Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 41

En áður en þið byrjið, langar mig
að segja eitt. Við stöndum hér í
garði hr. Abernathys. Hvers vegna?
Vegna þess að þú kærðir hann,
Marge. Og í raun og veru vegna
þess að allir borgarar hverfisins
vildu kæra hann. Og kæran var
byggð á þeirri einu staðreynd, að
Henry fór á fætur um miðja nótt
og gróf holu i garðinum sínum. Af
þv( að það er ekki vénja, að íbúar
West Pond hæðanna fari á fætur um
miðjar nætur og grafi holur í görð-
um sínum, var Henry Abernathy
kærður fyrir lögreglunnil“
,,.Tá, en góði George,“ sagði Marge,
„þú ætlar þó ekki að segja mér, að
þú trúir þessu bulli, sem hann sagði
uin konuna sina?“
„Marge, aðalatriðið i þessu máli
er, að þetta kemur okkur hreint
ekikert við •— og þetta segi ég við
ykkur öll. Við lifum í þjóðfélagi, þar
sem öllum er frjálst að hafa sína
lientisemi í heimahúsum. Nú, Henry
hefur ekki gert annað en það. Og
því segi ég ykkur þetta: þegar þessir
lögreglumenn stinga skóflum sínum
i mold Henrys, missum við öll eitt-
hvað, við hér í West Pond hæðun-
um, eittlivað, sem forfeður oklcar
. .“ Rödd lians brast, en hann jafn-
aði sig skjótt og hélt áfram: „Annað
þarf ég ekki að segja. Ef þetta er
réttvísi, þá skuluð þið hefjast
handa!“
Fólkið færði sig nær með mikilli
eftirvæntingu. Lögreglumennirnir
unnu af kappi. Von bráðar sagði
annar þeirra: „Hérna er eitthvað.“
Hann beygði sig niður og dró upp úr
holunni gamaldags tágakörfu með
loki.
Áhorfendurnir tóku andköf. „Þetta
vissi ég!“ hvíslaði Marge Beggler.
Hundurinn hljóp marga hringi um-
hverfis körfuna og gjammaði.
Annar lögreglumaðurinn lyfti lok-
in, og sumarkjóll kom i Ijós. Það
fór kliður um hópinn.
George leit niður og deplaði aug-
unum í undrun sinni.
„Það er víst betra, að ég taki þetta
að mér,“ sagði Ned Harrington og
gekk að körfunni. Hann lyfti upp
kjólnum, siðan ýmsum öðrum kven-
fatnaði, þar til ekkert var eftir i
körfunni. Það var aðeins fatnaður.
George hleypti brúnum og sneri
sér að Henry.
Henry baðaði út hödnunum. „Það
eru bara fötin hennar. Ég gat ekki
hugsað mér að hafa þau í liúsinu,
þegar hún var farin, því að þau
minntu mig á hamingjuna, sem við
höfðum átt saman. En hvað gat ég
gert? Ég gat hvergi komið þeim fyr-
ir. Það er bannað með lögum að
brenna fatnaði konu sinnar . .. gerir
þokuna verri. Ég gróf holu til að
setja þau í. Það er kannske líka
ólöglegt. Ég er eitthvað ruglaður,
síðan konan mín fór burt frá mér
með lest. Ég veit ekki hvers vegna.“
George varpaði öndinni léttar.
Allir þögðu.
Pete Beggler kom nær og sagði:
„Henry, mig langar að segja svona
rétt fyrir sjálfan mig: Mér þykir
þetta mjög leiðinlegt."
Og nú þyrptust allir krigum litla
kaupmanninn, hristu hönd hans og
báðu afsökunar. Svo tíndust þeir
burt, einn og einn í senn, og hver
einstakur leit svolítið kindarlega
á George um leið, brosti og sló hann
létt i bakið.
„Ég s'kammast min alveg hræði-
lega, George,“ sagði Marge Beggler.
„Ég skal aldrei gleyma þvi, sem ég
lærði í kvöld, aldrei meðan ég lifi.“
„George, þetta mál tek ég tafar-
laust af dagskrá,“ sagði Ned Harr-
ington. „Mig langar ekki að gera mig
að meira fífli en orðið er.“
Á leiðinni heim þrýsti Clarice sér
ástúðlega að George. „Ég er svo
hreykinn af þér, Gcorge. Þú hefur
gefið okkur öllum eitthvað að trúa
á.“
Þau fóru að hátta um kvöldið,
sæl og hamingjusöm. George var hér-
umbil sofnaður, þegar hann heyrði,
að reynt var að koma bíl í gang
fyrir utan. Hundur Begglers fór að
gelta. George settist upp.
„Hvað er það, elskan?“ muldraði
Clarice hálfsofandi.
George leit á vekjaraklukkuna.
Hún var tólf á miðnætti. Hann sat
og hlustaði. Clarice var sofnuð
aftur.
Hann fór fram úr rúminu, smeygði
sér í slopp og inniskó og gekk út
úr húsinu beint að bilskúr Henrys.
Hundur Begglers gelti ákaft.
Hann fór inn um hliðardyrnar.
Henry var að staulast út úr bílnum.
Þegar hann kom auga á George,
skellti hann aftur hurðinni, náfölur
og titrandi.
„Hvað er um að vera, Henry?“
Henry liristi liöfuðið mállaus, og
hné hans skulfu.
George gekk að bilnum og ýtti
Henry til hliðar. „Hvað er þetta?“
Hann sá körfu og skóflu i aftursæt-
inu. Ekki söniu körfuna og áður
hafði verið grafin upp. Hann opnaði
dyrnar.
„Nei, nei . . .“ stundi Henry.
George lyfti lokinu af körfunni
og starði á innihaldið. Hann skellti
lokinu aftur á og sneri sér undan,
yfirkominn af geðshræringu.
Henry leit vonleysislega á hann.
„Ég gat ekki annað. Hún var alltaf
svo andstyggileg við mig. Ég ætlaði
að grafa hana í garðinum. Svo datt
mér í hug, að einhver hefði kannske
séð til mín, af þvi að hundurinn
gelti svo hátt. Ég liélt áfram að
grafa holuna, en setti bara körfuna
með fötunum liennar í hana. Ég
geymdi þessa i . . .“
„Talaðu ekki um það!“ hrópaði
George með skjálfandi röddu. Hann
hélt, að hann myndi falla i yfirlið.
En honum tókst að reika að hurð-
inni og komast út undir bert loft.
Hann andaði djúpt nokkrum sinn-
um og gekk síðan aftur að húsi
sinu. Hann slagaði inn í svefnher-
bergið eins og drukkinn maður og
settist á rúmið.
Clarice vaknaði aftur, geispaði og
VXKAN li. tbi. - 4-L