Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 18

Tony stóð þegar tilbúinn með húfu
á höfði, grímu fyrir andliti og
hanzka á höndum. „Sjúklingurinn
verður reiðubúinn eftir tvær sek-
úndur. Eins og þér sjáið, Gray, fær
hann nú blóðgjöf eftir að hafa fengið
blóðvatn. Easton læknir ráðlagði
einnig, að honum væri gefin ACTH-
dæling, til þess að minni hætta væri
á losti ...“
Dale Easton gekk skref aftur á
bak, til að fá betri yfirsýn yfir
skurðstofuna. Birtan var enn dauf,
þótt svæfingarlæknirinn væri þeg-
ar tekinn til starfa. í rökkrinu í einu
horninu stóð hjúkrunarnemi reiðu-
búinn til að þrýsta á hnappinn, sem
mundi setja rafmagnsklukkuna fyr-
ir ofan verkfæraskápinn í gang.
Gegnum stórar glerrúðurnar í tvö-
földu hurðunum kom hann auga á
lögregluþjón, sem sat og dottaði í
hægindastól — blár skuggi, sem
mundi vakna og leika hlutverk sitt
í þessum harmleik, þegar sjúklingn-
um yrði ekið út úr skurðstofunni.
Sjúklingurinn vissi hins vegar
ekki um neitt af því, sem þarna
var að gerast. Kjötflykki, þegar dúk-
urinn hafði verið tekinn ofan af
honum, lífvana vera, sem hafði þeg-
ar fengið á sig nokkuð af hinum
vaxkenda fölva dauðans. Flaskan
með blóðinu var tengd við stóru æð-
ina í ökklanum — einstakt atriði í
hinu sérkennilega, óraunverulega
andrúmslofti umhverfis skurðborð-
ið. Erfitt var að gera sér grein fyr-
ir, að það, sem lá þarna, var raun-
verulega maður, sem hafði einhvern
tíma reikað um í sólskininu og for-
mælt yfirboðurum sínum.
í hérberginu hinum megin við
skurðstofuna stóðu hjúkrunarkon-
urnar tvær og bjuggust til starfa.
Þær unnu með hinni sérkennilegu
hrynjandi sjúkrahússins, sem virð-
ist svo einkar róleg en lætur þó enga
sekúndu fara til einskis. Júlía
Talbot vætti báða framhandleggi í
vaskinum stóra, sem stúlkurnar
höfðu til sameiginlegra afnota við
þetta.
Hávaxna, fallega hjúkrunarkonan
við hlið hennar tók bursta og byrj-
aði að bursta á sér neglurnar.
„Kannski ég hafi gert of lítið úr
aðdráttarafli mínu,“ sagði hún.
„Æ, góða, hættu þessari vitleysu,
Vicki!“
„Já, en getur þú ekki séð, að Dale
Easton er að gjóta augunum hing-
að?“
„Jafnvel þótt hann líti í áttina til
þín, mátt þú vera alveg viss um,
að það stafar af einskærri tilviljun."
„Það er aldrei að vita, þegar um
karlmenn er að ræða,“ sagði Vicki.
„Það er einmitt það, sem gerir þetta
svo spennandi."
„Hvað ætlarðu að safna mörgum
höfuðleðrum? Maður skyldi annars
ætla, að sigurvinningaskrá þín hér
í sjúkrahúsinu væri fullkomin."
„Ekki nema ég geti bætt Dale við.
Og svo þeim, sem þú trúir á eins
og guð. En engin kona getur veitt
Andy Gray — ekki einu sinni þú!“
Guð minn, hugsaði Júlía og laut
yfir vaskinn. Já, minn — algerlega
jg _ VIKAN 14. tbl.
— þar til fyrir viku, þegar Patricia
Reed lét leggja sig í Schuyler-turn-
inn, sú litla naðra. Hve mikið af
kjaftæðinu skyldi annars vera satt?
