Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 44

Beztu og ódýrustu
bókakaup, sem völ er
á hérlendis.
Xil þess að fylgjast með
því, sem er að gerast í
heiminum, verður þú
að lesa

Tímaritið ÚRVAL flyt-
ur greinar í saman-
þjöppuðu formi úr tíma-
ritum og blöðum í öll-
um heimsálfum, þar á
meðal íslenzkar greinar
— einvörðungu ÚR-
VALS-lestrarefni, fróð-
leik og skemmtan fyrir
alla. í hverjum mánuði
er ágrip af ÚRVALS-
bók.
ÚRVALSTÍMARIT eru
um heim allan vinsæl-
ustu tímaritin. T. d. er
Reader's Digest vinsæl-
asta tímarit heims, selt
á hverjum mánuði í 21
milljón eintaka.
2,500
SÍÐUR
Á ÁRI
FYRIR
AÐEINS
KR.
250.-
Ég undirr........ gerist áskrifandi að ÚRVALI og óska eftir að |
mér verði sent blaðið mánaðarlega.
Nafn: .......
Heimilisfang:
E
>5
□ Greiðsla fylgir.
□ Vinsamlegast sendið póstkröfu sem greidd verður við móttöku.
til höfuðs. Hún talaði sennilega full-
hátt.
— Já, heldurðu það ekki, sagði
Davíð, án þess að gera hlé á frá-
sögninni. — Maður getur farið í dá-
samlegar bílferðir á vegum, sem
liggja meðfram Kyrrahafsströnd-
inni. Maður sér hina þekktu hengi-
brú niðri við höfnina langt að á
næturlagi, því að hún logar öll í
ljósum. Hún liggur eins og hálf-
máni á sjónum. Davíð talaði og tal-
aði. — Náungi, sem ég þekki, hefur
íbúð með svölum og útsýni yfir
höfnina.
— Hvaða höfn? spurði hún.
— Sydney, auðvitað.
— Nú já, já auðvitað, sagði hún
eins og utan við sig.
Húnú var farin að hata allt við-
komandi Ástralíu — einkum höfn-
ina í Sydney. Bara að kampavínið
gæti deyft sársaukann, sem gagntók
hjarta hennar. Hún elskaði hann
svo heitt og svo var hann að fara
burt — burt.
Hún mundi sennilega aldrei sjá
hann framar. Hann mundi að öll-
um líkindum giftast fagurri og sól-
brúnni Ástralíumeyju.
Hún tæmdi glasið.
— Ég held að bezt verði að bíða,
þar til ég er búinn að koma mér
almennilega fyrir — það ætti ekki
að taka nema eina viku — svo kem-
ur þú á eftir mér, og við getum
gift okkur ... Hann þagnaði og
brosti breitt til hennar.
Hún áttaði sig ekki fyrst í stað
hvað Davíð var að fara.
— Gifta okkur, át hún eftir hon-
um, eins og út á þekju.
— Ég hef spurzt fyrir um starfs-
möguleika fyrir tízkuteiknara, sagði
hann — og það er mikil eftirspurn
eftir hæfu fólki. Svo að ef þú kærir
þig um að vinna áfram, þá stendur
það til boða.
— Já, en . .. byrjaði hún.
— En hvað?
— Þú hefur aldrei spurt mig .. .
■—■ Jæja, þá spyr ég þig núna.
— Þú virðist ekki vera í miklum
efa um svarið, sagði hún rólega.
— Hef ég ástæðu til þess? spurði
hann að lítilli stundu liðinni. •—
Elskan mín, ég get ekki verið án
þín. Ég gæti ekki farið án þess að
vita þig koma á eftir . ..
Tár rann hægt niður vanga
hennar.
— Hvað er þetta? Hvað er að?
— Ekkert, snökti hún og leitaði
ákaft að vasaklútnum sínum. — Það
hlýtur að vera kampavínið.
