Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 43

— Ógeðfelldustu störfin eru slátr-
unin og að reka til slátrunar.
— Og þú ert alltaf einn. Færðu
ekki einu sinni vikadreng yfir sum-
arið?
-— Ekki get ég sagt það. En það
er stutt til skyldmenna minna
héðan.
— Hvað hefurðu aðallega þér til
matar?
— O •—• fisk og kjöt.
— Hvar verzlarðu? Á Minni-
Borg?
— Nei, ég verzla við Kaupfélag
Árnesinga á Selfossi, og fæ vörurn-
ar sendar með mjólkurbílnum.
— Og þessar kökur, bakarðu þær
sjálfur?
- - Nei, það hef ég aldrei lagt út
í. Þær eru líka frá Selfossi.
Kaffið er búið. Feiknastór, grár
fressköttur kemur inn og heilsar
upp á okkur með því að nudda sér
upp við fætur okkar. Arnór fer
með okkur út í fjárhúsið, sem hann
reisti austur af bæjarhúsunum. Þar
er tekið á móti okkur með áköfu
hundsgelti. Næst dyrunum eru þrír
hestar hnubbaralegir og feitir og
hávaðasamur, vel haldinn hundur.
— Þetta er það eina sem hann get-
ur, segir Arnór, — gjammað og
gelt, og hann verður alveg vitlaus,
ef það koma gestir.
Hann gefur á garðann, og kind-
urnar eru spakar og þriflegar. Þær
þekkja vel húsbónda sinn, og kunna
því vel, er hann talar til þeirra
kjassandi og strýkur þeim um
snoppuna. Svo fylgir hann okkur
út að hliði. Það er enn jafn hvasst
og kalt. Arnór lánar mér keðjulás,
— það hafði slitnað hjá mér keðja
á leiðinni austur, og hjálpar mér
að koma henni á aftur.
Um leið og við kveðjumst fyrir
aftan bílinn, segir hann: — Ég hefði
kannski átt að byrja á því að segja
þér eins og var, hvers vegna ég
valdi mér þetta starf. Það er vegna
þess, að þetta er eina starfið, sem
byggist eingöngu á því að græða
líf, stuðla að því að líf verði til og
hlynna að lífi. Andstæða sjómennsk-
unnar, sem byggist á því að drepa
og eyðileggja. Að vera bóndi, það er
að halda áfram þeirri sköpun, sem
byrjað var á í upphafi vega.
-— Og þú býst ekki við að hverfa
frá því starfi?
— Nei. Til þess þyrfti ég að detta
á höfuðið.
Við snúum við, og beinum bílnum
í átt til borgaryssins og menningar-
djúpsins, en Arnór gengur hægt
heim að litla bænum, heim til lífs-
förunauta sinna: kindanna, hest-
anna, hundsins og kattarins. Bör
Börsson verður æfður í kvöld.
sh.
Samkvæmt áætlun.
Framhald af bls. 9.
— Hvert hingað?
— Út á flugvöll
— Hvað segirðu? hrópaði hún.
— Áætlunin hefur breytzt dálítið,
flýtti hann sér að segja. — Komdu
eins fljótt og þú getur, gerðu það,
elskan. Ég verð að hitta þig. Ég skal
skýra allt fyrir þér, þegar þú kemur.
Flýttu þér — og ég elska þig.
En ég er búin að leggja á borðið
og maturinn er alveg til. Hún hróp-
aði í símann. En hann var búinn
að leggja á.
— Æ, hver skollinn! Hún skellti
talnemanum á. —' Ég geri það ekki.
Hvaða læti eru þetta? Og hvers
vegna í ósköpunum átti hún að fara
út á flugvöll til þess að fá mat?
Forvitnin og löngunin til þess að
sjá hann sigraði. Hún smeygði sér
í kápuna og gaf matborðinu horn-
auga.
Jæja, vonandi helzt maturinn ó-
skemmdur þangað til á morgun.
Leigubíllinn sniglaðist í áttina til
flugvallarins. Umferðin var svo
mikil, að hann ætlaði aldrei að
komast á leiðarenda.
Mundi Davíð líka nýja ilmvatnið
hennar? Hún brosti, þegar hún
minntist hve forváða hún hafði orð-
ið, þegar búðarstúlkan hafði sagt
henni verðið á litla glasinu, sem
innihélt hina dýrmætu, en fáu dropa.
En stúlkan hafði sagt hughreyst-
andi: — Það þarf svo lítið af því,
frú.
