Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 13

þeim hrikaleik, sem einkennir sum-
ar stærstu borgir heimsins. Hún er
bæði fögur og Ijót, sumt framandi,
annað þekkilegt. Hún er að parti
vestræn borg með hvítum skýjakljúf-
um og stórglerjuðum nýtízkubygg-
ingum í réttlínustíl. En þess á milli
er hún arabisk og austræn; leirkofa-
stíll eyðimerkurhreysanna er yfir-
gnæfandi á stórum svæðum. Bog-
línur og spírur eru innan um allt
þetta því Egyptar eru flestir Múham-
eðstrúar og moskurnar rétta granna
fingur sína uppúr kösinni.
En innanum öll þessi sundurleitu
mannaverk liðast Níl hægt og þungt
til sjávar. Þessi þögli straumur er
kominn á sjöunda þúsund km sunn-
an úr Afríku, mórauður og þrung-
inn lífefnum. Áin er mjög breið þarna
og fellur í tveim kvíslum.
Mér fannst hvergi fegurra í Cairó
en á bökkum Nílar. Maður starir á
vatnsflauminn og brýrnar, þar sem
umferðin slitnar aldrei. Nú eru mal-
bikaðar götur meðfram ánni svo
pálmarnir verða að stinga sér út úr
bökkunum og lifa sældarlífi í ná-
býli við vatnið. Það er krökkt af
prömmum og allskonar bátum með-
fram löndum; Níl hefur alltaf verið
þjóðleið. Sumt eru seglskip, þau kú-
venda bakkanna á milli og fara á
móti straumnum með mikilli reisn.
En meðfram ánni hefur stássbygg-
ingum borgarinnar verið raðað rétt
eins og hér við Hagatorg. Yfirlætis-
mest er Nil-Hilton, eitt af stærstu
hótelum ameríska milljónerans. Nú
höfum við þegar gist Hilton í þessari
ferð og látum okkur nægja að búa á
næsta bæ, það heitir Hótel Semir-
amis. Það stendur líka á bökkum
Nílar. Þar eru stórir salir, þeir ná
yfir dagsíáttur og þetta er vafalaust
úrvalshótel á þeirra mælikvarða.
Þjónarnir eru klæddir sérstökum
einkennisbúningum; það eru rand-
saumaðar skikkjur hælasíðar og
eitthvert afbrigði af austurlenzkum
höfuðbúnaði. Einhvernveginn finnst
manni, að þjónaliðið sé þrælar. Að
minnsta kosti er talsvert gert til þess
að undirstrika skyldleika við þjón-
ustulið fornra hofmanna. En það
væri reglulega ljótt að bera það upp-
á þessa herra, að þeir færu sér hart.
Þeir virðast vera margir um að af-
greiða hvert borð, en þeim tekst svo
meistaralega að þvælast hver fyrir
öðrum og koma engu í verk, að af-
greiðslan verður alveg í öfugu hlut-
falli við mannfjöldann. Þetta var
raunar ekki einsdæmi þarna, öllu
fremur algild regla.
MAGADANS OG BÁTSFERÐ.
E'itt kvöld sigldum við á Níl. Þá
var sólin löngu hnigin bak við pýra-
mídana og notalegt að vera úti á
skyrtunni. Bátarnir lögðu upp frá
trébryggju beint framan við hótelið
og rotturnar höfðu ónæði af okkur
og neyddust til að draga sig í hlé
meðan við stigum um borð. Hópn-
um var skipt í tvo báta; það voru
þessar hámöstruðu seglskútur, sem
maður sér allsstaðar meðfram bökk-
um fljótsins. Straumurinn er ótrú-
lega harður enda þótt hallinn á land-
inu virðist nálega enginn og vatnið
í Níl var glóðvolgt. Yolgt og afskap-
lega óhreint. Þetta fljót hefur ef til
vill haft meiri þýðingu fyrir menn-
inguna en nokkurt annað náttúrulegt
fyrirbrigði. Móðurmjólk menningar-
innar hefur Níl verið kölluð. Þrem
áraþúsundum fyrir Krists burð var
Egyptaland sameinað í eitt ríki og
þá var búin að vera talsverð menning
þar í þúsund ár að minnsta kosti.
Þessíi mjög svo sérstæða menning
var við góða heilsu í nærri f jögur-
þúsund ár og bar lengi af öllu öðru
á heimsbyggðinni. Nú finnst okkur
Framhald á næstu siðu.