Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 13

Hlé var skyndilega gert á symfóníu Beethovens. Skær og hvell rödd rauf tón-
verkið í þriðja þætti: „Útvarpsfrétt: Líkami Jimmie Lane, hins horfna sonar hr.
Headley Lane, fannst síðdegis í dag á bakka Hudson árinnar, skammt frá heimili
hans. Er þá lokið leit ...
— Kent, lokaðu fyrir þetta, í öllum bænum, hrópaði Allin. Kent Crothers hikaði
andartak, en síðan lokaði hann fyrir útvarpið. í þögninni, sem varð, sat Allin og
beit í neðri vörina. — Vesalings móðirin, sagði hún. — Allir þessir dagar ... án
þess að gefa upp vonina. — Ég hugsa að það sé betra að fá að vita eitthvað á-
kveðið, sagði hann hægt, — jafnvel þó að það sé það versta.
Ef til vill væri þetta einmitt tími til að tala við hana, að vara hana við að gera
svona mikið veður út úr þessum barnaræningjamálum. Hvað sem öðru leið þá
voru börn alin upp í Bandaríkjunum, jafnvel innan efnaðra fjölskyldna eins og
þeirra. Vandinn var bara sá, að þau voru ekki nógu efnuð, en samt einnig of efnuð
... ekki nógu efnuð til að greiða gæzlumanni til að gæta barnanna, en nógu efnuð
. .. vegna þess að faðir hans átti pappírsverksmiðjuna ... til að þau væru vel
þekkt, í nágrenninu að minnsta kosti.
Það yrði að álíta að það lægi Ijóst fyrir, að þau tilheyrðu ekki auðjöfrastéttinni
og væru þess vegna ekki eftirsótt af barnaræningjum. Þau skyldu gera þetta vegna
hans Bruce. Hann myndi byrja í skóla næsta haust. Bruce yrði þá að ganga fram
og aftur um göturnar alveg eins og milljónir af öðrum amerískum börnum. Kent
vildi ekki láta aka syni sínum þrjár húsalengjur, ekki einu sinni þó að Peter
gerði það, garðyrkjumaðurinn. Það myndi gera honum meiri skaða en ... og þegar
á allt væri litið, þá byggju þau við lýðræði, og Bruce yrði að fá að alast upp með
fjöldanum. — Ég ætla að fara upp og vita, hvort börnin eru með sæng yfir sér,
sagði Allin. — Betsy sparkar alltaf af sér sænginni, þegar hún getur.
Kent vissi að hún vildi bara vera viss um að þau væru þar. En hann stóð upp
með henni, kveikti í pípunni sinni og hugsaði um það, hvernig hann ætti að hefja
mál sitt. Þau gengu saman upp stigann og héldust í hendur. Hún opnaði hljóðlega
dyrnar að barnaherberginu. Það var hlægilegt, hve ótti hennar hafði mikil áhrif
á jafnvel hann. í hvert skipti sem dyrnar opnuðust, hætti hjarta hans að slá um
stund, þangað til hann sá rúmin tvö og lítið höfuð á kodda í hvoru þeirra.
Og þarna voru þau núna, auðvitað. Hann stóð við rúmið hans Bruce og leit á
son sinn. Fallegur lítill snáði. Hann svaf svo fast, að þó að móðir hans hallaði
sér yfir hann, þá hreyfðist hann ekki. Svarta hárið hans var úfið og rauðar var-
irnar teygðust fram. Hann var dökkur, en hafði blá augun frá Allin.
Þau sögðu ekkert. Allin dró sængina varlega yfir útréttan handlegg hans, og
þau stóðu enn um stund og horfðu á barnið sitt. Þau héldust í hendur. Þá leit
Allin upp, Kent brosti og kyssti hana. Hann lagði handlegg sinn um axlir hennar,
og þau gengu að rúmi Betsy.
Og þar var leynilegi gimsteinninn hans. Hann gat ákveðið sagt, að Bruce yrði
að taka áhættuna með hinum börnunum, vegna þess að strákur varð að læra að
vera hugrakkur. En þetta barn ... svona fíngerð kvenleg vera ... litla dóttir hans.