Davíð kallaði í þjón, sem gekk
framhjá.
— Tvo kaffi takk.
— Hafið það sterkt! bætti hún
við.
— Segðu mér nú, sagði Davíð,
— hvað þetta á að þýða.
— Það er of heimskulegt til þess
að tala um það, sagði hún og lét
púðurdósina niður í veskið. -—
Gerðu svo vel að gefa mér sígarettu.
— Og mig langar til að vita,
hvers vegna þú grézt, sagði Davíð
blíðlega og kveikti fyrir hana í
sígarettu.
— Ég vil ekki segja það, að
minnsta kosti ekki í bili.
— Þú vissir, að ég var alltaf með
hjónaband í huga, var það ekki?
Þú vissir hvernig mér var innan-
brjósts.
Hún hristi höfuðið. — Þú sagðir
aldrei neitt ... byrjaði hún.
— Ég hélt ekki, að þess gerðist
þörf. Ég vissi að ég elskaði þig,
vissi að þú elskaðir mig. Er það
ekki nóg?
Hún kinkaði kolli.
Hún skildi ekki almennilega,
hvernig hún gat verið gripin dýpstu
örvæntingu annað veifið, en í sjö-
unda himni á milli. Henni gramdist
í raun og veru ögn, að hún hafði
ekki tækifæri til neinnar tilrauna-
starfsemi „samkvæmt áætlun“.
Henni fannst hálfpartinn að hún
verða af einhverju.
— Við skulum koma út héðan,
sagði Davíð skyndilega. Við skulum
finna stað, þar sem við getum ver-
ið ein í fáeinar mínútur.
Þjónninn kom með kaffið.
— Æ, hver skollinn, sagði Davíð,
— því hafði ég alveg gleymt.
— Blástu á það, sagði hún hlæj-
andi og skellti sjóðandi kaffinu á
bollann hans.
-— En flugvélin mín fer eftir hálf-
tíma . . . Hann brenndi sig í tung-
una. — Blása á það, segir þú ...
— Hálftíma! Það lá við, að hún
æpti orðið. — Hvers vegna sagðirðu
það ekki fyrr? Hún stökk á fætur
og æddi út úr veitingastofunni og
hann á hæla henni.
Þau stóðu í hreyfistiganum, sem
mjakaðist milli hæða í flugstöðvar-
byggingunni og höfðu ekki hug-
mynd um hvað fram fór í kringum
þau.
Þau sáu ekki taugaóstyrka far-
þegana, með hendurnar fullar af
skilríkjum og vegabréfum. Bros-
hýra þýzka parið, þakið myndavél-
um og myndatökuútbúnaði, sem
nægt hefði heilu kvikmyndatöku-
félagi. Ameríska táninginn, sem
hékk á foreldrum sínum. — Oj,
bara, við hefðum heldur átt að fara
með skipi. Það er eina ráðið til þess
að hitta skemmtilegt fólk. Fólk, sem
ferðast flugleiðis er svo leiðinlegt!
Og bróðir hans, sem var með heims-
ins ljótasta tannburstahár, og af-
klæddi með augunum hverja flug-
freyju, sem framhjá gekk.
Davíð og hún tóku ekki eftir öllu
þessu fólki, sem virtist svo önnum
kafið. Það var eins og þau væru
alein í byggingunni.
— Ertu nú viss um, að þér verði
ekki kalt? spurði Davíð og dró háls-
málið á kápunni hennar saman, þeg-
ar þau komu út í kulið. Hún kink-
aði bara kolli. Hann hélt henni
fast upp að sér, þegar þau gengu
framhjá bílastæðinu og út á flug-
braut, sem ekki var í notkun.
Flugvélarnar drundu yfir og allt
um kring. Nóttin var heiðskír og
björt.
-— Flýttu þér að útvega íbúð,
hvíslaði hún.
— Verður mitt fyrsta verk, elsk-
an, sagði hann.
AA - VIKAN 11. tbl.