Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 14

f <JIZA, borg hinna dauðu. Hér sjást Kefrens-
pýramídinn, Sfinxinn og hof sóldýrkenda. En á
úlfaldanum situr Guðrún Þórðardóttir frv. kaup-
kona.
talsvert hafa gerzt síðan tímatal okkar hófst,
en það er aðeins helmingur þess tíma, sem
menn lifðu menningarlifi á bökkum Nílar.
En við vorum að sigla upp fljótið og neon-
Ijós liótelanna brugðu marglitum glömpuin
á mórautt vatn Nílar. Þetta hefði getað orðið
mjög eftirminnilegt, en leiðsögumaður oklcar
frá egypzku ferðaskrifstofunni hafði takmark-
aðan skilning á því hvers vegna langt að
komið fólk væri að sigla á Níl. Þetta var
greinilega orðið hversdagslegt fyrir hann og
hann vildi dansa og syngja á dekkinu. Svo
fór liann að raula arabiska langhunda sem
hann sagði að væru um ástina og allt það
Úlfaldakarlarnir biðu eftir okkur í jaðri eyði-
merkurinnar og skip eyðimerkurinnar létu
fara vel um sig í brennandi hitanum.
og ekki batnaði, þegar rútubílastemningin
varð allsráðandi meðal landanna og upp hófst
„Hvað er svo glatt“ þarna úti á miðjum
straumi Nílar.
Það að sigla Níl, veitti okkur aðgang að
einhverjum næturklúbb. Mjög undarlegt, en
engu að síður staðreynd — og engin ástæða
að hafa á móti því. Það var undarlegur stað-
ur; virtist vera ofur venjulegur við fyrstu sýn,
en þegar betur var að gáð, þá vantaði þa!k
á húsið. Stjörnuhiminninn gegndi því hlut-
Reiðtúrnum er lokið og úlfaldarnir leggjast
fyrst niður að framan. Hér eru þau Gunnar
Frederiksson, flugstjóri, og Unnur flugfreyja,
bæði hjá F. í.
verki, það rignir vist hérumbil aldrei i Cairó.
Þarna var stór hljómsveit, flestir með ein-
hverskonar strengjahljóðfæri. Þeir léku með
mjög sterkum rytlima þessi endalausu, aust-
urlenzku lög og það var mjög skemmtilegt
á að hlusta. Næst sviðinu sátu menn á stól-
um og sátu mjög þétt. Við tókum hinsvegar
nálega öll borðin, en þau voru utar. Skemmti-
atriðin voru í fyrsta lagi magadans, í öðru
lagi magadans og i þriðja lagi magadans, enda
voru áhorfendur allir af hinu sterkara kyn-
inu að undanskildu kvenfólkinu olckar. Þeir
Guðmundur Björnsson, augnlæknir reynir að
ná arabiskum virðuleika á úlfaldanum. Við
hlið hans er frú Jóhanna Kaldalóns.
höfðu hvorki vín um hönd né neina aðra drykki
eða veitingar; sátu bara í mestu makindum og
störðu á eggjandi hreyfingar magadansmeyjanna.
Þær voru allar um tvitugt eða rúmlega það, en
engan veginn nijög fallegar eftir okkar mæli-
kvarða; flestar helzt til feitar og ískyggilega
útlifaðar. Ekki eru þær ýkja fáklæddar þessar
magadansmeyjar og dansinn oftast ekki annað
en misjafnlega mjúklegir hnyikkir mcð mjöðm-
unum og sitjandanum. Samt finnst mér ólikt
skemmtilegra að horfa á magadans en nektar-
dans þeirra frönsku i París, sem farið hefur
eins og eldur í sinu skemmtanalifsins um gjör-
valla heimsbyggðina.
Þær komu hver af annarri og dönsuðu, allar
klæddar á sama hátt; í síðu og nokkuð gagn-
sæju pilsi með háum skörðum, en lítið sem ekki
neitt ofan mittis. Þetta þótti hin ágætasta
skemmtun, en Einar M. Jónsson, vinur vor og
félagi, var ekki á sama máli. Kvartaði hann
ákaflega yfir vankunnáttu dansmeyjanna og
hafði á árunum séð eina i Kaupmannahöfn, sem
bar svo langt af þeim egypzku, að honum fannst
ekki ómaksins vert að horfa á tilburði þeirra.
Mennirnir sem sátu á stólunum næst sviðinu
voru sumir búnir að snúa stólunum öfugt og
létu hendurnar hvíla á stólbokunum. Þeir voru
yfirleitt fátæklega búnir og sumir héldu á
óhreinum sixpensurum. En þeir liorfðu í leiðslu
á dansinn og brostu þegar dansmeyjarnar óðu
að einhverjum í fremstu röðinni og slengdu
framan i hann mjöðminni. Við sáum það seinna,
að dansinn var raunar aðallega sýning á vöru;
á eftir komu þær og settust við borð nærri
okkur. Þá voru þær í peysum og niðþröngum
pilsum með skarði uppundir mjöðm. Svo létu
þær sígarettuna lafa niður úr munnvikinu. Leið-
sögumaðurinn okkar virtist nákunnugur þeim
öllum og hefur sjálfsagt verið að afsaka það
við þær, að við létum þær afskiptalausar þrátt
fyrir ítrekaðar bendingar. Kannski hefur hann
haft einhverra hagsmuna að gæta þarna „in the
oldest profession“.
ÚLFALDAREIÐ f GIZA.
Einn morgun í brennandi hita og hlífðar-
lausu sólskini, er ferðinni heitið til Giza. Þar
eru pýramídarnir frægu, kenndir við Keops og
Kefren, hinir stærstu þeirra. Við fórum fram-
hjá höll Farúks konungs, þess fræga munaðar-
seggs, en því miður gátum við ekki skoðað hana.
Svefnherbergi Farúks á sér víst enga hliðstæðu
á byggðu bóli. Það hefur verið látið standa og er
sýnt túristum. Og hús Narriman er þar skammt
Framhald á bls. 41.
I
BORG
IINNA
AUÐU