Vikan - 21.03.1963, Blaðsíða 21

„ÉG VIL GJARNAN
SOFA HJÁ ÞÉR“
SAGÐI HÚN.
réttar í fylgd með honum og það
var auðséð, að þeir höfðu í hyggju
að fylgjast með réttarhöldunum.
Droste vissi hvað það þýddi; senni-
lega hafði einhver orðrómur borizt
þe'im háu herrum til eyrna um það,
að hann drægi yfirheyrslurnar í
máli þessu á langinn úr hófi fram.
Hinn opinberi saksóknari var
kvæntur stjúpsystur þingforsetans,
svo það var næsta auðvelt að leggja
sman tvo og tvo. Það var í rauninni
ekki sem heppilegast, að málsmeð-
ferðin gat ekki eingöngu haft úr-
slitaþýðingu fyrir örlög hins ákærða,
heldur og örlög sjálfs dómarans.
Sérhvert mál hafði sína þýðingu
fyrir dómarann — sigur eða ósigur;
frama, hækkuð laun, nafnbætur og
heiður, eða þá hið gagnstæða.
Það kemur allt út á eitt, hugsaði
Droste þrákelknislega. Ég veit ósköp
vel að ég er alltof nákvæmur og
smámunasamur, heldur hvimleiður
sérvitringur. En það er nú einu sinni
mín aðferð til að fá úr því skorið
hvað er satt og rétt.
Þeir í blaðamannastúlkunni tóku
að geispa og ósjálfrátt tóku kvið-
dómendurnir óðar undir við þá.
Hafi svo ekkjufrú Ohnhausen
ekkert það fram að færa, sem varpað
getur nýju ljósi á málið, sit ég
þokkalega í því, hugsaði Droste dóm-
ari með nokkrum ugg. Það var ein-
hver ókyrrð í hinum fámenna á-
heyrendahópi, eins og þegar steini
hefur verið kastað í vatn og hring-
gárarnir breiðast út um yfirborðið
í allar áttir.
„Við höfum eytt tímanum gegnd-
arlaust í rannsókn á smávægilegum
aukaatriðum," heyrði hann saksókn-
arann segja. „Ég er þess fullviss, að
kviðdómendurnir hafa fyrir löngu
síðan komizt að þeirri augljósu nið-
urstöðu, að hin ákærða hafi gerzt
sek um morð. Við sóum tíman-
um ...“
„Ég áminni saksóknarann um að
það er ekki í hans verkahring að
skera úr um það, hvort um morð
eða manndráp sé að ræða,“ greip
Droste dómari vélrænt fram í. Hann
hafði sér til mikils hugarléttis kom-
ið auga á rauðu kápuna hennar
Maríönnu í hópi áheyrendanna.
Framhald á bls. 51.