Hún hafði jarpan litarhátt Allin, en eins og yfirnáttúrulega hafði hún fengið dökku
augun hans. Og þegar hann leit í þau fannst honum hann horfast í augu við
sjálfan sig.
Hún andaði, hálf þunglega, í gegnum litla nefið. — Hvernig er hún af kvefinu?
hvíslaði hann.
— Það virðist ekki vera verra, hvíslaði hún aftur, — ég lét duft á brjóstið á henni.
Honum gramdist alltaf, ef eitthvað kom fyrir þessa litlu telpu. Hann treysti ekki
barnfóstrunni, henni Mollie, of vel. Það gat verið að hún væri góðhjörtuð, en of róleg.
Barnið hreyfði sig og opnaði augun. Hún deplaði augunum, brosti og teygði
handlegginn upp til hans.
— Ekki taka hana upp, ástin, ráðlagði Allin honum, — þá venst hún á það.
Hann tók hana því ekki upp. f stað þess lagði hann hendur hennar, hvora fyrir
sig, undir sængina, glaðlegur á svip. — Sofðu nú áfram, ástin, sagði hann. Og hún
lá þarna syfjuð og brosandi. Hún var svo góð og þæg.
— Komdu, við skulum slökkva ljósið, hvíslaði Allin. Og þau gengu á tánum
út og fóru aftur niður í setustofuna.
Kent settist niður, blés í pípuna og hugurinn var fullur af því, sem hann ætlaði
að segja við Allin. Það var mikilvægt fyrir líf þeirra að trúa þvi að ekkert gæti
komið fyrir börnin þeirra.
— Barnarán er eins og eldingarnar, byrjaði hann snögglega. — Þetta kemur
fyrir, auðvitað . .. svona eitt af hverri milljón. En mundu bara eftir öllum hinum
börnunum, sem eru alveg örugg.
Hún hafði setzt á legubekkinn fyrir framan eldinn, en hún snéri sér til hans,
þegar hann sagði þetta.
— Hvað myndir þú gera, Kent, hreinskilnislega, ef eitthvert kvöldið, þegar við
færum upp ...
—- Vitleysa, sagði hann og tók fram í fyrir henni. — Það er það, sem ég hef
verið að reyna að segja þér. Það er eins ótrúlegt og að ... þa.ð eru þessi bannsett
dagblöð! Þegar eitthvað kemur fyrir í einhverjum hluta landsins, veit hvert lítið
smáþorp um það.
— Jane Eliot sagði mér, að það væru þrisvar sinnum fleiri barnarán en sagt
er frá í blöðunum, sagði Allin.
— Jane er blaðakona, sagði Kent, — þú mátt ekki láta frásagnarhæfileika
hennar ...
— Samt hefur hún kynnzt mörgum barnaránsmálum, svaraði Allin. — Hún var
að segja mér frá Wyeth-málinu ...
Þetta var rétti tíminn til að tala við hana, nú þegar rödd Allin titraði af duldum
ótta. Kent tók í hönd hennar og lék sér að henni á meðan hann talaði. Hann
varð að hafa í huga, hve hún tók allt nærri sér, og þetta mál hafði sótt á hana
Framhald á bls. 14.
... EKKERT LAUSNARGJALD,
ALLIN ... ÞAÐ HELD ÉG AÐ SÉ
ALVEG ÖRUGGT. VIÐ LOSNUM
EKKI VIÐ ÞESSI BARNARÁN,
Á MEÐAN ÞESSI LAUSNARGJÖLD
ERU GREIDD. EINHVER VERÐUR
AÐ VERA NÓGU STERKUR, TIL
AÐ VEITA VIÐNÁM.
ÞÁ GETUR VERIÐ AÐ AÐRIR SJÁI,
HVAÐ ÞEIR EIGI AÐ GERA.
12
VXKAN 13. tbl.
VIKAN 13. tbl.
13