Vikan - 21.03.1963, Blaðsíða 48
þeir — til þess að seljast á útsölu-
verði.
„Kemur ekki til greina, herra
minn. Þetta er heimsfrægt merki
og fer aldrei á útsölu, enda getur
þú ekki verið þekktur fyrir að vera
í ódýrum frakka, herra minn. Hann
fer alveg ljómandi vel. Finnst ykk-
ur það ekki? Sjáið þið baksvipinn!
Eins og hann sé sniðinn á herrann!
Og þetta er sá einasti, sem við höf-
um af þessari stærð, — svona víðan
hérna um miðjuna. Á ég að taka
hann frá fyrir þig ... ? Jæja, ætl-
arðu í honum? Gott, herra minn.
Sjálfsagt."
Liprir og kurteisir fram í fingur-
góma, skal ég segja ykkur. Svona
eiga afgreiðslumenn að vera.
Eiginlega var það alveg óvart,
að ég ranglaði niður í kjallarann,
þar sem þeir selja fötin. Og ég var
svo ótrúlega heppinn að þar rakst
ég á þessi líka fyrirtaks föt, sem
ég er viss um að áttu ekki að vera
á útsölunni. Þau hafa farið á snag-
ann í einhverju ógáti, það er ég
viss um. Ég er vanur að vera snar
í snúningum, þegar mikið liggur
við, enda var ég ekki seinn á mér
að 'slá í borðið og krefjast þess að
fá fötin þegar í stað. Og viti menn
. .. þeir tóku ekkert eftir því að
þetta voru alveg fyrsta flokks föt,
Hvar er örkin hans Nóa?
llngfrú Yndisfríð
býður yður hið Iandsþekkta
konfekt frá NÓA.
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
FRIÐRIK FRIÐRIKSSON,
Grundargötu 7, Dalvík.
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
örkin er á bls. Sími
sem vafalaust áttu alls ekki að vera
á útsölunni, svo ég fékk þau refja-
laust fyrir tólf hundruð krónur.
Að visu passa þau ekki á mig,
en það hefur í sjálfu sér ekkert að
segja. Þau voru jafn ódýr fyrir það.
Konan getur saumað upp úr þeim
á strákinn okkar, -—- og frakkann
get ég vafalaust selt einhvers
staðar.
Það er svoddan fyrirtaks flík!
Vantar þig kannski frakka, herra
minn?
G. K.
Bílaprófun Vikunnar.
Framhald af bls. 29.
hjólunum. Auðvelt er að komast
að viðgerðum í mótornum, því sam-
stæðu, brettum, grilli og húddi, er
lyft upp og fram í heilu lagi. ÞeSs-
ir hlutar eru allir aðskildir, en soðn-
ir saman — ekki skrúfaðir. Stálið
í boddýinu virðist betra en í mörg-
um hliðstæðum, og bíllinn er með
fullkominni grind ■—- sterkari fyrir
bragðið. Farangursrýmið að aftan
er ekki til þess að hræða neinn frá
bílnum, þar má koma ýmsu fyrir
án þess að troða, en varahjólið er
undir gólfmottunni, svo það verður
að taka allt dótið út til þess að ná
hjólinu. Benzíntankurinn er utan
vert vinstra megin þarna aftur í
og tekur lítið úr.
Mælaborðið er svart og frekar
laglegt, matt, svo ekki er um end-
urskin að ræða. Af mælum er
hraðamælir, sem sýnir bæði kíló-
metra og mílur, benzínmælir og
hitamælir. Ljós en ekki mælar fyr-
ir rafmagn og smurning — galli,
sem Triumph er ekki einn um.
Stefnuljósasvitsinn er á sínum stað,
á stýrisleggnum vinstri megin, en
hægra megin er annar armur, sem
stillir á parkljós, há og lág ökuljós.