Hún var í dálitlum vafa með
kjólinn. Hún hafði fengið svolítinn
afslátt á honum í kjólaverzluninni,
þar sem hún vann sem „módel“-
teiknari. Hann var áreiðanlega eftir
allra nýjustu tízku, en hún var hálf-
smeik um að hún hefði kannski
gengið fulllangt.
Jæja, það var orðið of seint að
snúa við og skipta héðan af.
Leigubíllinn beygði út af aðal-
brautinni og nam staðar innan
skamms við innganginn að flug-
vellinum.
Hún var ekki fyrr komin út úr
bílnum, en Davíð kallaði nafn henn-
ar og kom þjótandi með opinn faðm-
inn. Andartaki síðar andaði hún að
sér lyktinni af tweed-jakkanum
hans.
Bílstjórinn virti þau fyrir sér
kæruleysislega.
— Ég get ekki látið bílinn standa
hér til eilífðarnóns, sagði hann. —
Tíminn er takmarkaður. Hann tók
í jakkaermi Davíðs. Davíð flýtti sér
að borga honum, og gaf þjónustu-
gjald af mikilli rausn.
Ég er búinn að panta borð, við
skulum koma inn fyrir og borða,
sagði hann.
Andartaki síðar sáu þau inn í
veitingasalinn við einn stóra glugg-
ann, sem sneri að flugbrautunum.
— Þú lítur dásamlega út og það
er indæl lykt af þér, sagði hann.
— Þú lítur nú ekki sem verst út
sjálfur, sagði hún dreymandi röddu.
(Kossinn brann enn á vörum henn-
ar). En þá mundi hún eftir „áætl-
uninni“).
— En ég er reið við þig, sagði
hún og setti upp alvörusvip. — Ég
hafði til afbragðsmat heima ...
— Elskan mín, mér þykir það
fjarska leitt, en fyrirtækið hefur
ákveðíð, að ég fljúgi áleiðis til
Sydney í kvöld.
— Til Ástralíu! Hvað í ósköpun-
um áttu að gera þangað — og hvers
vegna strax í kvöld?
— Þeir hafa fengið stórt verk-
TAUNUS 12M - CARDINAL
eða
CONSUL CORTINA
Óskabíll fjölskyldunnar. Rúmgóð fimm manna bifreið
fyrir aðeins kr. 140 þúsund.
Kynnist kostum nýiu FORD bílanna.
Leitið upplýsinga.
umboðið
efni, að minnsta kosti tveggja ára
verk. Þeir vilja að ég verði þar
allan tímann.
— Það er ekki amalegt, sagði
hún og það var sem innýfli hennar
drægjust saman. — Hugsa sér, það
hlýtur að vera hásumar þar núna!
— Ég var þar fyrir fimm árum,
sagði hann, þegar þau höfðu skoðað
matseðilinn og valið. — Sydney er
dásamleg borg. Minnir á San
Fransisco. Og fólkið er einstakt.
Bæði aðlaðandi og vingjarnlegt.
— En hvað það var gaman, sagði
hún. (Ég vissi, að fyrstu vikurnar
yrðu hræðilegar, og þegar hann er
kominn hinum megin á hnöttinn,
rætist það hugboð sannarlega). Hún
drakk vænan teyg úr kampavíns-
glasinu, til þess að herða upp hug-
ann.
— Ég leigi mér hús við strönd-
ina, til að dvelja í um helgar. Það
er svo mikil fiskisæld þar. Og á
veturna er hægt að fara á skíði,
í Bláfjöllum.
— Stórglæsilegt, sagði hún.
Kampavínið steig henni til höfuðs.
Hann var á förum. Hvað tók þá
við. Hún varð bara að ná sér í ein-
hvem annan.
Davíð beygði sig áfram og lagði
hönd sína yfir hennar. — Og næt-
urnar í Sydney! Þær eru alveg ó-
viðjafnalegar. Bærinn teygir sig upp
frá höfninni upp í hlíðarnar og í
blá-svörtu myrkrinu er höfnin eins
og haf af glitrandi ljósum. Hann
skellti allt í einu uppúr. — Og sam-
kvæmin í King's Cross — það er
listamannahverfið. — Næturlífið á
sér engan endi.
Hún sá hann fyrir hugskotssjón-
um sér í fylgd með sólbrenndri
ástralskri blómarós, reikandi á milli
samkvæmanna.
— En hvað það hlýtur að vera
dásamlegt, hrópaði hún ósjálfrátt,
með munninn fullan af andasteik.
Virðulegar frúr við næsta borð litu
upp. Kampavínið hafði stigið henni
V IKAN 11. tbl. —