Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 32

HVAÐ FÆST í RÍN?
ic Þar fást rafmagnsgítarar frá WANDRE.
★ Þar fást rafmagnsgítarar frá HÖFNER.
ic Þar fást spánskir gítarar frá CARMELO CATARIA.
ic Þar fást saxofónar og trompetar frá ORSI.
★ Þar fást klarinettar frá VOSS.
■Jc Þar fást harmonikur frá ZERO-SETTE, Ítalíu.
ic Þar fást harmonikur frá WELTMEISTER.
ic Þar fást mandolin og banjo frá MUSIMA.
★ Þar fást píanó frá BR0DRENE CASPERSEN
og FEUERBACH.
VIÐ bofum úrvollð
VIÐ böfum 20 úra reynxlu
VIÐ pöntum bljóðfmrin fgrir jjður
RÍN, Njálsgötu 23
tilgangslaust og eigingjörn blekking
á bak við sjálfa málaleitunina. Og
auk þess væri ég þá að bjarga mér
og mínu fyrirtæki með peningum
konu minnar. Ég get það hreinlega
ekki og hef þó engan veginn ráð á
að brjóta karlvarginn af mér. -—- Nú
veiztu hvernig sakir standa. Farðu
nú og vektu áhuga konu minnar
fyrir tónlistarmanninum. Og láttu
hann bara koma. — Þú segir, að
þetta sé dugandi maður?
— Mjög.
— Því betra!
Klukkustund síðar sendi ég vini
mínum Erlingi Hallssyni skeyti og
bað hann að koma til Köge með
4,15 lestinni til óákveðinnar dvalar.
Hann yrði sóttur á stöðina.
III.
Og Erlingur Hallsson kom. Það
fylgdi honum glaumur og gleði.
Hann borðaði svo, að frú Carstensen
naut þess með þakklátri aðdáun.
Hann lék á píanóið hvenær, sem
um var beðið og frúin söng, svo sem
hún hafði ekki gert árum saman.
Hún hafði aldrei haft slíkan undir-
leikara síðan hún fluttist til Köge.
Hann skjallaði hana og eggjaði og
skammaði hana og gagnrýndi á sinn
opinskáa, umbúðalausa hátt og hún
var nægilega þroskuð söngkona til
þess að hagnýta sér leiðbeiningar
hans. Hann lék sér við börnin og
teiknaði fyrir þau ævintýramyndir.
Hann drakk portvín með húsbónd-
anum á kvöldin og reifst hressilega
við hann um stjórnmál. Einu sinni
trúði hann herra Carstensen fyrir
því, að heimili slíkt sem hans, væri
beinlínis móðgun við öreiga allra
landa, enda myndu Rússar brátt
kippa því í lag. Og Carstensen hló
og kvaðst vera alveg sammála. Hins
vegar væru lífskjör Erlings Halls-
sonar móðgun við alla list heims-
ins og hann furðaði sig á því, að
Rússar skyldu ekki hafa neinn hug
á að kippa því 1 lag. Það var mikið
fjör og glaðværð á heimilinu næstu
viku og Erlingur Hallsson átti
drjúgan þátt í þv.í. Hann varð hvers
manns hugljúfi á heimilinu og það
var aðeins þegar honum leiddist,
sem hann átti það til að fá sér drjúg-
an slatta af koníaki úr flösku, sem
hann geymdi jafnan í tösku sinni.
Gat þá komið fyrir, að hann yrði
ofurlítið herskár vegna heimsbylt-
ingarinnar, sem honum þótti seinka
fullmikið. Annars var hann ljúf-
mennskan sjálf.
Svo er það einn góðan veðurdag,
þegar við erum að borða miðdegis-
verð, að Carstensen segir:
— Jæja, kæru fslendingar, ykkur
er boðið í miðdegisverðarveizlu hjá
Ivar Eskjær bankastjóra, á laugar-
dagskvöld, ef þið viljið sýna lítil-
læti og þiggja það. Þetta er fínasta
heimili borgarinnar.
