Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 18
11.
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
„Eins og þú“, svaraSi hún og hló
við. Framandi, hugsaði hún með
sér. Maðurinn, sem konan veit
ekkert um.Elskhuginn. Hún gat ekki
túlkað það nánar. Henni hraus hug-
ur við orðinu, eins og þegar ungur
óvanur hestur nálgast fyrstu stökk-
grindina í hindrunarhlaupinu. Og
svo stökk hún yfir hana. Þá það,
hugsaði hún, ég á mér elskhuga.
Sú tilhugsun var í senn þrungin
stolti og fyrirlitningu. Hún gekk inn
í baðherbergið. Baðkápan hans hékk
á snaga við dyrnar. Hún var í þykku
og þungu kínversku silki, fölgrænu.
Hann ýtti rakáhöldunum sínum til
hliðar, svo að snyrtilyfin hennar
kæmust þar fyrir. Og nú stóð þetta
smádót þeirra þarna á hillunni hlið
við hlið. Henni varð litið þangað
og honum varð litið þangað. Það
var eitthvað svo ótrúlega náið við
þetta — því sem næst eins og allt
væri þegar orðið. Evelyn hraðaði
sér aftur inn í svefnherbergið.
En þegar svo að Frank greip um
ökkla henni og vildi hjálpa henni
úr skónum, hryllti hana ósjálfrátt
við. Sér til mikillar furðu komst
hún að raun um að því fór fjarri
að hún væri undir það búin, sem
hlaut að koma, og hún leit biðjandi
á hann. Og hún átti sér enga ósk
heitari en þá, að hann tæki hana
með valdi, neyddi hana og hrifi
hana með sér á bál fýsnanna. En
hann reis einungis á fætur, burst-
aði ryk af hnénu á buxunum sín-
um og lét hana eftir eina, hæversk-
ur og tillitsamur og lítið eitt móðg-
aður.
Vatnið í baðkerinu var heitt og
unaðslegt. Evelyn hnuplaði hnefa-
fylli af baðsaltinu hans — baðsalt
var munaður, sem fjölskyldan í
Dusseldorferstrasse gat ekki leyft
sér — og svo teygði hún úr sér í
baðkerinu og reyndi árangurslaust
að slaka á spenntum vöðvunum.
Hún andaði að sér sterkum fjólu-
ilminum og setti ofan í við sjálfa
sig. Heimsvön kona mundi ekki hafa
farið þannig að, hugsaði hún. Heims-
vön kona mundi hafa valið allt ann-
an ilm en hans, algera andstæðu,
eitthvað eggjandi og freistandi, til
dæmis ambra, hugsaði hún í ein-
feldni sinni. Eða moskus. Einhvers-
staðar hafði hún lesið að léttúðar-
kvendi hefðu dálæti á þeim ilmteg-
undum. Hún var öldungis miður
sín við þessa tilhugun, þar sem hún
sat og neri sápunni á hnjákollana,
henni fannst sem hún væri þess
ekki á neinn hátt umkomin að mæta
því, sem í vændum var. Og það var
eins og hver önnur kaldhæðni til-
viljunarinnar að sápan, sem hún
hafði í höndunum, var af sömu teg-
und og sápan, sem notuð var þegar
Clöru og Litlabróður var þvegið;
hún hafði tekið eitt slíkt sápu-
stykki með sér, þar eð það var eina
sápan sem hún sjálf þoldi. Hörund
hennar var veikt og viðkvæmt. Hún
horfði ásakandi á þetta hvíta, gagn-
sæja hörund, sem gat ekki einu sinni
skýlt háræðanetinu, og hún var
ekki viss um hvort þessi fína húð
var í rauninni prýði eða óprýði.
Þegar allt kom til alls var óþægi-
legt að hafa svona viðkvæmt hör-
und, það þoldi illa kulda og henni
hætti við að fá gæsahúð, hvað lítið
sem var.
Hún heyrði að Frank var farinn
að tala í símann inni í næsta her-
bergi og reis samstundis upp í bað-
kerinu. Hún virti fyrir sér nakinn
líkama sinn í speglinum á hurðinni,
og þar með hvarf síðasti snefillinn
af sjálfstrausti hennar út í veður
og vind. Nú jæja, sagði hún og
klæddist í skyndi. Þetta ævintýri
var henni eins konar prófraun, og
henni fannst sem hún væri á allan
hátt ákaflega illa undir þá prófraun
búin. Hún kveikti ljósið, tók litla
dollu með vangaroða, sem hún hafði
tekið með sér, og þó henni væri
það þvert um geð, málaði hún lítinn
þríhyrning á kinnbeinin. Parísar-
konurnar voru mikið málaðar. Eve-
lyn andvarpaði og sá eftir því að
hún skyidi ekki hafa tekið varalit
með sér. Svo strauk hún fingrunum
í kinnaroðann og bar hann á varir
sér; nú var hún þó eilítið í stíl við
þær, hérna í París. Hún batt háls-
slaufuna á annan hátt en hún var
vön og setti litla hattinn hallt á
höfuð sér.
Og allt í einu mundi hún eftir
dálitlu, og brá svo að hún varð öll
köld og stjörf ... gasreikningurinn.