En það er kveikt og slökkt á ljós-
unum í mælaborðinu. Skrýtið. Aðr-
ir takkar eru innsog, þurrka — hún
er fyrir hægri hönd en rúðuspraut
an er fyrir vinstri hönd (með
hverju á þá að stýra?). Rofi fyrir
miðstöðina, og tveir aðrir takkar til
að stilla hita á miðstöðinni og
tempra gustinn. Þessum þremur
tökkum er dreift um allt mælaborð,
en það væri nóg rúm til þess að
koma þeim fyrir öllum á sama stað.
Annars er ekkert upp á miðstöðina
að klaga.
Mér fannst þetta skemmtilegur
bíll, og sýndist hann vandaður að
frágangi, svo þrátt fyrir fremur hátt
verð — 147 þúsund -—■ kemur hann
að mínu viti vel til álita fyrir þann,
sem ætlar að kaupa sér bíl til að
eiga, ekki hvað sízt, ef hann hefur
gaman af því að geta látið gamminn
geysa. sh.
Fisklöndunarsogdælan.
Framhald af bls. 29.
þrýstingurinn, sem sogkraftur veld-
ur, er svo lítill, að hann hefur ekki
nein skaðleg áhrif.
Þá eru rendur sogstútsins ávalar
svo hættan á að fiskurinn kremj-
ist eða skaddist er mun minni en
þegar honum er skóflað að færi-
böndum. Á leiðinni upp dælipíp-
urnar myndar sogið loftlag um-
hverfis fiskinn, svo að hann kem-
ur yfirleitt ekki við þær, og verður
því ekki fyrir neinum núningi,
enda eru þær fóðraðar innan. Sem
dæmi um það live vel þessi lönd-
unaraðferð fer með fiskinn, nefna
sérfræðingarnir það, að septem-
bersild, sem er mjög viðkvæm, var
látin fara þrívegis um dæluna i til-
raunaskyni, og reyndist slcöddunin,
að þeim þrem umferðum loknum,
ekki nema meiru en 8%. Við
venjulega löndun, það er eina um-
ferð, verður sköddunin að sjálf-
sögðu mun lægri.
Sé það satt og rétt, sem sérfræð-
ingarnir vilja vera láta, og er engin
ástæða til að rengja, þá er ólík-
legt að þess verði langt að bíða,
að sogdæluaðferðin verði reynd
liér, að minnsta kosti í sambandi
við sildarlöndun. Kannslce væri
líka unnt að koma þá í veg fyrir
að málmhlutir færu með síldinni
í verksmiðjurnar, en slikt hefur
valdið hér stórtjóni, en liklegt er
að þeir soguðust ekki upp með
síldinni vegna þyngsla, og ef til
vill mætti koma fyrir sterkum seg-
ulúlbúnaði við stútinn. Það væri
lika mikill sparnaður, auk hins
beina sparnaðar, sem sogdælulönd-
uninni er samfara, ef allt stenzt,
sem um hana er sagt.
GELGJUSKEIÐ.
Framhald af bls. 16.
Vindurinn og hraði bílsins gáfu
henni einhverja skemmtilega frelsis-
tilfinningu. Hans sat og reykti, og
hún horfði á hann frá hlið. Hann
var nú eiginlega ekki sérlega lag-
legur, en henni fannst hann svo
sætur. Það var ekkert gaman þegar
strákar voru svo agalega sætir. Hans
var alveg mátulegur .. .
Hugsa sér, að hún átti framundan
heilt kvöld alein með honum úti
í sumarbústaðnum án þess að þurfa
nokkuð að hugsa um að koma heim
á einhverjum sérstökum tíma. Al-
ein með honum í kofanum, já, alein
með honum í fyrsta skipti. Það var
annars dásamlegt, hvað lífið gat
verið skemmtilegt.
Hann beygði niður hliðarveginn,
og mölin kastaðist reiðilega frá
framhjólunum,. eins og til að mót-
mæla þessari truflun. í skógarhlíð-
inni til hægri glytti í blátt innan
um lyng og runna, og litlir blóð-
bergsangar skutu kollinum upp úr
grænu grasinu. Sólin var rétt að setj-
ast. Það var stórkostleg sjón, eins og
einhver hefði málað með risastór-
um pensli á allan himininn. Málað
með purpurarauðum, gylltum og
ljóslillabláum lit.
