Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 44

ná launahækkun eða stöðuhækkun.
í raun réttri, tilgangsleysi og krafta-
sóun þess lífs, sem hann hafði lif-
að hingað til.
Að símtali þessu loknu var hann
hikandi við að hugleiða framtíð-
ina i alvöru. Hann komst að raun
um að með þvi að láta hugann
reika gat hann séð alls konar mynd-
ir og frásagnaratriði, sem ekki
snertu endilega liann sjálfan, held-
ur voru það atburðir og atriði,
sem ekki höfðu neina sérstaka þýð-
ingu og ekki voru i neinu sam-
hengi. Það kom þó fyrir að hann
reyndi að einbeita hugsuninni að
framtíðaráætlunum, en það bar
þann einn árangur, að hann þóttist
komast að þeirri niðurstöðu, að sér
félli ekki að vinna, hefði aldrei
fallið ,að vinna og að það væri
harla ólíklegt að sér mundi nokk-
urn tíma falla að vinna. Hann
hafði alltaf sætt sig við vinnuna
eins og eitthvað óhjákvæmilegt til
að lifa af, og starf hjá stóru fyrir-
tæki sámboðið manni sem útskrif-
ezt hafði úr menntaskóla, en ekki
lagt út í neitt sérfræðinám. En nú
virtist honum öllu auðveldara og
ólíkt skenimtilegra að vinna ekki,
heidur iiggja í rúminu og láta hug-
ann reika.
Hvað Connie snerti, þá voru
þessar vikur, eftir að hún fór aft-
ur að sofa hjá Norman, fullar un-
aði og sælu. Hún raulaði lágt við
vinnu sína og eyddi hádegisverð-
artímanum i leit að gjöfum til að
færa honum. Hún ræddi oft og lengi
við móður sína og vinkonu sína,
Angelu Pervis, en hún lét ekki
áhyggjur þeirra vegna framferðis
Nonnans hafa nein áhrif á sig. Nú
var hún komin til Normans aftur,
sagði hún, og hann þurfti hennar
með, meir en nokkru sinni fyrr.
Hún var sammála Angelu um það,
að veikindi hans væru sennilega
að mestu leyti á sálinni, en fyrst
þau virtust nauðsynleg til þess að
hann þyrfti hennar við, þá hafði
hún ekkert við það að athuga.
Hún vann sem ritari við fyrir-
tæki, hafði liaft þann starfa áður
en hún og Norman giftust, vann
allan daginn og flýtti sér síðan
heim að hjúkra eiginmanninum og
var allt og þreytt til að brjóta heil-
ann um alvarlega hluti. Þar að auki
hafði það alltaf verið Norman, sem
hugsaði um þá hluti og tók allar
ákvarðanir; henni hafði alltaf nægt
að vinna með honum að því að
áætlanir hans næðu fram að ganga,
og kannski dreymdi hana á stund-
um leynda vökudrauma um eigið
hús og börn, og að hann væri orð-
inn fulltrúi, grár í vöngum og virðu-
legur og fengi sér sjúss fyrir há-
degisverðinn, og ef til vill hefðu
þau þá lika vinnukonu.
En þegar vikan leið, og helgin
og fram í næstu viku, án þess Nor-
man sýndi nokkur merki þess að
hann hefði í hyggju að fara á fæt-
ur, nema hvað hann skrapp fram
i baðherbergið, fóru áhyggjurnar
að vakna. Hún ræddi lengi við
Angelu Pervis, og þeim kom saman
um að það væri að minnsta kosti
— VIKAN 13. tbl.
reynandi að þau, Angela og Larry,
litu heim til þeirra eitthvert kvöld-
ið. Larry hafði alltaf haft mikil
áhrif á Norman, og alltaf getað
hresst hann upp, ef hann var í leiðu
skapi og róað hann, ef einhver
ofsi hljóp í hann. Þeir Larry Per-
vis og Norman höfðu verið her-
bergisfélagar og bekkjarbræður i
menntaskóla. Larry starfaði sem
verkfræðingur við rafmagnsverk-
smiðju, en nú var i undirbúningi
að hann fengi ábyrgðarmikið starf
við söludeild fyrirtækisins.
Þegar Connie sagði Norman frá
þvi að þeirra væri von, virtist
liann ekki hlakka til þess meira en
í meðallagi, og þegar hún minntist
á að hann færi framúr og klæddi
sig i tilefni af heimsókninni, neit-
aði hann því afdráttarlaust.
„Ég vil ekki að þau sjái mig
staulast um eins og blindan mann,“
sagði hann. „Ég held mig í rúminu,
og þau geta komið inn i svefnher-
bergið til mín og rabbað við mig.“
„En þú ert ekki blindur,“ mald-
aði Connie í móinn. „Og ekki er
það neitt skárra að sjá þig liggj-
andi í rúminu.“
Connie hafði boðið þeim að
snæða kvöldverð, en þar sem Nor-
man neitaði að yfirgefa sitt skip,
var hún tilneydd að biðja þau um
að koma seinna um kvöldið. Þegar
þau svo komu, settust þau og
Connie inn í svefnherbergið og þar
var rabbað um daginn og veginn
og ekkert á það minnzt að Norman
lá í rúminu. Að nokkurri stundu
liðinni stóðu þær, Angela og
Sonnie, á fætur og gengu fram í
dagstofuna. Connie heyrði samtal
þeirra þangað fram, bjóst hálft í
hvoru við að það yrði einhver há-
vaði, er Larry færi að minnast á
hina undarlegu rúmlegu Normans.