Erlingur Hallsson skildi ekki upp
né niður í slíku sómaboði.
— Okkur? spurði ég.
— Já, sá gamli hefur gert áhlaup-
ið. Ég afsakaði okkur hjónin með
því, að við gætum ekki komið. Við
hefðum tvo erlenda gesti, víðfræg-
an íslenzkan tónsnilling — og þig.
Við gætum með engu móti hlaupið
frá svona gestum.
En það stoðaði ekkert. Hann sagði
bara blátt áfram: Þér gerið mér og
konu minni þá ánægju að taka gesti
yðar með. Okkur myndi falla það
mjög miður að fá ekki tækifæri til
þess að kynnast þessum ágætu fs-
lendingum. Nú er það ykkar að
segja til.
Hann brosti til konu sinnar. Það
var augljóst, að henni voru þegar
kunnir allir málavextir.
— Ég hef ekki hug á að þiggja
boð bankastjórans, sagði ég hóg-
værlega.
Nú vildi einmitt svo til að Erling-
ur Hallsson var í sínu herskáasta
skapi. Hann leit snögglega upp.
— En ég hef einmitt hug á að
þiggja boð bankastjórans, sagði
hann. Ég man ekki til að ég hafi
á allri ævi minni verið boðinn til
bankastjóra. Það er svo langt frá
því, kæru hjón, að ég vilji, að þið
sitjið af ykkur þetta boð mín vegna,
að ég bið ykkur þvert á móti að
þiggja það, mín vegna.
Hjónin litust í augu, brostu.
— Við þiggjum boðið, yðar vegna,
herra Hallsson. Þér þurfið endilega
að kynnast burgeisum Suður-Sjá-
lands, sagði Carstensen forstjóri
með mjög tvíræðu brosi. Þar að auki
fáið þér þarna ofurlitla innsýn í,
hvernig hjólum fjármálanna er snú-
ið, og hvernig sú tegund listamanna
er, sem lætur þau snúast. Ertu ekki
sammála, kona?
— Algerlega, svaraði frú Carsten-
sen. Það var auðséð, að þau höfðu
tekið einhverja ákvörðun og að við-
brögð okkar Erlings Hallssonar við
bæði Eskjærs bankastjóri skiptu
engu máli í því sambandi.
IV.
Þetta var voldug veizla.
Þjónn tók á móti okkur í and-
dyri, þernur tóku við fötum okkar.
Síðan var okkur vísað inn í allmik-
inn sal, þar sem húsráðendur tóku
á móti. Bankastjórinn, Ivar Eskjær,
var allroskinn maður, samanrekinn
og einarðlegur, augnatillitið hvasst
og myndugt. Frúin allfyrirferðar-
mikil, en hafði auðsýnilega verið
fögur kona á yngri árum. Þau heils-
uðu Carstensens-hjónunum með
mikilli vinsemd. Síðan vorum við
Erlingur Hallsson kynntir. Banka-
stjórinn kvað sér það einstaka á-
nægju að mega hafa okkur í boði
sínu. ísland hefði alltaf verið sér
sérlega hugfólgið og kært. Dásam-
legt land, eftir því, sem sér væri
sagt, saltfiskur ... Lengra komst
hann ekki. Varð þá að heilsa ný-
komnum gestum.
Þetta var áður en hanastélin urðu
tízka í Danmörku og veitingar voru
engar boðnar, fyrr en setzt var til
borðs. Gestir urðu upp undir fjöru-
tíu. Bankastjórinn bauð frú Carst-
ensen til borðs. „Nú á að reyta af
hcnni fjaðrirnar,“ hvíslaði maður
hennar í eyra mér, um leið og þau
gengu inn í borðsalinn fyrst manna.
Erlingur Hallsson fékk dóttur hús-
bóndans að borðfélaga og ljómaði
allur. Ég mátti sætta mig við frænku
hans, allgamla og hálfheyrnarlausa.
^2 — VIKAN 14. tbl.