Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 36

óska. Þér eruð einn af þessum skyn-
sömu. Það var einn náungi, sem ég
þekkti, sem var alltaf með byss-
una á lofti til að halda lögreglunni
frá. Sagði að hann vildi afgreiða
málið sjálfur.
— Fékk hann barnið sitt aftur?
— Nei ... greiddi launsargjaldið
líka. Það er allt í lagi að greiða
lausnargjaldið ... þannig náum við
þeim. En hann óð öskrandi um allt
nágrennið og reyndi að vera sinn
eiginn lagasmiður. Við fengum
aldrei neitt .tækifæri.
Kent mundi eftir einu atriði enn.
— Ég vil ekki láta spara neitt ...
hvorki peninga né fyrirhöfn. Ég
borga allt, auðvitað.
— Auðvitað, sagði maðurinn. —
Ég held að það sé ekki fleira. Þér
getið látið mig út nálægt kránni.
Ég ætla að fara inn og fá mér meira
að drekka. Og hann leið aftur inn í
draumheiminn og varð alveg þögull.
Kent ók aftur til þorpsins.
— Allt í lagi, sagði litli maður-
inn. — Sælir á meðan. Gangi yður
vel. Hann stökk út og hvarf inn á
barinn. Og þar sem Kent ók heim
aftur í lækkandi sól, velti hann fyr-
ir sér, hversu lítið hann gæti sagt
Allin .. . eiginlega ekkert, alls ekk-
ert, nema þá að honum félli vel við
manninn í gráu fötunum og að hann
bæri traust til hans. Nei, það var
miklu meira en það: náunginn stóð
fyrir einhverju meiru en sjálfum
sér . . . hann stóð fyrir öllum styrk
ríkisstjórnarinnar, sem skipulagður
var gegn glæpum sem þessum. Það
var öryggið í þessu. Bak við þennan
mann var lögregla þjóðarinnar, til-
búin fyrir hann, Kent Crothers, til
að hjálpa honum við að finna barn-
ið sitt.
Þegar hann kom heim, beið Allin
hans í forsalnum. — Hann sagði
í rauninni ekkert, elskan mín, sagði
Kent og kyssti hana, — nema að þú
hefðir rétt fyrir þér með lausnar-
gjaldið. Við verðum að greiða það.
Og samt ... hann var alveg sér-
stakur. Einhvern veginn finnst mér
... ef hún er enn á lífi, þá fáum
við hana aftur. Hann er þannig
maður.
Hann lét hana ekki falla saman,
þó að hann fyndi, hve titrandi hún
var. Hann sagði mjög eðlilega: —
Við verðum að fara yfir tölurnar á
bankaseðlunum, Allin. Og enn þeg-
ar þau voru að skrifa hjá sér töl-
urnar á þeim uppi í svefnherberginu
sínu fyrir læstum dyrum, var hann
þess fullviss að þau væru að gera
það rétta.
Og stundarfjórðung fyrir tólf var
hann á leið niður ósléttan veginn
niður að árkvíslinni. Hann þekkti
hverja bugðu á veginum, hann hafði
farið þarna um gangandi allt frá
því að hann var lítill drengur. En
sá drengur, sem var þarna að leik,
átti ekkert sameiginlegt með honum
eins og hann var i kvöld, kvíðafull-
ur og hrjáður maður.
Hann ók niður að visnu eikinni,
tók pappakassann, sem hann og
Allin höfðu látið peningana í, og
fór út úr bílnum. Ekkert hljóð
heyrðist í rökkrinu, en samt vissi
hann að einhvers staðar ekki langt
frá væru mennirnir, sem hefðu
barnið hans.
Hann lagði við hlustirnar og var
aftur gripinn þeirri fullvissu, eins
og kvöldið áður, að hann myndi
heyra í henni gráta. Hún gæti jafn
vel á þessari stundu verið í myll-
unni. En ekkert hljóð heyrðist það-
an. Hann beygði sig og lagði kass-
ann við rætur trésins.
Um leið og hann gerði það, hras-
aði hann um þráð, sem stóð um 30
sentimetra upp úr jörðinni. Hvað
var þetta? Hann fylgdi honum eftir
með hendinni. Hann lá utan um
tréð ... venjulegur seglgarnsþráð-
ur. Síðan lá hann undir stein, en
undir steininum var pappírssnepill.
Hann þreif hann, kveikti á vindl-
ingakveikjaranum og las klunna-
lega skriftina: Ef þú gerir allt eins
og við höfum sagt þér, skaltu fara
heim til garðyrkjumannsins þíns
annað kvöld kl. 12 og sækja barnið.
Ef þú reynir að nappa okkur, færðu
það ekki lifandi aftur.
Hann slökkti á kveikjaranum.
Hann myndi ekki fá hana lifandi.
Allt var undir því komið, hvað hann
gerði. Og það, sem hann gerði, yrði
hann að gera einn. Hann ætlaði ekki
heim til Allin fyrr en hann hafði
ákveðið sérhvert smáatriði. Hann ók
í burtu. Ef hann talaði ekki við
gráklædda manninn, gæti verið að
hann fyndi Betsy lifandi hjá Peter.
Ef hann talaði við hann, og þeir
kæmust ekki að því, gat verið að
hún yrði lifandi samt sem áður.
