Vikan - 14.03.1963, Blaðsíða 51

H.F. RAFTÆKJA VERKSMIÐJAN
HAFNARFIRÐI
Símar: 50022 - 50023 - 50322
Kœlitœki fyrir kaupmenn og kaup-
félög, ýmsar gerðir og stærðir. —
Leitið upplýsinga um uerð og
greiðsluskilmála.
Frystikistur, 2 stœrðir
1501 og 3001.— fyr ir
heimili, uerzlanir og
ueitingahús.
þar að fyrir fullt og allt þegar ég
gerist gamall. Húsið er ákaflega
stórt; afi og amma reistu það, í
landnámsstíl með hvítum súlum
nieðfram framhliðinni og í garðin-
um eru mikil og forn eikartré.
Magnolíulundirnir standa í fullum
blóma á vorin, en þá er ekki þorandi
að ganga nálægt þeim — þá er
krökkt þar af skellinöðrum."
Hann þagði um hríð og Evelyn
virti fyrir sér vangasvip hans. Þetta
kallaði hann hversdagslegt, en
henni fannst það aftur á móti svo
sevintýralegt, að hún stóð á önd-
inni á meðan hann sagði frá. Fram-
andlegur maður, ótrúlega framand-
legur maður . .
„Á vorin dvelzt ég yfirleitt í
Santa Barbara. Þú veizt hvar það
er, auðvitað. Lítill afkimi í Kali-
forníu, út við Kyrrahafsströndina,
yndislegur staður. Amma mín býr
þar enn, ævagömul, nærri sjötíu og
fimm ára, ósvikin senoríta. Þegar
ég vil koma mér vel við hana, verð
ég að tala spænsku. Ég tala lélega
spænsku, enn lakari en frönskuna.
Húsið er að öllu leyti spænskt; eitt
af elztu byggingunum í Santa
Barbara; há og mikil dyraþrep, stór-
ar svalir og verönd. Mér þótti ákaf-
lega mikið til þess koma að dveljast
bar, þegar ég var unglingur; man
greinilega að amma fór í spænsku
stássfötin á hátíðum, bar mantillu
°g stóran kamb í hárinu og allt það,
°g svo var sungið á kvöldin. En nú
kem ég þangað eingöngu fyrir nauð-
syn; ég verð að líta eftir appelsínu-
ekrunum og annast viðskiptin.
Skrýtið — faðir minn var brezkur
í húð 0g hár, hafði ekki tekið neitt
nð arfi frá móður sinni, en svo er
ég aftur á móti beggja blands.“
Hann horfði hugsi á hendur sér.
Hörund þeirra var brúngullið, og
Evelyn veittist erfitt að stilla sig
um að kyssa þessar hendur; hún
hafði kysst þær nokkrum sinnum
og hann hafði alltaf orðið vand-
ræðalegur á svipinn.
„Hvernig hefurðu farið með fing-
urinn?“ spurði hún og benti á vísi-
fingur vinstri handar.
„Minjar um styrjöldina,“ svaraði
hann. „Aflsinin skarst sundur, en
það bagar mig ekki að heitið geti.
Ég tók þátt í styrjöldinni sem flug-
maður og seinna var ég túlkur. Nú
tala allir um frið, skilurðu, og vit-
anlega eru styrjaldir eingöngu til
bölvunar, þegar öllu er á botninn
hvolft. En sumum geta þær orðið
lærdómsríkar — ég iðrast ekki, að
ég tók þátt í styrjöldinni. Það er
í rauninni skömm að því, að ég skuli
hafa lagt flugið á hilluna; einu sinni
hafði ég hugsað mér að gera mér
það að ævistarfi. Ég var um skeið
í Kína og aðstoðaði við að koma
á fyrstu áætlunarflugferðunum.
