Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 22

f4.
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Droste dómari hleypti brúnum.
Hann var orðinn samstarfinu við dr.
Eckhardt svo vanur, að enda þótt
Straube assesor væri hinn nýtasti í
starfi sínu, var það allt annað.
„Doktor Eckhardt kemur heim á
mánudaginn," sagði Perleman hug-
hreystandi um leið og hann hengdi
skikkjuna inn í skápinn. Síðan
hvarf hann á brott. Droste tók
reykjarpípuna upp úr skrifborðs-
skúffunni, tróð í hana tóbaki, en
lagði hana að því búnu til hliðar
og kveikti sér í sígarettu. Hann
teygaði að sér reykinn. Síminn
hringdi. Það var hinn opinberi sak-
sóknari.
„Við þurfum víst að hittast og á-
kveða næsta réttarhald,“ sagði hann
þreytulega. Það leit helzt út fyrir
að honum fyndist sem það væri
ekkert annað en aukið ómak og
vafstur sem af því leiddi, að sann-
leikurinn í máli Ruppshjónanna
skyldi að lokum vera í ljós leiddur.
„Jú, satt er það.“ Droste dró við
sig svarið. „Við getum talað um
það seinna.“
Perlemann kom inn og tilkynnti
að kona biði þess að fá að tala við
landsyfirréttardómarann.
Droste fór í jakkann, lokaði
málsskjölin niðri í skúffu og gekk
fram í biðherbergið. Jú, Maríanna
sat þar, eins og hann hafði búizt við.
Hún reis úr sæti sínu og gekk til
móts við Droste.
„Þú ert gersamlega úttaugaður og
örmagna, Bussi vesalingur," varð
henni að orði.
„Það liggur við,“ svaraði hann.
„Bíllinn bíður úti fyrir.“
„Gott ... það rignir, er ekki svo?“
„Það er ekki nema hlý maískúr,“
svaraði Maríanna, þegar þau gengu
út í hellirigninguna. Hún var því
vönust að líta þannig á hlutina,
Maríanna.
„Viltu aka mér heim,“ sagði hann.
„Hvað viltu þangað?“
„Evelyn ...“
„Þú virðist hafa gleymt að hún
er í Geltow ...“ sagði Maríanna.
Droste gat ekki varizt hlátri, en fór
strax að hósta, og það kom áhyggju-
svipur á Maríönnu.
„Þú ert hás eins og hrafnsungi,"
sagði hún, þegar þau voru sezt inn
22 — VIKAN 14. tbl.
í bílinn. „Þú reykir of mikið.“
„Ég hafði gersamlega gleymt því,
að þið eruð í helgarleyfi," sagði hann
og hló við. „Hvernig stendur annars
á því, að þú ert í borginni?“
„Það hefði ég líka gaman af að
vita. Þessir aumingjar hringdu til
mín í morgun og vissu ekki sitt
rjúkandi ráð. Þegar til kom, var
ekkert að — þeir skildu bara ekki
eitthvað í sambandi við sements-
blönduna. Og úr því ég var hingað
komin á annað borð, datt mér í hug
að líta inn í réttarsalinn, og svo
er ég tilneydd að verða í borginni
til klukkan sex, því að þá þarf ég
að athuga hvernig þeim hefur sótzt
verkið.“ Hún starði stöðugt á götuna
framundan og umferðina, á meðan
hún lét móðan mósa.
„Það var hugulsemi af þér að líta
inn,“ sagði Droste og hagræddi sér
í sætinu. „Hvað hefur Evelyn fyrir
stafni?" spurði hann eftir andartaks
þögn.
„Hún svaf enn, þegar ég fór, í einu
hnipri eins og broddgöltur. Ég vona
að hún hafi ekki rumskað fyrr en
upp úr hádeginu; þú ættir að þekkja
hana.“ Maríanna brosti til hans og
hann endurgalt brosið. „Ég hripaði
eins konar dagskrá handa henni á
miða og skildi eftir á náttborðinu.
Hún á að leika sér við köttinn, og
ef veðrið er gott, að labba sig út í
dýragarðinn."
„Henni leiðist sennilega, en hún
hefur ekki nema gott af því,“ sagði
Droste.
Hún innti Droste ekki frekar eftir
því hvert hann vildi halda, en ók
rakleitt til skrifstofu sinnar í
Bleibtreustrasse. Vatnið rann eftir
malbikinu, en regninu var lokið í
bili og komið sólskin. Skrifstofan
minnti ekki hið minnsta á venju-
lega skrifstofu. Inni var sterkur
þefur af sígarettum og ilmvatni, og
í einu hominu stóð mikill legubekk-
ur, dreginn svörtu atlassilki, þakinn
svæflum, grænum, hárauðum og
sterkgulum. Veggirnir voru sinn í
hverjum lit, og þegar Maríanna
studdi á rofa, kviknaði ljós á bak
við mjólkurhvitar glerþynnur á
veggjunum, hingað og þangað.
