Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 12

Þorp í sýrlenzku eyðimörkinni.
Húsin eru úr grjóti og kllstrað
leir utaná þau. Flest eru þau
gluggalaus. í baksýn til hægri:
Fjallið Hermon á landmærum
ísrael. — Xeikning ettir höf.
Jerúsalem var áfangastaður þennan dag
og við tókum hann snemma til að lenda
ekki í myrkri. Sólin var komin ofan á undan
okkur og byrjuð að hita upp malbikið, sem
tjörukallarnir voru að ganga frá í gær.
Damaskus var komin úr svefnrofunum', kon-
urnar í úthverfunum voru á leið á mark-
aðinn og báru körfur á höfðinu undir kost
dagsins. Flugurnar voru byrjaðar að suða
í hvítu sólskini morgunsins og börnin stóðu
í dyrum húsanna, sum byrjuð að leika sér
Ú R JÓRSALAFERÐ ÚTSÝNAR
EFTIR GÍSLA SIGURÐSSON RITSTJÓRA
í rykinu eins og í gær og fyrradag og allar
götur frá því þau komust á legg.
En einhversstaðar utan af byggðinni komu
menn með afurðir og varning. Fátæktin hafði
gert þá nokkurnveginn jafna í útliti og
flutningatækin voru í stíl við töturlegan
búning þeirra. Sumir þessara dáindismanna
höfðu trékerru og beittu ösnum fyrir þær,
en aðrir komu á úlföldum eins og sæmir
eyðimerkurbændum. Þeir horfðu beint fram
fyrir sig með þótta í svipnum.
Allt í einu sáum við þetta úr fjarska:
10 - VIKAN 11. tbl.
Damaskus við rætur fjallanna, gul tilsýndar, dökkgrænir pálma-
lundir og akrar, unz gróðurinn bliknaði við takmörk rakans.
Eyðimörkin var tekin við.
Þessi snöggu umskipti voru ekki óviðfelldin. Nú var víðsýnið
óhindrað; tíbráin í suðrinu gerði öll takmörk óákveðin, fyrir
austrinu var ómælisvídd sýrlenzku eyðimerkurinnar, sem endar
bak við margar dagleiðir austur við Babylon. En í vestri hulið
ljósblárri móðu. Fjallið Hermon. Þar segir ritningin að Kristur
hafi ummvndazt.
★
Litirnir eru móbrúnir og gráir næst, en deyfast rólega útí ljós-
blátt í fjarlægðinni eins og í gömlu málverki eftir Ásgrím. Hann
var vanur að sjá það svona í Flóanum: Dökkgrænt gras og gular
mýrarveitur næst, fjarlægðin upp til fjallanna rann út í Ijósbláa
móðu og Hekla varð þýðingarmesti parturinn í þessari mynd,
þó svo ævintýralega langt í burtu. Kjarval sagði eitt sinn við
mig: ,,Það er misskilningur þetta með fjöllin. Þau eru ekki eins
þýðingarmikil og maður heldur. Segjum að ég máli mynd af
Snæfellsjökli héðan úr nágrenni Reykjavíkur. Jökullinn yrði
aðeins smáatriði í myndinni; ein þúfa í forgrunninum yrði til
dæmis miklu fyrirferðarmeiri í myndinni en jökullinn." Frá
myndrænu sjónarmiði held ég að þetta sé rétt.
Samt fannst mér Hermon eitthvað tígulegri en steinarnir við
brún vegarins, en það var kanski fyrir þennan dularfulla bláma
og söguna um Krist. Þarna á kafla varð landslagið og litirnir
svo íslenzkt, að1 það var næstum ótrúlegt, að maður væri ekki ein-
hversstaðar á Rangárvöllunum eða Hólssandi; brátt mundu sjást
bæir með rauð þök og hvít þil. En þeir létu standa á sér og hæðirn-