Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 8

Þetta þykir þeim mjög gaman. Svo
læt ég þau krjúpa o,g saman biðj-
um við fyrir þeim og öðrum börn-
um. Maður verður bara að gæta
þess, að ekkert atriði verði of langt.
Ég álít barnastarfið veigamesta og
ánægjulegasta þáttinn i mínu starfi
og þann, sem er mest fyrir fram-
tíðina. Kaþólska kirkjan hefur sagt:
Gefið okkur börnin og við munum
eiga þau upp frá því. Það sem við
erum að gera, er að reyna að gera
bornin að nýtum þegnum í sam-
félagi kristinnar kirkju. Ég hef lítið
unglingastarf eins og sakir standa,
en legg þvi ríkari áherzlu á barna-
starfið. Ef börnin verða fyrir trú-
arlegum áhrifum heima fyrir og i
kirkjunni, meðan þau eru litil, vara
þau áhrif alla ævi. Þau geta virzt
hverfa á unglingsárunum, þegar
svo margt glepur, og það er eðli-
legt. En sá sem fær gott trúarupp-
eldi, býr alla ævi að því, og ég írúi
því, að ekkert veganesti sé dýrmæt-
ara fyrir þann, sem öðlast það, og
þá, sem hann umgengst.
—■ Hvað segir þú um ferminguna?
Á hún rétt á sér enn, eða er hún
úreltur siður?
— Ég fullyrði, að fermingarundir-
búningurinn eigi rétt á sér og hafi
sitt að segja, og því meira, sem
börnin hafa notið betra trúarupp-
eldis.
— En hefur fermingin sjálf nokk-
ur trúarleg áhrif á börnin?
— Áhri-f — já, en misjafnlega
mikil þó, eflaust, eins og ég sagði,
eftir því hvort þau liafa verið vanin
við að hugsa alvarlega um þessi
mál — alin upp i trú.
— Er fermingin jafn almennur
siður í öðrum löndum og hérlendis?
— Fermingin er miklu almennari
siður hér, en til dæmis í Englandi.
— Mér finnst skírn sjálfsagður og
skemmtilegur siður, en álít ferm-
inguna jafnvel heldur neikvæðan
sið. Hvað segirðu um það?
— Skírnin er forsenda fermingar-
innar. Þá taka foreldrarnir ákvörð^
un fyrir barnið og helga það guði.
Um leið taka foreldrarnir sér á
herðar þá skyldu að ala barnið upp
í trúnni á Jesúm Krist, og það er
mikil og heilög ábyrgð. Þegar barnið
fermist, er það til staðfestingar á
skírninni, það staðfestir sjálft það
heit, sem foreldrarnir gerðu fyrir
þess hönd, að lifa í anda Krists.
Þegar börn koma til min til ferm-
ingarundirbúnings, segi ég þeim, að
þau eigi alls ekki að fermast bara
af þvi að það sé siður. Þau verði að
taka sjálfstæða ákvörðun. Með þess-
ari ákvörðun gera þau út um það,
livort þau vilja taka á sig skyldur
og öðlast rétt kristinna manna.
— Hefur ekki gjafaflóðið og
veizluhöldin, sem fylgja ferming-
unni afgerandi áhrif á ákvörðun
þeirra?
— Mig uggir að fermingar séu of
íburðarmiklar og börnin séu með
þeim leidd í mikla freistingu. Þau
vita, hvað þau eiga í vændum í
veizluhöldum og gjöfum, ef þau
fermast, og þetta liefur keyrt um
þverbaik með aukinni velmegun. Það
er rétt að gera barninu dagamun
við fermingu, en það á að vera
liggur i augum uppi, að kirkjusókn-
in var meiri hér áður fyrr, og við
prestarnir viljum gjarnan auka hana
— ekki okkar vegna, þótt það sé
ánægjulegt að hafa margt fólk í
kirkju — heldur til þess að fólkið
eignist helgar stundir friðar og upp-
byggingar. Við teljum það fólkinu
sjálfu mikilvægt. „Eitt er nauðsyn-
legt,“ sagði Jesús, og við tökum
undir það af öllu hjarta. Og það
er eins með andlegu málin og öll
önnur, til þess að fólk geti fært
sér þau í nyt þarf að rækja þau,
kynnast þeim. Þess vegna vil ég
beina því til foreldra, að þau leiði
börn sín með sér í kirkjuna. Ég
tel líka, að það hafi orðið töluverð
breyting í iirkjumálum hér á landi
á siðustu árum, þvi nær allir prestar
í Reykjavik og ýmsir fleiri eru farn-
ir að halda barnaguðþjónustur og
samkomur á sunnudögum. Meðan
fullorðna fólkið sefur og hvílir sig,
eru kirkjurnar fullar af börnum.
