Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 33

Til uppbótar var sú vitneskja, að
hún væri ekkja eftir yfirdómara.
Með okkur tókust brátt viðræður.
Hún hafði ekki áhuga á neinu í ver-
öldinni, nema hænsnum. Ég lét sem
mér þættu þau allra dýra merki-
legust.
— En dásamleg tilviljun, að þér
skulið einnig hafa áhuga á hænsn-
um, sagði dómaraekkjan.
•—• Það hafa allir hugsandi menn,
svaraði ég.
— Já, er það ekki? Þetta segi
ég! Með leyfi, hvaða tegund gefst
yður bezt?
Ég hafði einhvern tíma heyrt að
til væri eitthvað, sem héti hvítir
í fullri alvöru.
Framhald af bls. 2.
hjól, til þess að sá sem ekur fyrir
aftan, hafi einhvern möguleika á að
sjá út um framrúðuna hjá sér?
Aurhlífar eru tiltölulega mjög ó-
dýr útbúnaður, og lítill vandi að
festa þær aftan á hvaða bíl, sem
er. Þær er jafnvel hægt að búa til
hér á landi, svo að ekki þarf að
standa á innflutningi til þess.
Það er staðreynd, sem allir vita,
að þótt maður forðist það eftir beztu
getu að lenda í auraustri annarra
bíla, þá er það alls ekki hægt, þegar
vegirnir eru blautir. Maður setur
sér að koma ekki nær næsta bíl
en svo, að hann nái ekki að sletta
á mann, en áður en varir skýst ann-
ar bíll þá framfyrir mann, vindur
sér inn á veginn og eys aurslettum
hátt í loft upp og lokar alveg út-
sýninu fyrir manni, svo að maður
á oft í vandræðum með að halda
bílnum á veginum. Vegir eru svo
mjóir hér á landi, að bílar verða
að aka svo til beint fyrir aftan hvern
annan. Menn aka misjafnlega hratt,
eins og eðlilegt er. Sumir komast
ekki hratt, eins og t. d. stórir og
þungir vörubílar, og þá verður
maður oft að aka í langan tíma á
eftir þeim á þröngum vegum, til að
bíða tækifæris að taka fram úr þeim.
Þegar maður nálgast þá til að aka
fram úr, lokast oft útsýnið algerlega,
og þá er það aðeins heppnin, sem
ræður því hvort maður heldur sér
á veginum eða ekki.
Ef menn ganga um bæinn og at-
huga framrúður bifreiða í rigninga-
tíð, þá er það sameiginlegt einkenni
flestra, að framrúðurnar eru næst-
um því ógegnsæar vegna óhrein-
inda, nema kannski rétt þar sem
þurrkurnar hafa skafið þau í burtu.
Þessi óhreinindi á framrúðunum eru
svo til alltaf vegna þess að önnur
farartæki hafa ausið þeim þangað
upp.
Þetta er hættulegt ástand, —
miklu hættulegra en sprungnar
framrúður eða jafnvel gallaðar að
öðru leyti. Þar að auki er þetta á-
stand, sem hægt er að laga með litl-
um tilkostnaði og vinnu. Og raunar
furðulegt að það skuli ekki hafa
verið gert fyrir löngu síðan.
Ég skora nú á Bifreiðaeftirlit rík-
isins að taka þetta mál til alvar-
legrar yfirvegunar, og reyna að
koma því í framkvæmd að úr þessu
verði bætt hið fyrsta. ★
ítalir. Það var allt, sem ég vissi
um hænsni.
— Hvítir ítalir, svaraði ég. Lít
ekki við öðru!
— Dásamlegt! Þetta segi ég alltaf.
Við töluðum um hvíta ftali það,
sem eftir var máltíðarinnar.
En maturinn var stórkostlegur og
svo ríkulega og smekklega fram bor-
inn, að ekki varð á betra kosið. Og
vínin voru afbragð. Og það varð
glatt yfir borðum og vinur minn
Erlingur Hallsson var auðsæilega í
essinu sínu, drakk ófeiminn sitt góða
vín, hélt ungfrúnni í sæluástandi,
sem lýsti sér í geislandi brosum og
dillandi hlátrum. Sá átti erindi í
veizluna bankastjórans, hugsaði ég
og ekki öfundarlaust.
Að máltíð lokinni var herrunum
boðið í stofu húsbóndans, en konur
skyldu drekka kaffi með húsfreyju
í annarri stofu á meðan herrarnir
ræddust við og fengju sér glas. Úti
við vegg í herrastofunni var borð
eitt mikið hlaðið vínföngum. Hús-
bóndinn bað menn gera svo vel og
blanda sér drykk, hvern að sinni
vild og forsmá ekki það, sem húsið
gæti látið í té til þess, að hinum
kæru gestum mætti líða sem bezt.
Var gerður að þessu góður rómur.
Þá er allir höfðu fengið sér glas
og bankastjórinn hafði skálað við
gesti sína hóf hann máls.
— Ég vona að hinir kæru erlendu
gestir mínir misvirði það ekki, þó
að við hinir ræðum lítilsháttar það
mál, sem er í rauninni tilefni þess-
ara samfunda. Yður hinum er öllum
kunnugt, hver vandi oss og héraði
voru er á höndum í sambandi við
járnbrautarfélag vort, og ég hef
kvatt yður saman með þeirri sér-
stöku tiltrú, að þér væruð menn-
irnir, sem bæði hefðu viljann og
getuna til að leysa þann vanda með
mér. Um þetta hef ég gert ýtarlega
áætlun, sem ég mun leyfa mér að
leggja fyrir yður og vænti þess,
þegar þér, hver og einn. hafið látið
álit yðar í ljós, að athuguðu máli,
að vér getum orðið sammála um
lausnina. Svo vel þekki ég bæði
dómgreind yðar og þegnskap ...
Hann var beinlínis tígulegur þeg-
ar hann fór að ræða þetta áhugamál
sitt, ísmeygilegur, myndugur, ör-
uggur. Öll framsetning hans hnit-
miðuð, glögg, rekin saman með töl-
um og rökum. Þó að ég hefði ekkert
vit á málinu sjálfu, fann ég, að það
þurfti sterkan vilja til þess að
standast þennan mann, þegar hann
kaus að beita sér. Hann talaði í
fullan hálftíma áður en hann bað
menn að láta heyra undirtektir
sínar.
Ég virti fyrir mér áheyrendur
hans, þennan jarðgróna hóp þybb-
inna, duglegra efnamanna. Þeir
dreyptu hæversklega á glösum sín-
um, hlustuðu af vakandi athygli,
andlitin lokuð og eins og múr. Ivar
Eskjær myndi áreiðanlega þurfa að
taka á allri snilli sinni, þangað til
hann hefði stuggað þeim öllum
þangað, sem hann vildi.
Og ég virti fyrir mér vin minn
Erling Hallsson. Honum leiddist
gífurlega. Hann var löngu búinn úr
glasinu sínu. Svo gekk hann að vín-
SPORTU fermingarfötin
í miklu úrvali hjá
HERRABÚÐINNI,
Austurstræti 22 og Vesturveri.
D ANÍEL,
Laugavegi.
L. H. MULLER
Og
HERRAFÖT h.f.,
Hafnarstræti.
VERKSMIÐJAN
SPARTA
Borgartúni 25. — Sími 16554 — 20087.
VIKAN 14. tbl. —