Hún hafði skilið hann eftir ógreidd-
an á skrifborði Kurts. Þeir í gas-
stöðinni mundu láta til skarar skríða.
Kurt mundi finna reikninginn og
hringja til Geltow og komast að
raun um að hún væri þar ekki. Ég
má ekki láta líða yfir mig, sagði
hún við sjálfa sig. Og það varð ekki,
hún féll ekki í yfirlið. Maríanna
var líka í Geltow og hún mundi
áreiðanlega hitta einhver ráð svo að
ekkert kæmist upp. Hún dyftaði
andlit sitt í skyndi, beit á málaða
vörina, setti upp þann léttúðarsvip
sem hæfði konu við hennar aðstæð-
ur, og gekk fram í dagstofuna til
Franks.
Frank talaði í símann, á frönsku,
við einhvern kvenmann. Evelyn
mundi hafa reynzt ógerlegt að skýra
hvernig hún vissi að hann væri að
tala yið kvenmann, og kenndi sárs-
auka fyrir hjartanu. Það var fátt,
sem hún vissi um Frank.
Hann virtist vera harla ánægður
með útlit hennar. Hann smeygði
höndinni undir arm henni og leiddi
hana út. Það var orðið svalt úti
fyrir, og Frank var frakkalaus. Þau
fóru fótgangandi í þetta skiptið, og
hin glöðu og léttu áhrif, sem stein-
lögð gangstéttin, lauf trjánna og
kvakandi spörfuglarnir virtust stafa
frá sér, náðu smám saman valdi
yfir henni. Hún gat ekki annað en
brosað að ákefð Franks varðandi
morgunverðinn, en hann kvað það
heyra París til, og hann talaði um
matsölustaðinn, eins og þar væri
samkomustaður leyndardómsfullra
samsærismanna. Þegar til kom, var
þetta ekki annað en langur, rökk-
urdimmur salur búinn hinum venju-
legu, bólstruðu langbekkjum með-
fram veggjum og andrúmsloftið
mettað lykt af steiktum fiski og
brúnuðu smjöri. Frank ræddi í hálf-
um hljóðum við þjón og þernu og
svo kom maturinn. Evelyn veittist
örðugt að koma látlaust og eðlilega
fram í þessu umhverfi; henni fannst
sér vera innanbrjósts eins og hún
væri léleg leikkona á illa búnu sviði
og í skökku hlutverki. Um leið var
hún engu að síður hamingjusöm á
nýjan og blygðunarlausan máta.
Frank sat fast við hlið henni, tók
öðru hverju í hönd henni undir
borðið, og þegar hann þrýsti hana,
skarst giftingarhringurinn inn í
fingurinn.
Þegar Evelyn var að taka til við
fiskrétt, sem Frank virtist þykja
mikið til koma, varð hún þess vör
að einhver starði á hana úr einu
horninu, þar sem skugga bar á.
„Hvað er að, vina mín?“ spurði
Frank.
„Ég .. . ég veit það ekki. Það er
einhver, sem situr þarna og starir
á mig ...“
„Því ekki það? í París þykir það
ókurteisi að stara ekki á konur. Ég
tala nú ekki um fallegar konur, eins
og þig.“
Evelyn hristi höfuðið.
„Nei, hann horfir ekki þannig á
mig,“ sagði hún, gripin ugg og kvíða.
„Ég sé andlit hans ógreinilega, en
ég finn að ég kannast við það, þó
að ég komi því ekki fyrir mig í
svipinn."
Frank hellti víni í glas hennar.
„Hingað kemur enginn,“ sagði
hann glaðlega. ,,Ég veit ekki hvort
þér fellur bourgogne. Það er nánast
til tekið karlmannadrykkur."
Evelyn bergði á víninu, og horfði
svo enn út í hornið, þar sem mað-
urinn sat.
„Það er dr. Eckhardt," hvíslaði
hún og varð þurr og köld í kverk-
unum og fann hroll fara um sig.
Dr. Eckhardt var einn af sam-
starfsmönnum eiginmanns hennar.
Hann hafði fyrir skömmu haldið
brúðkaup sitt — hún minntist þess,
að þau hjónin höfðu rætt lengi um
það hvort heldur þau ættu að senda
einhverja brúðkaupsgjöf, eða láta
heillaóskaskeyti duga. Litla, dökk-
hærða konan sem sat við hlið hon-
um, var að öllum líkindum eigin-
kona hans, og sennilega voru þau
á brúðkaupsferð. Enn hafði hún
veika von um að dr. Eckhardt bæri
ekki kennsl á sig, enda gat hann
sízt af öllu gert ráð fyrir að hitta
hana hér. Hún talaði frönsku hátt
og af ákefð, sína fallegu og óað-
finnanlegu klausturfrönsku, sem
hún hafði lært í æsku. Hún reyndi
að leika Parísarkonu til að villa um
fyrir þessum dr. Eckhardt, en það
kom ekki að neinu haldi. Hann var
risinn á fætur og kom í áttina til
þeirra, teinréttur með sinn hálf-
- VIKAN 11. tbl.