Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 50

astir, Scania Vabis, hefur endur-
nýjað með Benz og Volvo, beint og
óbeint. Keflavíkursérleyfið kaupir
Benz og Volvo. Sérleyfisstöð Stein-
dórs kaupir Volvo. Strætisvagnar
Kópavogs kaupa Benz og Volvo.
Guðmundur Jónasson kaupir Benz.
Kjartan og Ingimar kaupa Benz.
Þetta er lítið dæmi.
Auðvitað eru til þær bílaútgerðir,
sem ekki hafa enn endurnýjað með
Benz og Volvo, svo sem Víkursér-
leyfið, sem endurnýjaði með Bed-
ford, og Selfossrútan, KÁ, sem hef-
ur umboð fyrir Henchel. Vest-
fjarðaleið og Landleiðir hafa punt-
að upp á flota sinn með Scania
Vabis, enda er ekki grunlaust um,
að milli þeirra fyrirtækja og um-
boðsins fyrir S.V. liggi einhver
tengsl.
En samt — er nú ekki kominn
tími til að líta á Leyland, því ef
þeir bílar eru eins góðir og af er
látið, veitir okkur ekki af, hér í
þessu bílanna veglausa landi. ★
Örvita þrenning.
Framhald af bls. 19.
öllu lokið, ekkert mundi geta kom-
ið í veg fyrir að dr. Eckhardt segði
eiginmanni hennar, að þau hefðu
hitzt í París. Á síðustu stundu hafði
hún spurt þau hvar þau héldu til
í París, þau dvöldust í Athenes. Hún
hugsaði um það, eins og í þoku,
hvort ekki mundi gerlegt að hún
heimsækti dr. Eckhardt þar og
fengi hann til að heita sér því að
þau hjónin minntust aldrei á þessa
samfundi við nokkurn mann. Til
einhverra örþrifaráða varð hún að
grípa, hugsaði hún og brenndi sig
á tungunni á heitri sósunni.
Jæja, hugsaði hún, kannski er
bezt að láta allt fara eins og fara
vill. Þá er maður laus við þetta allt.
Og þetta „allt“ var meðal annars
matarlyktin heima í íbúðinni í
Dúusseldorferstrasse, gasreikning-
urinn og marrið í skóm barnfóstr-
unnar. En börnin og ófrávíkjanleg
umhyggja Kurts var þar fyrir utan.
„Iðka Þjóðverjar enn þessar
heimskulegu stúdentahólmgöngur? “
spurði Frank, sem ekki hafði tekið
eftir öðru en hólmgönguörunum á
andliti doktorsins.
„Hvað áttu við?“ spurði hún.
Hann talaði nú ensku, og hún varð
að samstilla sig því. Hún veitti hon-
um nána athygli á meðan hann var
að greiða reikninginn. Hann var
henni skyndilega framandi, eins og
hún hefði aldrei heyrt hann eða
séð. Og það var eins og hann væri
haldinn svipaðri kennd, því að þeg-
ar þau voru komin aftur út á göt-
una, virtist hann ekki hafa hug-
mynd um hvað gera skyldi. Og
hann tók að ræða um Parísarbúa
tvíræðum orðum, sem stimpluðu
um leið þessa ferð hennar hingað
sem hversdagslegt lauslæti.
„Ég er ekki af þeirri gerð,“ sagði
hún og það brá fyrir örvæntingu
í röddinni.
„Af hvaða gerð ertu — eða öllu
fremur, af hvaða gerð ertu ekki,“
spurði hann glaðlega. Hann smeygði
höndinni undir arm henni og hún
var heit og þrýsti mjúklega og blítt
að barmi hennar.
Flýja ... hugsaði hún allt í einu
skelfingu lostin. Halda heimleiðis
með næstu lest, áður en nokkuð
hefur gerzt. Skrifta fyrir Kurt .. .
