Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 28
Eilíf forsjón þín hefir valið mig
til að vaka yfir lífi og heilsu sköp-
unarverka þinna. Verði ástin á
læknislistinni mér driffjöður; nái
hvorki eigingirni, ágirnd né löng-
un í sóma og frægð valdi á huga
mínum; því að fjendur sannleika
og mannkærleika gætu þá hæglega
leitt mig á villigötur og fengið mig
til að gleyma hinu háleita marki
mínu — að vinna góðverk á börn-
um þínum.
Sjái ég aldrei í sjúklingi annað
en þjáðan meðbróður.
Veit mér þrek, tíma og tækifæri
til að auka og bæta þekkingu mina
án afláts, því að þekkingin á sér
engin takmörk, og mannsandinn
getur þroskazt ótakmarkað og
auðgazt á degi hverjum af nýrri
þekkingu. f dag getur hann flett
ofan af mistökum dagsins í gær, og
á morgun varpar hann eftir til vill
nýrri birtu á það, sem maðurinn
telur i dag hin æðstu sannindi.
Ó, Guð, þú hefir kjörið mig til
að vaka yfir lífi og dauða sköpun-
arverka þinna. Sjá, ég er fús til að
hlíta kaili mínu.
— Úr eiði og bæn Gyðingalæknisins
Maimonides (á 12. öld )
KVÖLD.
FYRSTI KAFLI.
Sjúkrabíllinn þaut eins og elding
gegnum umferðina á Fyrstu breið-
götu —■ straukst svo nærri leigubíl-
unum, að hann hafði næstum rifið
aurhlífarnar af þeim, og brunaði
framhjá háum, þungum vörubílun-
um. East Side-s:úkrahús var letrað
stórum stöfum á gulhvítar hliðarn-
ar. Hvell bjallan, sem hringdi án
afláts, skýrði frá því, að um lif og
dauða væri að tefla. Á pallinum aft-
an á vagninum héldu burðarmenn-
irnir jafnvæginu án fyrirhafnar og
litu með yfirlæti niður á bæði öku-
menn og umferðarlögregluþjóna.
í sjúkrabílnum sat Anton Korff
læknir, í daglegu tali nefndur Tony.
Asbest-búningur hans og blýglófar
gáfu til kynna, að slysið hefði verið
eitthjvað í sambandi við geislavirkni.
Meðan fórnardýrin tvö lágu enn á
vöruskemmupallinum, hafði hann
slitið af þeim síðustu leppana, og
síðan hafði hann látið bera menn-
ina í skyndi inn í bílinn, meðan röð
lögregluþjóna hélt forvitnum mann-
fjöldanum í skefjum. Eitt lík til lík-
skurðar. Einn sjúkiingur, sem naum-
ast dró andann, handa skurðstof-
unni — ef hann lifði þá rannsóknina
í slysastofunni. Tony virti þessi tvö
brenndu kjötflykki ekki frekara
viðlits. Enginn gat ætlazt til þess,
að alltof önnum kafinn aðstoðar-
læknir í stóru sjúkrahúsi gæti verið
að velta því fyrir sér, hvað hefði
eiginlega komið fyrir þessa mann-
vesalinga. Nú var bara um að gera
að vinna í kapphlaupinu til skurð-
stofunnar.
Dauðinn hafði annars íklæðzt ó-
hugnanlegu gervi þennan dag. Tony
hafði séð sitt af hverju í stríðinu
(og á hinu illa tímabili fyrir það
og eftir), en hroðalegri sjón hafði
hann aldrei séð. Til allrar hamingju
hafði hann frá blautu barnsbeini
Verið hertur gegn alls konar áföll-
um, svo að hann hafði dregið sig
inn í skel, sem leyndi hinum raun-
verulega Tony fyrir þeim, sem hann
umgekkst.
Já, það væri nóg' að leggja allar
staðreyndir á minnið, unz hann gæti
lagt ábyrgðina á annarra herðar.
Eftir á gæti hann svo aftur einbeitt
huganum að framtíðarfyrirætlunum
sínum — það væri skemmtilegra.
Þegar hann lét sig dreyma, gleymdi
hann stað og stund og því himin-
hrópandi ranglæti, sem hann hafði
orðið að þola.
Sjúkrabíllinn þaut út úr umferð-
inni og stytti sér leið milli hárra,
drungalegra leigukumbalda og
veggsins bak við Rilling-ölgerðina.
Humlaangan lagði að vitum Tonys,
hreina Dg sterka eins og tóna — og
hún vakti minningar um fortíð, sem
hann gat ekki gleymt.
I sömu andrá sat hann aftur í
Hofbrau-kjallaranum í Miinchen.
Hann varð aftur hluti hundraða
ungra manna, sem fylltu þenna
volduga kjallara og bauluðu Horst
Wessel-sönginn fullum hálsi. Hann
varð aftur hluti þeirrar ofstækis-
fullu trúar, sem skein úr augum
þeirra. Hann varð hluti þeirrar
bræði, sem fékk þá til að gleyma
vonleysinu og sameinaði þá í miklu,
sameiginlegu hjartaslagi ... En
hann hafði aðeins verið stór dreng-
ur um þær mundir. Síðan hafði hon-
um lærzt að skilgreina þetta æði
undir smásjá skynseminnar — og
hann hafði þakkað forsjóninni fyr-
ir, að hann hafði sloppið í tækan
tíma.
í dag var hann Bandaríkjamað-
ur; það hafði hann svart á hvítu.
Hann hafði jafnvel tekið þátt í
styrjöldinni sigurvegaranna megin.
En Ameríka hafði aldrei veitt hon-
um neitt, sem jafnaðist á við hina
fyrstu, ofstækisfullu hrifningu hans
í Miinchen.
Hinn slasaði veinaði lágt, og Tony
laut fram til að sefa hinn deyjandi
mann. Hann gerði það vélrænt —
með rósemi, sem menn öðlast fyrir
margra ára vana. Þegar hann leit
upp aftur, blöstu sjúkrahúsbygging-
arnar við honum framundan bíin-
um. Séð frá þessari hlið virtist
East Side-sjúkrahúsið risavaxið.
Þrjár voldugar, ferstrendar bygging-
ar — Livingston, Warburg og Madi-
son, sem hver hafði sína deild inni
að halda og var nefnd eftir stofn-
anda sínum — stóðu og reyndu að
ná til sín sem mestu af síðasta yl
sólarlagsins. Og tíu hæðum ofar hús-
unum meðfram fljótinu gnæfði
Schuyler-turninn — einkastofu-
deildin, þar sem hver einstakur
sjúklingur lá í stórri stofu. Tony
gaut augunum upp til glugganna á
skurðstofunni, sem voru hátt uppi
á vegg steinrisans. Skyldi Gray, 1.
aðstoðarlæknir, enn vera við að-
gerðir, þótt svo áliðið væri dags?
Tony vonaði ekki — það mundi
verða honum sérstök ánægja að af-
henda Gray lækni hinn óhugnanlega
DJEGUR
OTTANS
FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
1. HLUTI
Séð frá þessari hlið virtist East Side-sjúkrahúsið
risavaxið. Þrjár voldugar, ferstrendar byggingar
Livingston, Warburg og Madison, sem hver hafði
sína deild inni að halda og var nefnd eftir
stofnanda sínum.
2g — VXKAN 13. tbl.