Vikan - 21.03.1963, Blaðsíða 20
12.
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Ég vona að Clara litla verði ekki
vot í fæturna, hugsaði Evelyn allt
í einu. Þessi hugsun var hreinasta
fjarstæða eins og á stóð, þegar hún
fann ylinn af hendi Franks og allt
féll í ljúfa löð. Clara mundi aldrei
verða vot í fæturna á meðan barn-
fóstran réði ríkjum í Diisseldorfer-
strasse. í einni andrá stóð allt henni
fyrir hugskotssjónum, barnaher-
bergið, vermihússylurinn kringum
rúm Litlabróður, anganin, snerting-
in. Með ljúfsárri kennd varð henni
ljóst að hún þráði Litlabróður af
öllum sínum líkama. Þessi litli, að-
gangsmikli drengur hafði sogið
brjóst hennar í sex mánuði, unz hún
þoldi það ekki lengur, en engu að
síður fann hún að hin líkamlegu
tengsl milli þeirra voru órofin.
Þetta getur ekki átt sér stað, hugs-
aði hún. Það er ekki satt að ég hafi
hlaupizt á brott frá börnunum; það
getur ekki átt sér stað að ég sitji
hjá framandi manni hérna í París,
mig hlýtur að vera að dreyma; eftir
andartak vekur Kurt mig og fer að
þrefa um gasreikninginn. Og svo
raunveruleg varð henni þessi hug-
mynd um drauminn, að hún lokaði
augunum ósjálfrátt og hallaði höfð-
inu aftur á bak, að svæflinum.
Þegar hún opnaði augun aftur og
leit Frank, eins og hún kæmi úr
langri ferð, greindi hún eitthvað
nýtt í svip hans; það var eins og
hulu hefði verið svipt frá og hún
sæi óhindrað inn í sál hans.
„Nú er þér orðið hlýtt á hend-
inni,“ mælti hann blíðlega. Og hann
bætti við eftir andartaks þögn:
„Viltu leggja hana aftur við hjarta
mér?“
Hef ég einhvern tíma gert það?
spurði hún sjálfa sig og vissi ekki
hvaðan á sig stóð veðrið. Og henni
fannst sem ást hennar hefði vaknað
til fulls í þeirri sömu andrá og
hann mælti þessi orð, og að það
væri fyrst nú, sem hann elskaði
hana. Hún gat ekki losað sig að fullu
úr viðjum draumsins. Þannig varð
allt fjarlægt og þokukennt í hugsun
hennar áður en hún féll í yfirlið.
Ég má ekki missa meðvitundina,
hugsaði hún, og það dugði.
Frank hafði greitt veitingarnar og
leiddi hana á brott á milli borð-
anna, framhjá skógarhúsinu og út
á bílastæðið. Þau settust inn í bíl.
Allt þetta ótrúlega ástarævintýri
einkenndist af leigubílum. Þú ættir
að koma með mér til Kína, hafði
Frank sagt. Þú ættir að koma til
Carolina. Það voru dásamleg fyrir-
heit fólgin í þessum orðum. Það er
undarlegt, hugsaði Evelyn, hve allt,
sem sagt er af ást, veitir manni inni-
lega hamingju. Hún hagræddi sér
í óþægilegu aftursætinu.
„Er þá ekki kominn tími til að
við höldum heim í gistihúsið?“
spurði Frank um leið og hann settist
hjá henni.
Og Evelyn hrökk upp af regn-
bogaljómahugsunum sínum; vaknaði
til hins hrjúfa og kalda raunveru-
leika.
Nei, hugsaði hún skelfingu lost-
in. Nei, ekki það. Hún sá fyrir hug-
skotssjónum sínum snjáð og óhreint
veggfóðrið í gistihúsherberginu.
„Nei, ég verð að koma við í
Sainte Chapelle,“ sagði hún. Skelf-
ingin og sjálfheldan höfðu allt í einu
vakið þetta nafn af djúpi gleymsk-
unnar. Marglitar rúður — og enn
einn stundarfrestur.
Evelyn furðaði á sjálfri sér og
hún var óánægð með sjálfa sig. Hún
hafði þráð Frank af öllum sínum
líkama, en fór nú öll hjá sér, köld
og þögul, í hvert skipti sem hann
vildi nálgast hana. Hann varð
germjulegur á svipinn; móðgaður,
og vafalaust hafði hann fyllsta rétt
til þess. Þau óku þegjandi þá leið,
sem hún sagði bílstjóranum.
Evelyn starði á hendur sínar í
hvítum hönzkunum, sem lágu í
skauti hennar eins og leikfang, sem
lagt hafði verið til hliðar. Frank lét
þær í friði, hann sat og reykti. Ef
ég aðeins gæti talað við hann á
þýzku, hugsaði Evelyn biðjandi.
Maður verður svo fljótlega þreyttur,
þegar maður leitar sambands við
annan á framandi máli, auk þess
sem hún skildi ekki heldur til hlítar
það, sem hann sagði. Og loks mundi
hún verða tilneydd að biðja hann
um peninga fyrir fargjaldinu heim;
það lagðist á hana eins og farg.
