Vikan - 21.03.1963, Blaðsíða 22

Eftir það kom, að því er áhorf-
endum virtist, endalaus röð kvenna-
búrsstúlkna, eins og vofur úr for-
tíð Bens Purnell, og allar ófu þær
nýja þræði í þann vef, sem sannaði
sekt hans.
„Þgear ég loks tók í mig kjark,
til þess að segja móður minni frá
þessu, lét hún mig sverja það við
biblíuna," sagði Hilda Pritchard.
„Svo dró hún mig með sér til þess
að leita að honum.“
„Ég var aðeins fjórtán ára, þegar
hann fór fyrst með mig inn í
Shiloh,“ rifjaði Irene, systir hennar,
upp. „Það var strax eftir messu, hann
hafði lokið við að halda ræðuna."
„Hvenær sem einhver dó, var sagt
að hann hefði verið slæmur,“ sagði
Dorothy Wade. „Þegar móðir mín
dó, mátti enginn snerta við henni í
viku, svo að ekki væri hætta á að
neinn smitaðist af hinu illa. Stúlka,
sem ég þekkti, var lengi útskúfuð
fyrir að snerta lík föður síns.“
„Við létum allt af hendi við inn-
gönguna," sagði Eliza Bamford.
„Meira að segja giftingarhringana
okkar.“ Hún hafði nú loks ákveðið
að standa með dóttur sinni og segja
sannleikann. „Ég varð að gangast
undir blóðhreinsunina strax í byrj-
un. En samt gat ég ekki trúað því,
þegar stúlkurnar mínar sögðu mér
fyrst frá því. Guð minn góður! Ruth,
sem var fædd þar! Benjamín kon-
ungur sá hana daginn sem hún fædd-
ist og þekkti hana frá því að hún
var barn. Hún var aðeins fjórtán
ára þegar þetta gerðist. Ég gat ekki
trúað því. Hvernig gat hann gert
þetta?“
„Mary drottning sagði mér að
reyna að muna eftir nafni einhvers
pilts sem ég ætti svo að giftast,“
sagði Ruth Bamford. „Þá sagði ég
loks: Allt í lagi, ég man eftir Francis
Thorpe!“ Hún eldroðnaði og lét mig
í friði eftir það.“
„Ég heyrði einhvern veina og hljóp
að dyrunum,” sagði Glay Bamford.
„Um leið og ég kom, var Cora Moon-
ey að koma út með rakhnífsólina.
Ég spurði hvað væri að. Hún sagði:
„Eliza Murphy var að ljúga aftur upp
á Benjamín!“
„í fyrsta skipti og hann reyndi
það, lamdi ég hann og sparkaði í
magann á honum,“ sagði Ione Smith.
„En hann hló aðeins. Hann sagði,
að það mundi enda með því, að ég
kæmi til hans. Eftir þetta vildi eng-
inn tala við mig. Engin af stúlkun-
um, sem ég hafði leikið mér við —
ekki ein einasta! Hvar sem ég var,
leit fólk í aðra átt, þegar það mætti
mér. Ég var ekki nema fjórtán ára
og gat ekki þolað að allir litu á mig
sem eitthvert óhræsi. Loks fannst
mér, að ekkert gæti verið verra en
þetta, svo að ég fór til hans, eins
og hann hafði sagt að ég mundi
gera.“
„Ég vann í nýlendunni í tíu ár,“
sagði Emil Rosetti. „Þegar ég fór,
fékk ég tíu dollara — einn dollara
fyrir hvert ár!“
„Ester Johnson og ég skoðuðum
allan póst, sem kom, og einnig þau
bréf, sem voru send frá nýlend-
unni,“ sagði Edith Meldrum.
„Þau seytján ár, sem ég dvaldi í
Húsi Davíðs", sagði móðir hennar
„fékk ég fatnað fyrir um það bil
fimmtán dollara.“
„Stundum las hann úr guðsorða-
bókum fyrir okkur á kvöldin", sagði
Estelle Mills. „En stundum las hann
klámsögur og hló þá eins og brjál-
aður.“
„Maðurinn minn hélt að það væri
mér að kenna,“ sagði Edith Clark.
„En áhrifin af að lifa í þessu um-
hverfi urðu óhjákvæmilega þau, að
maður varð viss um að allt, sem
Benjamín konungur gerði væri rétt
og að mesta synd, sem hægt væri
að drýgja væri að óhlýðnast hon-
um.“
„Margir í nýlendunni baktöluðu
okkur og báru vitni gegn okkur
við yfirheyrslur," sagði Augusta
Fortney.
„Ef kona varð ófrísk, meira að
segja þótt hún væri gift, var hún
rekin úr söfnuðinum fyrir að brjóta
hreinleikalögin“, sagði Etidorphia
Moore. „En ég var ekki látin fara,
þegar María fæddist, því að Benja-
mín konungur vissi að það var hans
barn. Hann kallaði þetta því mey-
fæðingu, nefndi hana sólskinsbarn-
ið og sagði að hún væri send þeim
frá himnum."
Verjandinn sá fram á tapaða or-
ustu, og reyndi að grípa í þetta
hálmstrá.
„Dóttir yðar hefur rauðgult hár,
er það ekki? Sama háralit og þið
hjónin bæði. En hár Benjamíns
Purnell var svart. Ætlið þér að telja
okkur trú um......“
„Hár Benjamíns bar sama lit og
Maríu. Hann litaði það svart. Allir
vita það.“
Þann tuttugasta og annan júní var
síðasta vitni Michigan ríkis kallað
fram. Það var Bessie Daniels, sem
hafði vísað lögreglunni á felustað
Benjamíns. Hún sagði frá síðustu
veldisdögum hans — eins og Angel-
ina hafði sagt frá fyrstu fullorðins-
árum hans fyrsta dag réttarhald-
anna. Síðan var rétti slitið.
William Barnard hafði sagt blaða-
mönnum, að fyrir hvert vitni í ísra-
elssöfnuðinum, sem vitnaði gegn Ben
Purnell, gæti hann komið með sex,
sem væru reiðubúin að sverja, að
hann væri heilagur maður. Hann
stóð við orð sín. Hann byrjaði varn-
arræðu sína með því að lýsa öllum
þeim, sem vitnuðu gegn Benjamín,
sem vandræðamönnum, sem ekki
hefðu verið færir um að standast
þær háu kröfur, sem Ben konungur
hafði gert til þegna sinna. Hann
sagði, að þetta væri fólk, sem vildi
láta skipta upp eignum Húss Davíðs
í von um góðan ágóðahluta. Hann
leiddi fram fjölda óbreyttra borgara
í Benton Harbor, sem voru mótfallnir
því að nýlendan yrði leyst upp. Hann
réðist harkalega á saksóknarann,
lögregluna og dagblöðin, síðan kall-
aði hann á langa röð ísraelsmanna
í vitnastólinn.
Óbreytt og einfalt safnaðarfólk
varð ágæt vitni, því það trúði sjálft
því, sem það sagði. Öll þau brögð,
sem Ben Purnell hafði lært á aldar-
fjórðungsvaldatímabili, voru notuð
til hins ýtrasta til þess að bjarga
konungsríkinu. Þegnar hans gengu
eins langt og þeir sáu sér fært, til
þess að sverta stúlkurnar, sem vitn-
22 “
VIKAN 12. tbl.