Vikan - 28.03.1963, Blaðsíða 50

Vér smíðum
fyrir fast verð.
Vér höfum smíðað innréttingar í flestar kjörbúðir
landsins, m, a.:
Sláturfél., Reykjavík Ólafsvík Vopnafjörður
Austurver, Reykjav. Grafarnes Neskaupstaður
Egilskjör, Reykjavík Búðardalur Eskifjörður
Heimakjör, Reykjav. Patreksfjörður Hvolsvöllur
Kjötverzl. Tómasar ísafjörður Selfoss
Jónss., Grensásv., Borðeyri Hveragerði
Reykjavík. Hvammstangi Þorlákshöfn
Kron, 12 kjörbúðir, Siglufjörður Keflavík
Reykjavík Ólafsfjörður Njarðvíkur
Kópavogur Svalbarðseyri Húsavík
Hafnarfjörður Kópasker Hellissand
Akranes, 2 kjörbúðir Þórshöfn Laugarvatn.
Borgarnes, 2 kjörb.
KAUPFÉLAG ÁRNESIN GA
(TRÉSMIÐJA)
svo varð mér að orði: „Því í ósköp-
unum gerðir þú þetta?“ Og þá grét
hann enn sárar og sagði: „Ég gerði
það eingöngu þín vegna. Þetta var
orðið svo erfitt fyrir þig og ég gat
ekki horft upp á það.“ Og þegar ég
heyrði það, þá sagði ég: „Vertu öld-
ungis rólegur. Þér skal ekki hefnast
fyrir það, það skal ég sjá um.“ Ég
var honum svo óumræðilega þakk-
lát, að hann skyldi freistast til að
gera annað eins mín vegna. Hvernig
átti ég að láta dæma hann í fang-
elsi, eða í gálgann fyrir það, sem
hann hafði gert mín vegna? Og loks
sofnaði hann með höfuðið í kjöltu
minni eins og lítið barn, og ég braut
heilann um hvernig ég ætti að koma
því þannig fyrir, að honum yrði
ekki refsað.“
,,Já, hann kom til mín ...“ hróp-
aði hún, og rödd hennar var í senn
blandin stolti og ólýsanlegri þján-
ingu. „Hann kom til mín, ég var
nógu góð til þess, en hann leitaði
ekki til hennar, flennunnar þarna,
þegar honum reið mest á .. . hann
lét mig um að bera það allt . .. og
hvað hef ég ekki orðið að þola, herra
dómari.“ Hún lækkaði röddina. „All-
an kvíðann vegna barnanna, og
vegna litla barnsins, sem ég geng
með. Ég var að missa vitið ... hans
vegna ... og svo hefur hann logið
að mér ... hann ætlaði að nota arf-
inn til að kaupa sig lausan, svo að
hann gæti kvænzt þessari flennu.
Nei, hann gerði það ekki mín vegna,
og ég hafði ekki minnsta grun um
neitt. Hann var einn um þetta, og ef
þið hengið hann, er það ekki nema
það, sem hann á skilið ...“
Allir viðstaddir stóðu á öndinni
eins og þeir væru vitni að áhrifa-
mikilli leiksýningu og mættu ekki
láta orð eða áherzlu fara framhjá
sér. Jafnvel Droste dómari hafði vart
dirfzt að draga andann á meðan á
frásögn þvottakonunnar stóð, en nú
færðist roðinn smásaman aftur í föl-
ar kinnar hans. Þvottakonan hafði
hnigið niður á bekkinn, fól andlitið
í höndum sér og engdist sundur og
saman af ekka, og Droste hafði
mesta löngun til að stíga niður úr
dómarasætinu, ganga til hennar og
freista að hugga hana. Bruhne, verj-
andi hennar, talaði lágt og innilega
við hana, en hún virtist ekki einu
sinni heyra til hans. Um leið og hún
hneig niður og hætti frásögn sinni,
var sem allt kæmist að vissu leyti
í uppnám í salnum. Kviðdómend-
urnir ræddust ákaft við í hálfum
hljóðum og blaðamennirnir töluðu
hver í kapp við annan. Droste var
örmagna af þreytu, en honum leið
vel hið innra með sér, og um leið
hugleiddi hann þá breytingu á ýms-
um formsatriðum, sem játning hinn-
ar ákærðu hlaut óhjákvæmilega að
hafa í för með sér. Honum varð litið
til hins opinbera saksóknara — nú
var röðin komin að honum að taka
til máls.
Það var svo að sjá sem hinn með-
ákærði hefði alls ekki áttað sig á
því, sem gerzt hafði kringum hann.
Droste sneri sér að honum.
„Hafið þér nokkru við framburð
ákærðrar að bæta?“ spurði hann og
reyndi að gera röddina mynduga.
Hinn meðákærði reis seinlega á
fætur.
„Hún á vanda til að fá þessi köst,“
sagði hann og leit til höfuðsmanns-
ekkjunnar, eins og hann vildi benda
henni á að nú yrði hún að hjálpa
honum.
„Játið þér, að þér hafið myrt móð-
ur yðar á eitri?“ spurði Droste dóm-
ari.
Rupp hugsaði sig um nokkur and-
artök.
„Það er eins og hver önnur fjar-
stæða,“ svaraði hann loksins. „Kon-
an er vjti sínu fjær af afbrýðisemi,
og vill því koma mér í gálgann.“
Kurr og andúðarkliður fór um
salinn. Droste dómari settist. Hinn
opinberi saksóknari reis á fætur.
„Ég geri þá kröfu að réttarhöld-
um sé frestað ...“ mælti hann
styrkri og hreimmikilli röddu. „Ég
dreg ákæruna um meðsekt til baka,
og ber fram ákæru á hendur Alois
Rupp fyrir manndráp að yfirlögðu
ráði.“
„Réttarhöldum er frestað," mælti
Droste dómari. Nú brást röddin hon-
um gersamlega, svo að hann varð
að endurtaka orð sín til þess að þau
skildust frammi í salnum. Kviðdóm-
endurnir virtust ekki vita hvaðan
á sig stóð veðrið. Það kvað við há-
Hvar er örkin hans Nóa?
Ingfru Yndisfríð
býður yður hið landsþekkta
konfekt frá NÓA.
Síðast þegar dregið var hlaut
verðlaunin:
KOLBRÚN HÁKONARDÓTTIR,
Hólmgarði 54, Reykjavík.
Nú er það örkin hans Nóa, sem
ungfrú Yndisfríð hefur falið í
blaðinu. Kannski í einhverri
myndinni. Það á ekki að vera
mjög erfitt að finna hana og ung-
frú Yndisfríð heitir góðum verð-
launum: Stórum konfektkassa,
sem auðvitað er frá Sælgætis-
gerðinni Nói.
Nafn
Heimilisfang
Örkin er á bls. Sími
5Q — VIKAN 13. tbl.