Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 8

EINN, EN EKKI
EINMANA...
Hann fékk traktor í fyrra
og hyggur á jarðahætur.
í herborginu er borð, stóll, dívan,
kista, og Rafha eldavél stendur við
það, sem eftir er af skilrúminu milli
eldhússins og herbergisins. í eld-
húsinu eru skápar og hillur og göm-
ul eldavél, sem brennir olíu. Þaðan
liggur stigi upp á loftið, sem notað
er til geymslu.
Að loknu símtalinu kemur Arnór
til okkar og býður kaffi. Það er
gott að fá hlýtt í kroppinn, við er-
Kindurnar taidar í hús. um hálf köld af ferðinni og kald-
ara hérna inni en á hitaveitusvæð-
inu heima. Arnór hitar kaffið og
ber á borð, fjórar eða fimm köku-
tegundir, komnar hingað frá Sel-
fossi.
— Hve lengi hefur þú búið hér,
Arnór?
—- Ég hef búið hér hátt á þriðja
ár.
— Ertu héðan úr Tungunum?
g — vikan 11. tbl.
— Ég er fæddur í Laugardalnum, en mamma er úr Tung-
unum. Pabbi og mamma búa nú hér í Tungunum, á Gýgjar-
hólskoti.
— Þú varst byrjaður á framhaldsnámi eftir menntaskóla,
þegar þú ventir þínu kvæði í kross og settist hér að?
— Já. Ég var tvö kennslumisseri erlendis í dýralækn-
ingum.
— Hvar?
— í Giessen, höfuðborginni í Essen í Mið-Þýzkalandi.
— Það er fallegt í Giessen.
— Hefurðu komið þangað?
— Já.
— Jæja, ég hef fáa íslendinga hitt, sem þangað hafa
komið.
— Hvað er hægt að komast langt í dýrafræði á tveimur
misserum?
— Það er ekki nema í krufningar.
— Svo ákvaðst þú að hætta, og gerast bóndi uppi á
íslandi.
— Ég ákvað ekki að hætta, fyrr en ég var búinn að
ákveða jörðina. Ég kom heim í kennslufrí, og fékk þá
augastað á Bóli. Það var þá búið að vera í eyði í full tvö
ár, en þar áður var stopul byggð hér í full tíu ár, eða frá
því að hér bjó Bjarni, faðir Eiríks Bjarnasonar í Hveragerði.
— Þótti ekki mörgum það skrýtin ákvörðun, að hætta
námi og setjast að á eyðibýli?
— Jú. Vitið þið, hvað þau sögðu, skólasystkin mín?
— Nei.
— Þau spurðu: Hefurðu dottið á höfuðið nýlega? En
það var ekkert svoleiðis. Mig hefur bara alltaf langað til
þess að vera bóndi.
— Hvað byrjaðirðu með stórt bú?
— Ég var með 200 ær fyrsta veturinn.
— Þú hefur náttúrlega orðið að kaupa þær allar?
— Já.
— Áttirðu fyrir þeim, eða varðstu að taka lán?
— Ég átti dálítið af peningum, en það var gengisfelling
einmitt þennan vetur, sem kom sér bölvanlega fyrir mig.
Ég var á sjó, veturinn áður en ég settist hér að, fór á sjóinn
eftir að ég festi mér jörðina, og það sem ég vann mér inn
þar, fór til þess að stofna hér bú. — Ég er feginn því, að
ég skyldi reyna sjómennskuna.
— Langar þig kannski svona í og með aftur á sjóinn?
— Nei. En það var mér góður skóli að vera á sjónum,
og mér leiddist þar aldrei.
— Hefur þú ekki kýr líka?
— Nei, það er of bindandi. Ég kaupi mjólk hér á næsta
bæ, Tjörn. Hænur? Nei. Hund? Jú, ég hef hund, en ég
get ekki stært mig af honum. Hesta? Ég hef sex hesta. Tvo
reiðhesta, eða reyndar þrjá, og svo hryssu, folald og tryppi.
— Of bindandi, sagðirðu. Ertu þá mikið afbæis?
— Já. Það er mikið félagslíf hérna í sveitinni. Við erum
með ungmennafélag, og það er mikið líf í því. Núna erum
við að sýna leikritið Bör Börsson, en á sumrin förum við
í skemmtiferðir og höldum dansleiki, og svo eru náttúrlega
skemmtikvöld á veturna.
— Og þú leikur náttúrlega í Bör?
— Já. Ég leik Niels á Furuvöllum.
— Hver er formaður ungmennafélagsins?
— Og það er nú ég, svaraði Arnór og brosti hæversklega.
— Áttu bíl?
— Nei.
— Hvernig ferðastu þá, þegar þú ferð að heiman?
— Ég fer á hestum eitthvað hérna austur á veginn, í
veg fyrir þá, sem eru á bílum.
— Ert þú ekki langsamlega yngsti bóndinn í Tungunum?
— Nei, við erum þrír hér, fermingarbræðurnir, sem höf-
um búskap. Hinir tveir eru Björn í Úthlíð, bróðir Gísla
ritstjóra Vikunnar, og Bragi á Vatnsleysu, sonur Þorsteins.
Svo er einn yngri en við, sem hér er við búskap, það er
Grétar sonur Gríms á Syðri-Reykjum.
— Það er þá ekki fólksflótti úr þessari sveit.
—- Nei, það er mikið um það, að unga fólkið setjist að
hér í sveitinni sinni. Það er eins og það fari yfirleitt ekki
burt. Ástæðuna er erfitt að fullyrða um. Það er líka erfitt
að finna ástæðuna fyrir því, að sumir bæir fara i eyði en
aðrir ekki. Það eru margir bæir í eyði svo að segja alveg
við þjóðvegi, bæir, sem bæði hafa síma og rafmagn. Svo
eru afskekktari bæir, kannski rafmagnslausir, þar sem
Framhald á bls. 42