Sögur gengu um tvær ástríðufullar
vikur á Hawaii, rétt eftir að Andy
hafði lokið herþjónustu í Asíu og
haldið heim aftur. Það var einnig
haft fyrir satt, að Patricia hefði ver-
ið ástmey hans í sumarleyfi fyrir
skemmstu, og nú var hún vitanlega
eingöngu komin þarna, til þess að
klófesta hann í eitt skipti fyrir öll!
Júlía hratt hugsuninni um Pat-
riciu frá sér og reyndi að einbeita
huganum að aðgerðinni, sem fram-
undan var. „Hefur Tony sagt þér
nokkuð um, hvað eigi að gera?“
spurði hún.
„Ekki annað en að um óvenju-
lega mikil brunasár er að ræða.“
Vicki leit sem snöggvast inn i skurð-
salinn, þar sem læknarnir þrír
ræddu við svæfingarlækninn. „Það
vekur þess vegna undrun mína, að
Andy skuli framkvæma aðgerðina.
Tony er venjulega nógu vel að sér
um brunasár — þau hafa einmitt
verið sérgrein hans, síðan hann var
í Japan á stríðsárunum."
„Ég hélt nú raunar, að hann hefði
allt aðra sérgrein."
„Nú, hvað ertu að dylgja?“
Júlía yppti öxlum, því að þótt
hún vissi, að Vicki hefði verið all-
margar nætur í herbergi Tonys, var
engin ástæða til að ræða það mál
einmitt í þetta skipti. Þess í stað
spurði hún: „Segðu mér, Vicki,
hvers vegna er þér í nöp við Gray
lækni?“
„Ég hef svo sem ekkert sérstakt
á móti honum. En það er nú svo,
að ég hef áhuga fyrir sumum mönn-
um, en öðrum ekki. Ég get með
stakri sálarró leyft Andy Gray að
helga sig starfi sínu. Og, í sannleika
sagt, Júlía — ég ætla að ráða þér
til að fara að dæmi mínu.“
Júlía bældi niður andvarp og sagði
með uppgerðar gamansemi: „Jæja,
í gær brosti hann til mín eftir heila-
aðgerðina, þegar hún hafði staðið
í fjórar klukkustundir. Hver veit
hvað gerist á morgun."
„Ég get vel sagt þér það, að hann
er harðkvæntur vinnu sinni,“ sagði
Vicki. „Það er alveg vonlaust að
reyna að krækja í slíka menn. Vel
á minnzt, vinna — þeir eru að gefa
okkur merki þarna inni.
Hjúkrunarkonurnar tvær gengu
nú að skurðarborðinu klæddar
kyrtlum, grímum, húfum og gúmmí-
hönzkum. Ef til vill ætti ég að fara
að heilræði Vickiar, hugsaði Júlía.
Vitanlega er hlægilegt að einbeina
öllum hugsunum sínum og draum-
um að einum manni -—- einkum þeg-
ar hann tekur eiginlega aldrei eftir
því, að maður sé til. Kannski hann
tæki frekar eftir mér, ef honum
bærist til eyrna, að aðrir karlmenn
væru að draga sig eftir mér ... En
jafnskjótt og hún horfðist í augu
við Andy yfir skurðborðið, sá hún
eftir að hafa hugsað þannig. Hann
þarfnast mín í kvöld, sagði hún
ströng við sjálfa sig. Og það nægir
— að þessu sinni. Eðlisávisun hennar
FRAMHALDSSAGA EFTIR
FRANK G. SLAUGHTER
2. HLUTI
„ÉG HEFI TILHNEIGINGU TIL AÐ HALDA,
AÐ HANN HAFI MÖGULEIKA Á
AÐ KOMAST Á FÆTUR AFTUR — EÐA
AÐ MINNSTA KOSTI AÐ HRESSAST SVO,
AÐ HANN GETI TALAÐ,“
SAGÐI ANDY UM LEIÐ OG HANN
GEKK TIL DYRA.