Henni varð litið á armbandsúrið,
klukkan var farin að ganga átta,
og hún reyndi að reikna út hve lang-
an tíma þau ættu enn fyrir sér.
„Hvenær kem ég aftur heim til
Berlínar?" spurði hún lágt og dá-
lítið feimnislega.
Það var eins og Frank hefði verið
að hugsa um appelsínurnar.
„Allt í lagi með það,“ svaraði
hann hæversklega. „Með flugvélinni
í fyrramálið, klukkan hálfellefu. Ég
hef pantað farmiðana. Þeir bíða
áreiðanlega heima í gistihúsinu, þeg-
ar þangað kemur.“
„Þakka þér fyrir.“
Hann leit brosandi til hennar.
„Ekki að hugsa um morgundag-
inn,“ sagði hann og það var blíða
og nærgætni í röddinni.
Bíllinn nam staðar.
Það sýndi sig, að þessi hugdetta
hennar að koma við í Sainte Chap-
elle átti ekki sem bezt við. Minn-
ingin um Kurt sveif undir hvelfing-
unni og umhverfis gluggarúðurnar.
Þarna höfðu þau staðið, hún og
Kurt, og hrifizt í sameiningu af
tiginni og hreinni kyrrðinni, sem
þarna ríkti. Henni hafði tekizt að
má mynd hans svo gersamlega út
í huga sér að undanförnu, að henni
brá, þegar hún stóð andspænis
henni aftur í tærum bláma kapell-
unnar. Hvers vegna get ég ekki snú-
ið mér til. Kurts og sagt honum
hreinskilnislega hvað gerzt hefur,
hugsaði hún. Kannski gæti hann
skilið það og skýrt. Sem snöggvast
var eins og henni þætti það ekki
nema eðlilegt og sjálfsagt, að Kurt
yrði reiðubúinn að hugga hana, þeg-
ar hún kæmi yfirkomin af harmi
eftir að hafa kvatt Frank. Það var
eins og heiðljóminn þarna inni og
hið óviðjafnanlega samræmi vektu
þá hugsun með henni. En þannig
var því ekki farið í heimi hér. Brot
úr andrá sá hún sjálfa sig, stand-
andi á milli þessara tveggja manna,
sem héldu hvor sína leið og höfðu
ekki minnstu hugmynd um þá tog-
streitu, sem átti sér stað í sál henn-
ar. Nei, hugsaði hún og lokaði sig
inni í perlumóðurskel sinni.
Frank hafði staðið þögull að baki
henni í blámóðu hvelfingarinnar, en
nú gekk hann skrefi nær henni.
Evelyn sneri sér enn einu sinni frá
honum og starði á rúðurnar og
veggina, eins og hún vænti sér að-
stoðar frá þeim, og hann beið.
Þá gerðist það, að hún fann allt
í einu heitan straum frá honum fara
um sig alla, eins og hún stæði í
grennd við brennandi hús. Það fór
titringur um hana, ofursterk og of-
urheit kennd, sem hreif líkama
hennar og sál skilyrðislaust sér á
vald. Það var einmitt þetta, sem hún
hafði beðið eftir — fúsleikinn, und-
irgefnin, fullkomnun viljans. Hún
sneri sér að honum og augu þeirra
mættust — og í fyrsta skipti frá því
er kynni þeirra hófust, fann hún að
hugsanir þeirra og tilfinningar voru
samstilltar.
„Ég vil gjarna sofa hjá þér,“ hugs-
aði hún á þýzku, og varð að þýða
það yfir á frönskuna, áður en hún
sagði það.
Þegar þau sátu í bílnum á leiðinni
heim að gistihúsinu, gerði Kurt enn
einu sinni vart við sig, en einungis
sem óljós og veikur skuggi, sem
henni veittist auðvelt að hrekja á
brott.
Föstudagur:
eiginmaðurinn.
Þegar landsyfirréttardómarinn til-
kynnti að ekkjan Ohnhausen yrði
kölluð sem vitni, vakti það kurr í
réttinum. Hinn opinberi saksóknari
fór hörðum orðum um hve meðferð
málsins væri stöðugt dregin á lang-
inn; það sló bliki á einglyrni hans
og röddin brast, og það gerði hann
enn reiðari. Og nú gerðist það ein- *
kennilega, að verjandinn snerist í
lið með saksóknaranum. Það var
engu líkara en hann mundi kafna, „
ef hann yrði tilneyddur að draga
það enn um hríð að flytja þá miklu
varnarræðu, sem hann hafði fyrir
löngu síðan lokið við að semja.
Rupp dró bláan klút upp úr vasa
sínum og þerraði svitann af andliti
sér; kona hans sat með opinn munn-
inn og starði á hendur sínar í skauti
sér, og svipur hennar minnti á dauf-
dumba. Droste dómari leit út yfir
salinn og varð þess var að hendur
sínar titruðu lítið eitt.
Andrúmsloftið inni þar var þrung-
ið annarlegri spennu; fyrir andar-
taki síðan hafði þingforsetinn tekið
sér sæti á hinum litlu svölum yfir
dyrunum og var dómforseti hæsta-
2Q — VIKAN 12. tbl.