Droste kunni ákaflega vel við sig
þarna. Hann lagðist endilangur á
legubekkinn og spennti hendur und-
ir hnakkann. Maríanna strauk hend-
inni um enni hans. Síðan kveikti
hún á hitaplötunni og fór að hita
kaffið.
„Þú þarft ekki að segja neitt;
hvíldu þig bara,“ sagði hún, þegar
hann opnaði munninn. Hann hætti
við að segja það, sem hann hafði í
hyggju, var henni þakklátur fyrir
hugulsemina, hlustaði á suðið í
kaffikönnunni og þytinn í kjólpilsi
Maríönnu og ylurinn streymdi um
hann allan.
„Veiztu það, Maríanna," mælti
hann lágt og með lokuð augun, „að
þegar á slíkum réttarhöldum stend-
ur, finnst mér sem ég lifi ekki sjálf-
ur nema að vissu leyti. Að ég sé
ekki nema við hálfa meðvitund. Það
er ekki svo gott að koma orðum
að því — en málið nær svo föstum
tökum á mér. Ég hef ekki getað
hugsað um neitt annað en þvotta-
konuna að undanförnu, svo að ég
hef ekki vitað af sjálfum mér. En
með þessu móti einu nær maður ár-
angri. Loks var svo komið, að ég
fann á mér nákvæmlega hvað hún
hugsaði, hver viðbrögð hennar
mundu og hvað hún mundi segja
... þetta er eins konar fakírsbragð,
skilurðu."
„Þá kemur kaffið,“ sagði Marí-
anna, og hann fann þennan heita,
hressandi ilm leggja fyrir vit sér.
Hann opnaði augun og settist upp.
„Nú líður mér ágætlega aftur,“
lýsti hann yfir með sinni hásu og
þreyttu röddu.
„Það er eins gott,“ sagði Marí-
anna, „að þú beitir þessum sálfræði-
legu fakírbrögðum ekki við þína
nánustu, eða kunningjana."
Droste drakk kaffið. Hann hló
glaðlega. Kaffið hressti hann óum-
ræðilega.
„Nei, það mun ég varast,“ sagði
hann. „Það mundi ekki heldur þýða
neitt að ætla að beita þeim við þig.
Þú hefur í öllum höndum við mig.“
Hann rétti fram tóman bollann, svo
að hún skenkti í hann aftur. „Og
hvaða gaman yrði að því að beita
þeim við Evelyn. Hún er gagnsæ,
eins og postulín," sagði hann enn og
gaf bollanum selbita með nöglinni,
svo söng við.
„Heldurðu það?“ sagði Maríanna,
en hann hafði þá komið auga á bók,
sem lá á borðinu og tók að fletta
henni.
„Veihinger," sagði hann strangur
á svipinn. „Þessari bók hefurðu
hnuplað úr skápnum mínum.“
Maríanna settist hjá honum á
legubekknum og lagði arminn um
öxl honum. Hann varð svo undrandi
yfir því hve þessi snerting vakti
mikla vellíðan með honum, að hann
færði sig ósjálfrátt lítið eitt fjær.
Hún veitti því athygli og dró strax
að sér höndina aftur.
„Vitanlega, vinur minn,“ sagði
hún ástúðlega. „Vitanlega verð ég
að lesa þær bækur, sem þig langar
til að ræða við mig.“
Droste dómari var nú aftur orð-
inn annars hugar. „Það er eiginlega
leitt, að Evelyn skuli vera fjarver-
andi í kvöld,“ sagði hann. „Nú fyrst
um langt skeið finnst mér ég að ég
ráði mér nokkurn veginn sjálfur ...
við hefðum getað skemmt okkur
eitthvað í kvöld. Og þú ferð vitan-
lega aftur til Geltow?"
„Hvað sem raular og tautar færðu
Evelyn ekki aftur fyrr en annað
kvöld,“ sagði Maríanna af svo mik-
illi ákefð, að Droste fannst það kyn-
legt.
„Get ég ekki farið til Geltow með
þér í kvöld?“ spurði hann. „Svo get-
um við Evelyn orðið samferða heim
í fyrramálið. Ég hefði ekki nema
gott af ferðinni. Ég er eins og tóm-
ur poki eða undið handklæði ...“
„Því miður, þá er það ekki hægt,“
svaraði Maríanna og hleypti brún-
um. „Ég hef ekkert rúm handa þér,
vinur minn.“ Rödd hennar var ást-
úðleg.
„En hvernig væri að þú skryppir
í klúbbinn og spilaðir brids í kvöld?“
sagði hún eftir nokkra umhugsun.
„Ég gæti komið því í kring. Hún
reis á fætur og gekk að hinum sér-
kennilega, svarta spegli, sem felld-
ur var inn í ljósgrænan vegginn.
Þar greiddi hún hár sitt með fimm
fingrum annarrar handar, og lands-
yfirréttardómarinn starði á hana;
fyrst á hana sjálfa síðan hina ann-
arlegu spegilmynd hennar.
„Þér væri það fyrir beztu að fara