Hún var komin út úr bílnum áð-
ur en Hans hafði stanzað. Hún stakk
lyklinum í skrána og snéri honum,
en það gekk stirðlega að opna, því
lásinn var ekki alveg með á nót-
unum eftir Þyrnirósarsvefn vetrar-
ins. En eftir augnablik varð lásinn
samvinnuþýður, og hún komst inn.
Ekki var nú of heitt inni. Hún setti
rafmagnið á og kveikti á rafmagns-
ofninum. Hans kom inn á eftir
henni. „Brr, svakalega er kalt
hérna!“ sagði hann, og barði sér til
hita.
Hann stóð fyrir aftan hana, tók
um axlir hennar og hún sá í spegl-
inum, að hann beygði sig niður og
kyssti hana aftan á hálsinn.
„Er nokkuð brenni hérna?“
Hún sleit sig frá honum, hálf
afundin.
„Við getum kveikt upp.“
„Já, en er ekki eldiviður hérna
einhvers staðar?“
„Það hugsa ég. Þú getur sjálfur
leitað úti í eldiviðarskúr. Lykillinn
hangir á nagla úti.“
Hans fór út, hlýðinn. Pia nuddaði
saman höndunum til þess að halda
á þeim hita. Það fór skjálfti um
hana. Þetta var eitthvað ekki eins
og það átti að vera. Hún fann til
einhverrar einkennilegrar kenndar.
Hún og Hans, alein hér úti í sumar-
bústað — það var einhvern veginn
ekki eins spennandi og það hefði
átt að vera. Kannski hefðu þau ekki
átt að fara hingað? Ojæja, hún var
þó fullra sextán ára, og hún kunni
fótum sínum forráð. Og þá var
það bara Hans. Bara Hans? Henni
hafði fundizt hann eitthvað svo
framandi, þegar hann kyssti hana
rétt áðan — ekki eins og hennar
gamalkunni Hans, og það var allt
öðruvísi koss, sem hann kyssti
hana. Þetta var allt öðruvísi Hans,
og allt öðru vísi koss. Aldrei hafði
hún fyrr verið svona miður sín. Hún
skammaðist sín, og fann til öryggis-
leysis — eins og þau hefðu gert eitt-
hvað hræðilega ljótt og rangt. Og
samt var það barasta einn lítill koss
— ekki einu sinni á munninn.
Hún bandaði þessum hugsunum
frá sér, þegar Hans kom inn með
fangið fullt af brenni. Hann tók
spjaldið frá arninum, hlóð upp heil-
um pýramída af brenninu og stakk
dagblaðapappír inn undir hlaðann.
Svo kveikti hann upp. Herbergið
fylltist af reyk, og hann hóstaði.
En svo fór að trekkja, og allt lag-
aðist. Pia setti yfir vatn í kaffi, og
brátt varð heimilislegt inni hjá
þeim, snarkandi arineldur og ilm-
andi kaffilykt.
Hans kveikti á ferðaútvarpinu,
og fiðlutónar Mantovanis streymdu
til þeirra. Síðan fóru þau að tala
um bústaðinn, alla heima og geima,
og allt virtist í stakasta lagi aftur.
Svo þögnuðu þau. Það varð allt í
einu erfitt að finna umræðuefni.
Pia sat, og renndi teskeiðinni sinni
eftir mynztrinu í borðdúknum, og
þegar henni fannst hún verða að
segja eitthvað, sagði hún: „Heyrðu,
finnst þér ekki við ættum að fara
heim núna?“
Hans stóð upp og teygði sig.
„Ég verð að hreyfa mig eitthvað.
Maður fær harðsperrur á að sitja
á þessum stólum."
Pia teygði sig eftir sykurmola,
og stakk honum upp í sig. Hann
bráðnaði fljótt, og hún gat aðeins
sogið hann nokkrum sinnum, áður
en hann var búinn. Hans tók eitt
skref í áttina til hennar, og hún
_ VIKAN 12. tbL