„Ég skil þetta ekki lagsmaður,“
heyrði hún Larry Pervis segja að
lokum. „Það virðist ólíkt þér að
liggja svona i rúminu, nema gild
ástæða sé til. Hvað gengur eigin-
lega að þér?“
„Það gengur ekkert að mér,“
svaraði Norman. „Mig langar ein-
ungis til að liggja og livíla mig dá-
lítinn tíma. Hefur þig aldrei lang-
að til að liggja í rúminu?“
„Jú, áreiðanlega hefur sú löng-
un einhvern tíma hvarflað að mér.
Og það kemur oft fyrir, þegar allt
gengur á afturfótunum, að mér
væri skapi næst að leggjast upp í
rúm, snúa mér til veggjar og breiða
upp fyrir höfuð. En um leið hef-
ur mér ekki komið til hugar að
gera alvöru úr því. Jafnvel þegar
ég er tilneyddur að liggja vegna
veikinda, hef ég ekki neina eirð í
mínum beinum. Það lá við að ég
gengi af göflunum, þegar ég varð
að liggja hálfan mánuð í herspital-
anum forðum.“
„Ég kann vel við mig i rúminu,“
sagði Norman. „Ég hef gaman af að
brjóta heilann um hlutina í ró og
næði.“
„Það má vel vera. En hvað hef-
urðu eiginlega i hyggju? Ég á við
—•• þú ætlar þér þó ekki að liggja
svona í rúminu það sem eftir er
ævinnar, eða hvað?“
„Ég veit það ekki. Ég hef ekki
hugsað það neitt nánar.“
„Jæja, ekki það. Um hvern
fjandann ertu þá eiginlega að
hugsa?“
„Og ekkert sérstakt. Að minnsta
kosti ekki neitt sem máli skiptir.
Það eru helzt ýmsir smámunir.“
„Já, en fjandinn hafi það, Nor-
man; þetta er flótti frá lífinu. Þú
flýrð í felur, hefurðu atliugað það?
Þú ert liðhlaupi.“
„Þá það. Og þó svo væri?“
„En hamingjan góða; langar þig
ekki til að taka þátt í orrustunni,
berjast með hnúum og hnefum?“
„Ekki ákaflega.“
„Jæja, hvað ætlastu þá fyrir?
Láta Connie vinna fyrir þér? Ekki
geturðu.. .“
Larry lælckaði röddina, og Nor-
man hirti ekki einu sinni að svara
honum. Connie heyrði það á
rödd Larrys, að hann var i senn
forviða á þessu tiltæki Normans
og hafði hina mestu skömm á því.
„Hann er skriðinn inn í móður-
lífið aftur,“ mælti Angela Pervis
lágt. „Ég hef lesið um slík tilfelli.“
„Jæja, svo þú álítur að ég sé
skriðinn inn í móðurlífið aftur,“
sagði Norman inni í svefnherberg-
inu. „Nema hvað?“
„Auðvitað kemur mér það ekki
við,“ svaraði Angela. „Við skulum
láta sem þau orð séu ótöluð.“
„En það væri fróðlegt að vita
hvers vegna þið hafið svo þungar
áhyggjur af þessu,“ sagði Norman.
„Hverju breytir það eiginlega,
þótt ég hverfi aftur inn í móður-
lifið?“
„Þú gætir kannski tekið eitt-
hvert tillit til Connie,“ varð Larry
að orði.
„Það veldur mér ekki neinum
áhyggjum,“ greip Connie framí.
„Það er að segja — raunar veldur
það mér áhyggjum, en eingöngu
Normans vegna, ekki min vegna.
Það veldur mér ekki neinum vand-
ræðum eða örðugleikum.“
Angela og Larry stóðu enn við
um stund, en ekki var minnzt
frekar á rúmlegu Normans; talið
vék að viðhorfi i alþjóðamálum
og viðskiptahorfum, loks bar á
góma ýmsa sameiginlega vini og
kunningja og slúðursögur um ná-
ungann. Þegar þau voru farin, fann
Connie vakna hjá sér, ekki beinlín-
is andúð, heldur þreytu og van-
mátt, andspænis þeirri staðreynd
að Norman hafði brugðizt ein-
hverri af grundvallarskyldum lífs-
ins.
Um nóttina, þegar þau höfðu
verið saman og voru að fara að
sofa, kvartaði Norman yfir umbúð-
unum, sem hann hafði yfir augun-
um. Connie fann þegar vakna hjá
sér vonarneista, en hann bætti við
að hún gerði sér greiða, ef hún
svipaðist um í búðunum eftir
þessum svefngrímum, sem fólk
notaði til að verjast birtu þegar
það svaf. Grimu sem huldi sem
allraminnst af andlitinu, eiginlega
(hkagjof fcriningdrtwrnÉs er
mtrin
PIERPOÍIT
ARMBANDSUR
HEFUR ALLA
KOSTINA:
★ höggvarið
★ vatnsþétt
★ glæsilegt
★ árs ábyrgð
★ dagatal
★ óbrjótanleg
gangfjöður
★ verð við
allra hæfi.
★ Dömuúr — herraúr, glæsilegt úrval.
Sendi í póstkröfu um allt land.
Qarðar Olafsson, úrsmiður
Lækjartorgi. — Sími 10081.