Vikan - 07.03.1963, Blaðsíða 32

DÝRIÐ.
Framhald af bls. 23.
þér lögregluvernd?
—- Nei. Þá yrði ég að almennu
athlægi.
— Taktu þessu rólega, Jim. Við
sjáumst á laugardaginn. Hver veit
nema við verður fisknir, eins og
stundum áður.
Já, við sjáumst á laugardaginn,
hugsaði Jim með sér. Ef ég verð
lifandi þá . . .
Fred vildi augsjáanlega ekki að
þeir skildu þannig. — Það getur
verið, að þú hafir rétt fyrir þér,
sagði hann, þegar Jim stóð á þrösk-
udinum. Ég vil að minnsta kosti
ekki fortaka það. Og láttu mig taf-
arlaust vita, ef eitthvað gerist.
Farðu svo eins gætilega og þér er
unnt.
Shirley beið hans út hjá bíl-
skúrnum. Hún var klædd bláum
stutlbrókum og enn styttri sólbaðs-
bol. Hjarta hans tók alltaf kipp,
þegar hann sá hana þannig búna;
þá virtist hún tíu árum yngri, enda
þótt hún væri ekki nema þrjátíu
og átta. Hún sýndist skelfd og öll
í uppnámi.
— Hvar hefurðu eiginlega ver-
ið, spurði hún.
Hann dró poka út úr bílnum.
— í verzluninni, svaraði hann.
— Allan þennan tima? Til
klukkan fimm?
— Ég leit til Freds i leiðinni.
Ég sagði þér að ég væri að hugsa
um að gera það.
—■ En, Jim . . . þetta er allt svo
ótrúlegt . . .
Ilún yppti sólbrúnum öxlunum.
—■ Jim, ég er eitthvað svo óró-
leg. Veiztu það, að ég finn þau,
Barbie og Tom hvergi nokkurs
staðar.
Ef hann hreyfir við börnunum,
hugsaði Jim, þá skal hann . . .
— Hefurðu leitað þeirra niður
við sjóinn, spurði hann. — Hvar
er Lea?
— Hún er hjá einhverjum kunn-
ingjum sínum, ég veit ekki livar.
Og ég hef gætt fram af klettunum;
þau eru ekki í fjörunni fyrir neð-
an.
—- Reyndu að vera róleg, sagði
hann. Og taktu við pokanum þeim
arna.
Hún tók við pokanum.
— Ég veit, að það er ekki nein
ástæða til að óttast um þau, sagði
húu. En ég get ekki að þvi gert.
Ó, ég er svo í æstu skapi, að ég
gæti myrt . . .
— Segðu ekki þetta, hrópaði
hann. Það fór hrollur um hann all-
an, bara við að heyra orðið.
—- Þarft þú að æpa svona fram-
an í mig . . .?
— Fyrirgefðu, svaraði hann og
var þegar lagður af stað niður að
sjónum. Hann vissi að hann mátti
ekki hlaupa. Þá stóð hann á önd-
inni; það gerðu reykingarnar. Auk
þess var brekkan brött. Hann datt
líka, en sem betur fór kom hann
fyrir sig fótum og gat stöðvað sig
áður en verra varð.
Hamingjunni sé lof fyrir að kom-
ið er fram í maí og dagur langur,
hugsaði hann, þegar hann gekk
norður fjöruna. Þar skammt frá
gekk lítil vík inn í klettana, og einu
sinni hafði hann tekið börnin þang-
að með sér til að horfa á þegar pilt-
arnir úr skólanum voru að æfa sig
þar í froskköfun.
Hann hafði þá heyrt Link Ketter-
man segja Leu frá því, að um
fimmtíu metra út fyrir ströndinni
lægi neðansjávarsker, og gengju
inn í það langir hellar. Og ef hann
hefði nú náð að gabba börnin með
sér . . .
Það sló köldum svita út um hann
allan.
Hann heyrði til barnanna áður en
hann kom fyrir klettinn. Heyrði að
þau hlógu dátt. Jú, þau voru þarna
í víkinni og hlógu dátt að ein-
hverju, sem Link Ketterman var
að segja þeim. Link . . . og Jim
tók sprettinn.
Þau stóðu þarna lengst úti á
Allir utan hættu, suður gefur.
klettatanganum, sem öldurnar
skvettust yfir án afláts. Barbie litla
stóð öðrum meginn, Tom og Link
hinum meginn, og bæði störðu þau
með athygli á Link, sem virtist vera
að fást við einhvern útbúnað, en
sæblaut, nærskorin gúmklæðin
gljáðu í sólskininu, og hann virtist
íturvaxnari og vöðvastæltari en
nokkru sinni.
— Pabbi segir að við séum of
ung til þess, sagði Tom alvarleg-
ur í rómi.
—- Jæja, þú ert þá huglaus,
heyrði Jim Link ’ segja. í sömu
andrá heyrði Link fótatalc hans,
sneri sér við og hrosti ástúðlega.
Góðan dag, sagði hann.
Hann er kaldur, þorparinn, hugs-
aði Jim með sér. Síðan kallaði hann
ströngum rómi til barnanna:
— Barbie . . . Tom . . . Hvað
eruð þið að gera hér?
— Link hefur verið að segja okk-
AV**AV + *
* A-6
V K-8
♦ G-9-7-5
* D-9-8-5-4
* 4 N * K-10-9-2
V A-10-9-5 V G-7-4
♦ D-10-6-4 V A ♦ 8-3-2
* K-G-10-7 S * 6-3-2
A D-G-8-7-5-3
y D-6-3-2
y A-K
* A
Suður Vestur Norður Austur
1 spaði pass 2 lauf pass
2 hjörtu pass 2 grönd pass
3 spaðar pass 4 spaðar pass
pass pass
Útspil tígulfjarki.