En ef manninum yrðu á mistök og
þeir kæmust að því, þá yrði hún
dáin.
Hann vissi, hvað Allin myndi
segja: -— Aðeins ef við fáum hana
aftur, Kent, aðeins það. Fólk verður
að hugsa fyrst. Já, hún hafði rétt
fyrir sér. Hann ætlaði að halda sér
saman, hann ætlaði að gefa barns-
ræningjunum tækifæri. Ef hún
væri ómeidd og lifandi, réttlætti
það allt saman. Ef hún væri dáin ...
Þá minntist hann þess, að það var
eitthvað svo mikil hughreysting og
fullvissa, sem fylgdi litla mannin-
um. Hann hafði virzt vita, hvað ætti
að gera. Og hvað svo um alla þessa
foreldra, sem höfðu reynt að fram-
kvæma allt sjálf. Börn þeirra höfðu
ekki komið aftur. Nei, honum væri
betra að gera það, sem hann vissi
að hann ætti að gera.
Hann gekk inn í húsið. Allin lá
uppi á lofti í rúminu sínu, hún hafði
lokuð augun. — Elskan mín, sagði
hann blíðlega. Hún opnaði augun
þegar í stað og settist upp. Hann
rétti henni snepilinn og settist hjá
henni á rúmið. Hún leit kvíðafull
á hann. — Ennþá heill sólarhringur,
hvíslaði hún. — Ég get það ekki,
Kent.
— Jú, þú getur það, sagði hann
ákveðinn. — Og þú gerir það, af því
að þú verður að gera það. Og hann
hugsaði með sjálfum sér, að hún
gæti ekki gefizt upp núna, ef hann
yrði ákveðinn við hana. —- Við
verðum að bíða, sagði hann. — Er
nokkuð annað, sem við getum gert?
Sagt Mike O'Brian það? Og látið
blöðin komast í það og eyðileggja
allt saman?
Hún hristi höfuðið. — Nei, sagði
hún.
Hann stóð upp. Hann langaði til
að taka hana í fang sér, en hann
vogaði sér það ekki. Ef þetta tæki
einhvern tíma enda, ætlaði hann að
segja henni, hvað honum fyndist
um hana ... hvað hún væri dásam-
leg ... hugrökk og áræðin ... en
hann gat það ekki núna. Það var
vissara fyrir þau bæði að halda sér
frá slíku, þau gætu bæði gefizt upp.
— Stattu upp, sagði hann. — Við
skulum borða eitthvað. Ég hef eig-
inlega ekki borðað neitt í allan dag.
Hún hefði gott af því að hafa eitt-
hvað að gera. Hún hafði heldur ekki
borðað allan daginn.
— Allt í lagi, Kent, sagði hún. —
Ég ætla að þvo mér upp úr köldu
vatni og kem svo niður.
— Ég bíð, svaraði hann.
Þannig fékk hann tækifærið, sem
hann hafði hugsað sér að nota . ..
og svei honum, ef hann notfærði
sér það ekki. Nú væru þorpararnir
búnir að fá peningana, og nú ætlaði
hann að reyna skrýtna manninn.
Hann bað um númerið, sem mað-
urinn hafði látið hann hafa. Og
næstum samstundis heyrði hann
rödd náungans.
-— Halló, sagði maðurinn.
—; Þetta er Kent Crothers, svar-
aði hann. — Ég hef fengið heim-
boðið.
— Já? Og það var áhugi í rödd-
inni.
— Tólf á morgun.
— Já. Hvar? Á miðnætti auðvitað.
Þeir hafa það alltaf miðnætti.
— f húsi garðyrkjumannsins
míns.
— Allt í lagi, herra Crothers.
Haldið áfram, eins og þér hefðuð
aldrei sagt okkur það. Og síminn
var lagður á.
Kent hlustaði, en ekkert heyrð-
ist. Allt virtist vera eins og áður,
en samt var ekkert eins. Þessi sími
hans var einhvers staðar undir smá-
sjá ... einhver hleraði . .. Einhver
var að hlusta .. . hlusta á sérhvert
orð, sem talað var frá eða til húss-
ins. Það var óheillavænlegt og samt
hughreystandi ... Óheillavænlegt
ef þú værir sá seki.
Hann heyrði fótatak Allin í stig-
anum og gekk á móti henni. — Mig
grunar svolítið, sagði hann við
hana brosandi.
—- Hvað? Hún reyndi að brosa
á móti.
Hann dró hana með sér að borð-
stofunni. — Við berum sigur úr
býtum, sagði hann. Og með sjálfum
sér bætti hann við: ef hún er þá
enn á lífi, litli gimsteinninn hans.
En síðan afmáði hann minninguna
um Betsy úr huga sínum, einbeitt-
lega.
— Ég ætla að borða, sagði hann.
— Og það verður þú líka að gera.
Við skulum mæta þeim á morgun
og sigra, þá. En morgundagurinn
Tvöfalt CUDO-einangrunargler gegn kulda
og hávaða.
MERKIÐ SEM NÝTUR
TRAUSTS ER
lcUDQI
CUDOO-LEE, XD.U'.
SKÚLAGÖTU 26 — SÍMAK 12056, 20456.
— VIKAN 13. tbl.