ég er ekki af þessari gerð. Nítján
mörk .. . ekki get ég sagt við Frank:
láttu mig hafa peninga fyrir far-
miða heim, tafarlaust. Og þar að
auki vil ég alls ekki flýja frá hon-
um; guð einn veit hve ég er sæl og
hamingjusöm ... Frank, ég elska
þig, Frank ... ég er einungis svo-
lítið miður mín af kvíða. Verndaðu
mig, Frank; þettá er ekki eins auð-
velt og þú hyggur. Það lig'gur á mér
eins og farg ... og þú hefur ekki
hugmynd um það; skilur það ekki.
Hann stöðvaði leigubifreið og þau
óku niður með Signu, síðan yfir
brú og framhjá gosbrunninum á
Place de la Concorde og loks voru
þau komin inn í bílaröðina á leið
til Champs Elysées.
„Hvert erum við að fara?“ spurði
hún.
Til Pré Catelan í Bois,“ svaraðí
Norður opnaði á einu hjarta, suður
sagði tvö lauf, norður tvo tígla og
suður þrjú grönd. Vestur spilaði út
spaðatíu og það gaf sagnhafa tíma
til þess að ná tveimur spaðaslögum,
einum á hjarta, fjórum á tígul og
tveimur á lauf. Allir voru sammála
um það, að vestur hefði átt að spila
út laufadrottningu, þrátt fyrir laufa-
sögn suðurs.
Komi lauf út, græðir suður ekkert
á því að gefa ekki einu sinni og
hann drepur því strax, tekur tígul-
kóng og gefur síðan austri slag á
tígulgosann. Enn kemur lauf, drepið
á ásinn.
Nú spilar sagnhafi tígli á ásinn
í borði og spilar síðan spaða úr borði.
Láti austur ásinn, er sagnhafi kom-
inn með níu slagi. En láti austur
lágt, fær sagnhafi slaginn og sér
nú fram á níu slagi, ef austur á
raunverulega spaðaásinn.
Tíminn er eini erfiðleikinn. Suður
hefur ekki tíma til þess að ná ní-
unda slagnum. Hann getur komizt
hann glaður og reifur. Og nú vissi
Evelyn á samri stundu hvert hún
vildi fara og hvers hún þurfti við.
Það hlaut að fyrirfinnast hérna ein-
hver lítil kirkja, eða kapella með
fögrum, steindum gluggum, eins og
litla, unaðslega kapellan, þar sem
hún hafði grátið af hrifningu í
brúðkaupsferðinni sinni forðum. í
svipinn gat hún ekki munað hvað
sú kapella hét, og þau óku stöðugt
lengra; þau voru þegar komin í
trjágöngin, óku framhjá tjörn með
mörgum litlum bátum, svo bað
Frank bílstjórann að nema staðar
og bíða og hjálpaði henni út.
Um leið og Evelyn gekk við hlið
honum inn í skóginn, gleymdi hún
óðara öllum áhyggjum. Kastaníu-
trén stóðu í blóma, og heimurinn
var yndislegur, þegar maður vildi
á annað borð veita honum viðtöku
í heild, en rígbatt sig ekki við ein-
hver smáatriði.
Það hafði rignt svolítið á meðan
þau voru á leiðinni, en nú var kom-
ið sólskin aftur, en það draup af
laufinu, og járnstólarnir voru kaldir
inn í borðið á hjarta, tekið tíglana
og spilað spaða, en níundi slagur-
inn kemur ekki fyrr en í fimmtánda
slag.... allt of seint.
Auðvitað er engin von til þess að
fá níu slagi, ef austur og vestur
skipta á spaðatíu og spaðaás, en
þegar suður gerir sína spilaáætlun
má hann ekki hugsa sér neitt svo
sorglegt. Hans eini möguleiki er að
legan í spilinu sé hagkvæm.
í öðrum slag á suður að spila
tígulsjö og svína tíunni; gosinn drep-
ur og lauf kemur til baka. Suður
drepur, spilar tígulfimmi og svínar
níunni. Spaða er spilað, suður drep-
ur, tígulkóng er spilað og drepið á
ásinn. Öðrum spaða er spilað og suð-
ur hefur níu slagi örugga.
„Já, ég veit“. Vestur getur eyði-
lagt allt með því að láta tígul-
drottninguna í seinni tígulslaginn,
en hvernig getur hann vitað að suð-
ur á tígulkónginn, en ekki makker
hans?