Fjórir spaðar eru ekki ósanngjarn
samningur og suður drap tígulút-
spilið og spilaði hjarta á kónginn.
Hjarta var spilað til baka og vestur
átti slaginn á níuna. Hann spilaði
nú út spaðafjarka.
Áfjáður í að vinna spilið, lagði
suður upp spil sín og tilkynnti með
miklu sjálfstrausti í röddinni, að
hann yrði að gefa tvo slagi í við-
bót. Austur stakk varfærnislega upp
á því, að sagnhafi gæti tapað þrem-
ur slögum í viðbót, en suður horfði
með fyrirlitningu á hann og sagði:
„Ég tek á spaðaásinn, kæri vinur“.
Austur vildi ekki láta komast upp
hve heimskur hann væri og sagði:
„Nú, er það“, en vestur var einn af
þessum leiðinlegu mönnum og
heimtaði að spilið væri spilað til
enda. Og suður hélt áfram að spila
og varð einn niður.
Tilfellið er samt, að hægt er að
fá tíu slagi og það er ekki sérstak-
lega erfitt. í öðrum slag tekur sagn-
hafi á laufaás og spilar síðan á
hjartakónginn. Ef vestur stingur upp
ásnum, þá er afgangurinn auðveldur:
Suður gefur aðeins tvo slagi á tromp
og einn á hjarta. Eigi Hjartakóngur-
inn þriðja slag, þá spilar sagnhafi
laufi og trompar. Nú kemur lágt
hjarta drepið af vestri, sem spilar
spaðafjarka.
Spaðaásinn er tekinn, þriðja laufi
spilað, suður trompar, tekur seinni
tígulslaginn, trompar hjarta og spil-
ar tígli úr borði og trompar. Nú hef-
ur sagnhafi trompað einu sinni í
borði, þrisvar heima, tekið spaðaás
og hjartakóng, tvo á tígul og laufaás
= 9 slagi. Og enn fær hann einn slag
á tromp, því hann á D-G í trompi
eftir og hjartadrottninguna.
ur frá svo skemmtilegu, svaraði
Tom, sem var orðinn fimm ára
gamall ,og hafði þegar komizt upp
á lag með að fara undan á flæm-
ingi. Jim lagði liöndina á öxl hon-
um, og rann til rifja live mjúkur
likaini hans var viðkomu, veikur
fyrir og varnarlaus. Engu að sið-
ur gaf hann honum dálítinn skell
á hossann, agans vegna.
— Höfum við ekki margsinnis
sagt þér, að þú megir ekki hverfa
svona að lieiman?
Barbie hörfaði lirædd undan.
— En við vorum með Link, sagði
hún afsakandi. Þú hefur sagt að
við megum fara með einhverjum
fullorðnum — það hefurðu sagt,
pabbi . . .
— Link er ekki fullorðinn, mælti
Jim um leið og hann greiddi henni
líka skell á blautan bossann, svo
öllu réttlæti væri þar með fullnægt.
Þið eigið að lialda ykkur þar, sem
mamma ykkar getur haft auga með
ykkur, skiljið þið það?
Ekki sást votta fyrir svipbreyt-
ingum á andliti Links meðan þess-
um réttarhöldum fór fram. — Ég
bið yður margfaldlega afsökunar,
lierra Hunter, sagði hann liæversk-
lega að þeim loknum. Satt að segja
skil ég ekki livers vegna þér gerið
slíkt veður út af þessu. Það er
ekki eins og neitt hafi komið fyrir
blessuð börnin.
Jim festi á liann köld augu.
— Enga frekju, ungi maður,
sagði hann. Rödd hans skalf lítið
eitt. Hið fasta, storkandi augnaráð
piltsins var allt annað en notalegt.
— Það var ekki heldur ætlun
min, herra Hunter. Ég bið yður
enn margfaldrar fyrirgefningar.
Þá kom Jim auga á útbúnaðinn,
sem Link hafði verið að fást við.
Stórt kefli með eins konar leiðslu-
þræði, símtæki cða eitthvað þess
háttar í kassa og þung blýlóð.
— Til hvers þénar þessi útbún-
aður, spurði Jim.
—- Við vorum að hugsa um að
gera tilraun með símas'amband neð-
ansjávar, svaraði pilturinn. Ég veit
ekki hvort það má takazt, en ég
ætlaði að kafa og athuga það.
— Þú lætur það ógert framvegis,
Link, að taka börnin hingað með
þér, sagði Jim. Hingað eða annað,
skilurðu það.
—- Auðvitað, herra Hunter . . .
Shirley beið þeira niðri á stígn-
um.
—Þorpararnir ykkar, sagði hún
og hrissti Barbie til. — Þið eruð
þokkabjú, eða hitt þó hcldur. Hvar
hafið þið alið manninn i dag?
— Þau voru niður við víkina,
svaraði Jim. í fylgd með Link
Ketterman, sem hafði meðferðis
nóg af leiðsluþræði og hlýsökk-
um til að drekkja lieilum hesti.
— Til að síma með, sagði Tom.
Langt, langt niður í sjónum. Og
liann segir að það sé svo fallegt
þar niðri.
Jim hafði ekki enn spurt börn-
in neins. Honum hafði veitzt nógu
crfitt að hafa taumhald á skaps-
munum sinum. Hann titraði enn af
innibirgðri reiði.
02 - VIKAN 10. tbl.