— Þær samkomur eru með öðru
sniði en fyrir fullorðna?
— Já, þær mega ekki vera of ein-
hliða. Við reynum að hafa þær
fjölbreyttar, þótt undirstöðuatriðin
séu trúarleg, frásagnir úr ritning-
unni, bænir og sálmar. Ég reyni að
hafa með efni til skemmtunar og
fróðleiks, og hef alltaf með hagnýta
tilsögn, kenni þeim undirstöðuatriði
í umgengni og framkomu og umferð-
arreglur og því um lí'kt, segi þeim
sögur, og svo höfum við barnakór
og reynum að láta börnin taka sem
mest þátt i athöfninni sjálf. Börn-
unum þykir gaman að þessu. Meðal
annars höfum við þátt, sem við köll-
um „Afmælisbörn vikunnar.“ Þá
læt ég þau börn, sem hafa átt af-
mæli í vikunni, koma upp að altar-
inu og segja nöfn sín og deili á
sér, spyr þau svo nokkurra spurn-
inga, um tómstundir þeirra og
áhugamál og hvað þau langi til að
verða, þegar þau eru orðin stór.
ÞAÐ ER TÍZKA
AÐ TRÚA EKKI
bundið við heimilin ef unnt er og
ekki dýrar gjafir. Og eitt hefur
ikirkjan gert til þess að benda á
þetta: Hún hefur tekið upp ferm-
ingarkyrtlana, til þess að draga úr
óhófskapphlaupinu og gera alla
jafna.
— Ég hef aldrei orðið var við það,
að barn yrði fyrir trúarlegum áhrif-
um við þessa athöfn. Hefur þetta
alltaf verið svo?
— Hér áður fyrr þótti það tilfinn-
ingakalt barn, sem ekki klökknaði
við fermingu fyrir áhrifamætti
þessarar vigslu. Við, sem horfum í
augu fermingarbarnanna, vitum, að
þessi vígsla lætur fá börn ósnortin
enn í dag.
—• Var e'kki fermingin áður fyrr
álitin miklu alvarlegri trúarlegur
atburður í lífinu, en nú er gert?
— Það kann vel að vera, aði börn
leggi almennt ekki eins mikið upp
úr fermingunni nú og þá, fyrst þú
vilt endilega véfengja það.
— Enda gjafaflóðið og íburður-
inn ekki eins lokkandi?
— Þegar ég fermdist, fékk ég
biblíu frá móður minni og þrjú
skeyti. Ég á þessar gjafir enn. Jú,
svo fékk ég ný föt.
— Þú vilt þá ekki telja ferming-
una úreltan og óþarfan sið?
— Nei, alls ekki. En umstangið
I kring um ferminguna gengur út í
öfgar og ég leyfi mér að efast um,
að börnunum sé greiði gerður með
því.
—En hvað um framsögn presta?
Ég sá í einhverju blaði um daginn,
að verið var að tala um þennan
mæðutón, sem margir prestar hafa
tamið sér. Hvað viltu segja um hann?
— Jah — eigum við að tala um
það?
— Hefur þú ekki tekið eftir
þessu?
— Það kann að brenna við, en
er alls ekki almennt. Ég kannast
t. d. ekki við neinn mæðutón á min-
um prédikunum, en það er enginn
dómari í sinni sök. Mér finnst lika
sjálfsagt að sá, sem prédikar, tali
frjálst og eðlilega. Það eru mörg ár
siðan ég hætti að skrifa mínar ræð-
ur. Það gerðist á þann hátt, að
Jónas frá Hriflu hringdi einu sinni
i mig eins Qg hann hringir stundum
í menn. Þar kom í okkar samtali,
að hann spurði mig, hvort ég skrif-
aði ræðurnar mínar. Ég kvað það
vera, mér hefði veTÍð kennt það í
guðfræðideildinni og mér hefði
aldrei dottið annað í hug. — Það
skaltu ekki láta þér detta i hug, sagði
Jónas. — Sérhver stjórnmálamaður
sem flytti sínar ræður skrifaðar,
væri dauðadæmdur. Hann næði
aldrei til fólksins. Þetta varð til
þess, að ég fór að hugsa um þetta,
og endirinn varð sá, að ég hætti að
skrifa ræðurnar minar. En það stytt-
ir ekki undirbúningstimann. Síður
en svo. Ég ver miklum tima i að
undirbúa mig. Ég skrifa niður
„punkta“, og rek mig svo eftir þeim,
eins og vörðum á fjallvegi. Þetta
er meiri áhætta, en sá, sem aldrei
hættir neinu, ber aldrei neitt úr
býtum. Manni getur mistekizt, en
Framhald á bls. 46.
8
VIKAN 13. tbl.