtufrek kona
og dýr fyrir að sjá. Það var í raun-
inni ekki nein sitjandi sæla að vera
kvæntur henni; hún sá að minnsta
kosti um það, að hann hefði ekki
mikinn tíma til hvíldar eða hugleið-
inga. Að vissu leyti var hjónaband
þeirra helzt til svalt, helzt til vél-
rænt og samkvæmt útreiknuðum
áætlunum. Engu að síður var það
unaðslegt að vera kvæntur henni,
og Frank var óaðfinnanlegur eigin-
maður — í Bandaríkjunum. Þegar
hann kom til Evrópu, gaf hann sér
hins vegar lausan tauminn. Þannig
höguðu flestir af kunningjum hans
sér, ástarævintýri handan álsins
voru álitin saklaus og sjálfsögð, og
Frank gat ekki kvenmannslaus ver-
ið nokkra stund, og var stoltur af.
Nú höfðu þau, hann og kona hans
verið aðskilin í fullar þrjár vikur,
og hann hlakkaði óumræðilega til
að njóta endurfunda við hana um
borð í hafskipinu „Bernagaria" dag-
inn eftir.
Þegar Frank var þangað kominn
í hugleiðingum sínum nam bíllinn
staðar úti fyrir brautarstöðinni.
Evel'yn ... það var eins og hann
gæti ekki sundurgreint tilhlökkun
ina yfir endurfundunum við hana,
tilhlökkuninni yfir endurfundunum
við eiginkonu sína sólarhring síðar.
Hann hafði meira að segja hjart-
slátt. Honum leið dásamlega, þó að
hann væri allur í annarlegu upp-
námi. Hann greiddi bílstjóranum í
snatri, gekk hröðum skrefum inn
á brautarstöðina, um leið og hann
strauk hárið og athugaði bindið —
það hafði tekið hann tíu erfiðar
mínútur að finna það bindi, sem
hann var ánægður með, því að hann
var, eins og allir karlmenn, ákaflega
hégómlegur á vissan hátt. Bindis-
valið var eins konar þáttur í til-
beiðslu hans á Evelyn; hann hafði
lagt það á sig til þess að henni litist
sem bezt á hann, um leið og fundum
þeirra bæri saman á ný. Pearl
þekkti aftur á móti öll hans bindi
og hafði þau að skopi, þegar svo
bar undir; þau voru hjón og það
var annað mál.
Frank kom tveim mínútum á eftir
lestinni. Fólk kysstist og faðmaðist
ákaflega og margir grétu af fögn-
uði. Frakkar ferðast lítið, en brott-
för og heimkoma verður þeim því
meiri atburður, og þeir leyna yfir-
leitt ekki atburðum, sem þeim finn-
ast nokkurs virði.
„Halló,“ kallaði Evelyn glaðlega
til hans og hann sneri sér snarlega
í hálfhring. Svo einfaldur hafði
hann nefnilega verið að svipast um
eftir konu á hvítum kjól, eingöngu
af því að hún hafði verið á hvítum
kjól í danssalnum og mundi hana
þannig, enda þótt hann gæti sagt
sjálfum sér að engin kona ferðað-
ist á hvítum kjól með jámbrautar-
lest.
„Halló,“ svaraði hann, og það var
ekki laust við að honum yrði hverft
við þegar hann sá hana standa
þarna frammi fyrir sér, klædda
klæðskerasaumaðri, svartri dragt
og hvítri blússu innanundir, fram-
andi og glæsileg, ung kona. Hún
hafði ekki litað varir sínar, þær
voru náfölar.
„Madame er töfrandi,“ sagði hann
á frönsku. Það var ekki laust við
að hann yrði dálítið vandræðalegur.
„Hvar er farangurinn þinn?“ spurði
hann, og hún benti á burðarkarl,
sem stóð þar hjá með litla hand-
tösku og beið frekari fyrirskipana.
Frank smeygði höndinni undir arm
HVAÐA STÆRÐ ÞARFTU?
Númer á sniðunum 38 JfO Jf2 JfJf Jf6 Jf8 50
Baklengd í cm . . 40 41 42 42 42 43 43
Brjóstvídd ........ 86 88 92 98 104 110 116
Mittisvídd ........ 64 66 70 78 84 90 98
Mjaðmavídd ........ 92 96 100 108 114 120 126
Sídd á pilsi .... 70 í öllum stærðum + 5 cm í fald.
„ U N A “ j
Sendið mér í pósti kjól, samkvæmt mynd I
og lýsingu í þessu blaði. Sem tryggingu I
fyrir skilvísri greiðslu sendi ég hérmeð I
kr. 100.00. E
Stærð ...... Litur ........................ 3
Ef sá litur kynni að vera búinn, sendið mér þá S
Nafn ......................
Heimilisfang ..............
Saumtillegp:. Já □ Nei □
5Q — VIKAN 9. tbl.