Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 37

Klúbbblað fyrir börn og unglinga. Ritstjóri: Jón Pálsson.
Þú veizt sitt af hverju um Ástralíu, er ekki
svo? Heiztu borgir, ár, fjöll og atvinnuvegi getur
þú nefnt. En svo er líka ýmislegt, sem þú veizt
ekki. Svo sem það, að mörg skólabörn í afskekkt-
um sveitum Ástralíu eru svo óralangt frá kenn-
aranum sínum að þau sjá hann ekki, meðan á
kennslustund stendur og verða að svara honum
í gegnum eins konar talstöð og eru þá stundum
með hljóðnemann í annarri hendinni, en blý-
antinn í hinni.
Nei, skólastofan er ekkert smákríli, því 200
skólabörn eru í einum og sama skóla, sem nær
yfir meiri víðáttu en öll Norðurlöndin. — Hvern-
ig stendur á þessu? Jú, margir landnemar og
bændur, sem reka tilraunabú, langt inni í landi
á vegum stjórnarinnar, eru svo dreifðir að víða
eru mörg hundruð km milli býlanna og því
engin tök á „skólagöngu“ frá þessum heimilum,
í þeirri merkingu sem þið þekkið. En þessi 200
börn eru nú samt í skóla, meira að segja í
sama skóla, hafa sömu kennara og læra öll
sömu lexíurnar.
Kennslan fer fram í gegnum sex útvarps- og
sendistöðvar, sem dreifðar eru um landssvæðin,
sem enga skóla hafa. Kennslan byrjar kl. 9 f. h.
Kennarinn les upp nöfn nemenda sinna, -— og
þau svara þó langt sé á milli.
Á heimili flestra nemenda er sendi- og mót-
tökutæki, sem notar straum frá benzín Ijósavél.
En þar sem ekkert rafmagn er, til heimilisnota,
hafa nemendur samt móttöku- og senditæki, —
en strauminn sem með þarf, framleiða þau sjálf,
— með fótunum, á svipaðan hátt og hjólreiðar-
maður, með „dynamó" á hjólinu. Á nokkrum
stöðum eru svo nemendur, sem aðeins fylgjast
með á stuttbylgjutæki. Þeir heyra hvað fram
fer, milli nemenda og kennara, en geta ekki
látið til sín heyra.
Það var árið 1956, sem fyrstu tilraunir voru
gerðar með þennan sérkennilega ,,útvarpsskóla“
og nutu það ár, 52 börn, 3ja stunda kennslu
á viku. Nú eru börnin yfir 200 og kennslu-
stundirnar 12 á viku. „Og áhugasamari nem-
endur finnast ekki annars staðar,“ segir kenn-
ari þeirra — og bætir við: „Venjulega eru þau
setzt við tækið sitt, löngu áður en kennsla hefst
og svara fljótt, er ég les þau upp. En fyrir kem-
ur að mæðurnar svara. Er Tom við? „Ja, hann
er alveg að koma,“ segir móðir hans. „Tom var
nefnilega úti í mýri að veiða froska." Og þenn-
an sama morgun var Lis með botnlangakast, svo
ég hringdi í næstu hjálparstöð og þyrla var
send með lækni. — Einn daginn, í miðri kennslu-
stund heyrði ég óp og móðir Carls hrópar: „Eit-
urslanga er komin inn í eldhús.“ Ég hringdi til
námunnar, þar sem maður hennar vann og hann
ók heim án tafar og vann á slöngunni. Þannig
getur „skólinn" veitt hinu afskekkta fólki, marg-
víslega aðstoð, samhliða náminu. En venjulega
gengur allt sinn vanagang í „útvarpsskólanum“.
Börnin geta talað við kennara sinn og hann sagt
þeim frá ýmsu, sem er að gerast úti í hinum
stóra heimi, sem þau eru einangruð frá. —
Og þau læra mikið, eru prúð og eftirtektarsöm,
eins og börn í ,,venjulegum“ skólum.
ITVARPSSK0LI
Tom tekur hljóöneinann og segir: ,.Já, kennari, ég veit það“.
Móðir fylgist með námi barna sinna.
Kennarinn í órafjarlægð, frá nemendum sínum.
Jólasveinar
ú r dönskn
skógfiinum
Já, þetta er mynd af jólasveinum og
auk þess glæný, við fundum hana í
dönsku blaði núna fyrir jólin. Textinn
með myndinni fræðir okkur um upp-
runa þeirra: Þeir eru gerðir úr lurkum,
sem nokkrar telpur fundu úti í skógi,
en hvort þær hafa tálgað þá til, vit-
um við ckki. Börkurinn er skorinn af,
þar sem andlitið er svo það afmarkist
betur — og nefið er bara greinarbútur
á réttum stað. — Frumleg hugmynd,
sem gæti komið að gagni. — verst hvað
langt er til næstu jóla.
VIKAN 11. tbl. - 37