Alliir á hættu, Norður gefur.
A i 6-3-2
> t A-G-4-3
4 A-10-9-4-3
4 . 8
10-8-7 N A A-G-9-2
D-9-8 y K-7-5
D-8-2 V A ♦ G-6
D-G-10-2 S * 9-6-5-3
A K-D-4 V 10-6-2 + K-7-5
* A-K-7-4
og rakir. Evelyn virti fyrir sér
munn Franks meðan hann þagði;
það var fallegasti munnur, sem hún
hafði nokkurn tíma séð. Línan við
munnvikin sterk og þrungin festu,
sem fyllti Evelyn hrifningu og að-
dáun. Einungis það hvernig jakka-
barmur hans bærðist við hvert and-
artak, hafði á hana sérstök áhrif.
Hún óskaði þess, heitt og ákaft, að
hún gæti þrengt sér inn í hann eins
og læst fylgsni, lokaða skel.
Hún bað hann að segja sér eitt-
hvað af högum sínum, og það var
ekki laust við að hún færi hjá sér,
þegar hún fór þess á leit.
„Því þá það?“ spurði hann. „Það
er ekki á neinn hátt forvitnilegt;
hversdagslega er lif mitt öldungis
eins og Bandaríkjamanna yfirleitt.
Hvað langar þig til að vita? Öll
smáatriði? Forvitin eins og krakki?
Jæja, ég drekk appelsínusafa á
hverjum morgni; það er siður, sem
enn er allt of lítið þekktur hér í
Evrópu, en því heiti ég, að ég skal
venja fólk hérna á hann, áður en
langt um líður. Svo tek ég mér far
með lestinni til New York, þar sem
ég hef skrifstofur — það tæki mig
of langan tíma að aka þangað í bíl,
en við búum úti á Long Island.
Hvernig þar er umhorfs? Svipað
og á Bretlandi, ef þú þekkir eitthvað
til þar. f skrifstofunni; þú hlýtur
að vita hvernig skrifstofur líta út,
og þær eru allar eins — alls konar
töflur á veggjunum, skrifborð, póst-
urinn, bréf til undirritunar og annað
þessháttar. Og þar situr dreki einn,
sem hefur gætur á mér, ungfrú
Mitchell, einkaritarinn minn. Þarna
dvelst ég sem sagt daglangt, og
reyni að selja fólki appelsínur."
Hann kveikti sér í sígarettu,
horfði út yfir engin og virtist leita
í huga sér að einhverju, sem væri
frásagnarvert. Evelyn reyndi að
gera sér í hugarlund hvernig um-
horfs væri í skrifstofunni hans, og
hvernig einkaritari hans væri útlits,
en tókst það ekki.
„Ég á tvo hunda,“ mælti Frank
enn. „Lítinn, skozkan grafhund,
skrýtinn og skemmtilegan, og stór-
an, danskan hund. Ég á líka hesta,
en þeir eru á sveitabýlinu mínu í
Carolína, í Suðurríkjunum, skil-
urðu. Þú ættir einhvern tíma að
koma þangað; heimsækja mig um
jólin, þú mundir áreiðanlega hafa
gaman af því ...“
Evelyn kinkaði kolli, eins og hún
þægi þetta fráleita heimboð, og það
var eins og Frank fyndist það ekki
nema sjálfsagt, að Droste dómari
og frú hans brygðu sér sem snöggv-
ast til Suðurríkjanna.
„Þegar ég fer þangað, er alltaf
hópur kunningja minna í för með
mér, skilurðu. Við skemmtum okk-
ur við veiðar, og förum ríðandi um
nágrennið, og um jólin koma negr-
arnir ríðandi hvaðanæva, kveikja
stórt bál skammt frá húsinu og sitja
umhverfis það alla nýársnóttina og
syngja. Þeir syngja ákaflega vel,
skilurðu, og á jólanóttina klukkan
tólf fer allt fólk á hestbak og þeys-
ir um skógana yfir stokka og steina.
Ég uni mér ákaflega vel þar syðra,
og ég geri ráð fyrir að ég setjist
gQ - VIKAN 11. tbl.