Einhvern tíma ættir þú að koma með
mér til Kína. Ég fer þangað venju-
lega annaðhvort ár. Þú hefðir áreið-
anlega gaman af því. Shanghai, því-
lík borg — hamingjan góða. Jæja,
eins og stendur er ég á kafi í
apelsínum, sem enginn vill kaupa.“
„Og svo á ég tilraunaekrur í
Sacramentodalnum, þar sem ég vinn
að kynbótum á appelsínum. Og þeg-
ar mér hefur svo tekizt að framleiða
eins góðar appelsínur, og ég hef
ásett mér ...“
Og þannig hélt hann áfram frá-
sögn sinni, og það var eins og allur
heimurinn væri fólginn í orðum
hans, og samt sem áður var þetta
allt eins og eðlilegt og barn segði
frá. Evelyn spurði, og tókst að fá
hann til að segja frá ýmsu, en engu
að síður reyndist henni ógerlegt að
gera sér nokkra heildarmynd, sam-
kvæmt frásögninni. Allt var svo
yfirgripsmikið, líkast því sem horft
væri gegnum örlitla rifu á múr út
yfir vítt og mikið landsvæði.
Gasreikningurinn, hugsaði hún
kaldhæðnislega. Diisseldorferstrasse.
Starfsemi Kurts dómara. Hún heyrði
þurrar ræskingar hans í eyrum sér,
en henni var ekki nokkur leið að
muna andlit hans. Og þó hafði hún
verið gift honum í sjö ár. Hugur
hennar leitaði óðara aftur til Franks.
Hún unni honum heilshugar. Unni
honum heitt og innilega.
Hún snart hinn hálflamaða fing-
ur hans gómum sínum. Þráði að
Frank tæki hana í faðm sér og
kyssti hana, en því varð ekki við
komið hér. Hún tók sígarettuna úr
munni hans og saug að sér reykinn
þrívegis. Hann virti þessa ástarjátn-
ingu hennar fyrir sér með undrun
í svip.
„Þú hefur hvarmhár eins og at-
vinnuelskhugi,“ sagði hún hæðnis-
lega. Hann virtist ekki heyra það.
Var með allan hugann hjá appelsín-
unum sínum.
„Ef þær væru aðeins lítið eitt súr-
ari,“ sagði hann þungt hugsi. Evelyn
fannst sem hann hefði leynt því,
sem mestu varðaði um sjálfan hann.
Og hún varp þungt öndinni.
„Og svo eru það konurnar,“ sagði
hún. Það lét ekki í eyrum sem
spurning, öllu fremur sem fullyrð-
ing. Hann bar ekki heldur neitt á
móti því. Leit á hana og viðurkenndi
það eins og ekkert væri. Evelyn sá
það í svip hans, að honum varð ekki
hugsað um konur, heldur um eina
conu, og það vakti með henni sárs-
auka. Hún starði á hann. „Ein
kona?“ Hann hikaði við nokkurt
andartak, en sagði síðan „já“. Eve-
lyn greindi örlitla spegilmynd af
sjálfri sér í sjáöldrum hans. Þótt
hún fyndi enn sársaukann, létti
henni við, að hann skyldi segja allan
sannleikann.
„Þú átt líka eiginmann," sagði
Frank; það lét barnalega í eyrum,
en um leið hvarf henni allur sárs-
auki og hún fann huga sinn fyllast
fögnuði — henni varð Ijóst að hann
var afbrýðisamur; einnig hann.
„Veit maðurinn þinn að þú fórst
til Parísar?“ spurði hann. Þetta var
svo undarleg og gersamlega f jarstæð
spurning að Evelyn hafði ekki hug-
mynd um hverju hún skyldi svara.
,,Já,“ svaraði hún að lokum, þrá-
kelknislega og storkandi.
Hún fann kuldahroll fara um sig,
og hún hafði enn þessa gæsahúð,
sem hún hafði fengið þegar hann
viðurkenndi að það væru aðrar kon-
ur — ein kona. Það hafði vaknað
með henni brennandi löngun til að
vita eitthvað meira um þessa einu
konu. En þetta var eitt af því, sem
ekki var þorandi að minnast á. Það
var sama sagan; fólk talaði alltaf um
aukaatriðin en forðaðist að ræða
það, sem mestu máli skipti.
Hún fann að Frank lagði höndina
ofan á hendi hennar á borðinu, og
henni var orðið kalt í haustkulinu
og af allri afbrýðiseminni og á-
hyggjunum. Það var vernd, traust,
varmi og ást í þessari snertingu,
sem var mjúk og blíð. Það lá
enn þokuslæða yfir enginu og angan
úr votu grasinu, og tvær telpur
hlupu í eltingarleik yfir garðstíg-
inn. Frh. í næsta blaði.
VIKAN 11. tbl. -