Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 42

Tilvalin fermingargjöf.
Öll Certina kvenúr eru með óbrjótanlega
gangfjöður.
Certina kvenúr fást í hundruðum gerða.
Þau nýjustu eru með óbrjótanlegum
safír-glerjum.
Veljið beztu úrin.
Veljið Certina.
CERTINA Ú
verið svo forsjálar að klæðast síð-
buxum. Bara aði halda sér fast í
klakkinn fremst á hnakknum á með-
an úlfaldinn stæði upp, þá væri allt
í himna lagi. Það reyndist rétt. Það
rumdi geðvonzkulega í skipum
eyðimerkurinnar, þegar kallarnir
rykktu í tauminn og gáfu þeim ein-
hverjar framandi fyrirskipanir um
að hafa sig upp. Fyrst lyftist skipið
að aftan, síðan hægt og rólega að
framan og þá var maður kominn
liðlega mannhæð upp.
Þeir teymdu undir okkur út á mal-
bikaðan stíginn, sem liggur upp
sandölduna og endar við Keops-
pýramidann.
VIÐ LEGSTAÐ KEOPS.
Ahmed Sumida sagðist hann heita,
maður á miðjum aldri, stórvaxinn
fremur höfðinglegur, ekki ósvip-
aður Birni sýslumanni á Hvolsvelli.
Hann gekk í hælasíðri skikkju eða
kjól og hvítri tusku hafði hann vafið
um höfuðið ofanvert.
— Þú hefur þetta að atvinnu að
fylgja ferðamönnum hér út að pýra-
mídunum, spurði ég hann.
—• Já, það er atvinna mín, sagði
Ahmed. Hann talaði sæmilega ensku.
— Og átt úlfaldann sjálfur?
— Já ég á hann sjálfur. Hann er
níu ára. — Ahmed fékk mér taum-
inn og kenndi inér að stýra úlfald-
anum. Svo danglaði hann í aftur-
endann á honum og nú fór hann að
brokka. Það var ekki beinlínis
þægilegt og auðséð á blessaðri
skepnunni, að henni var það þvert
um geð. Ahmed hljóp á eftir með
svipu, en úlfaldinn hélt áfram að
kumra og var sárlega óánægður við
húsbónda sinn. Ég lét hann ganga
siðasta spölinn.
Við fórum af baki i skugga pýra-
mídans. Nú sáum við hvað þetta
mannvirki var stórkostlegt. Ahmed
sagðist því miður vera veikur og ekki
geta flutt mig áfram út að Sfinxin-
um. En bróðir sinn mundi sjá um
það. Þú þarft ekki að gefa mér
neitt, sagði hann. Okkur hefur verið
borgað. En sumir stinga samt að
okkur fáeinum pjöstrum. — Mjög
höfðinglegur maður, Ahmed.
Ég gaf honum nokkra pjastra og
hann kvaddi með virktum. Hann
hefur sennilega ekki kennt sér
nokkurs meins, en skiptin hafa ver-
ið gerð af hagkvæmum ástæðum.
Sumir úlfaldakallarnir reyndu að
betla í pukri, en leiðsögumaðurinn
hafði sagt okkur, að láta það sem
vind um eyru þjóta. Þeir hefðu þeg-
ar fengið sitt.
Legstaður Keops faraós i Giza er
veglegt mannvirki, enda eitt af sjö
furðuverkum veraldarinnar. Það
er meira en hálftíma akstur á bíl
þangáð sem grjótið var tekið. Auk
þess var það austan Nílar. Björgin,
sem flutt voru alla þessa leið og
hrúgað 145 metra upp í loftið, þau
voru samtals 2,3 milljónir og hvert
þeirra vegur hálft þriðja tonn. Hvar
sem að er komið, ytra sem innra,
falla þau svo þétt saman, að varla
verður saumnál á milli komið. Þetta
ætti að nægja. Það er allt jafn ó-
skiljanlegt.
Sjálft grafhýsið er í miðju pýra-
midans, þangað liggja mjóir gang-
ar upp á við. Mér fannst þessar
tröppur aldrei ætla að taka endi.
Loftið var þungt og ákaflega heitt.
Samt eru þarna ein.hverskonar loft-
rásir. Þegar komið er langleiðina
til grafhýsisins, hækkar gangurinn
og víkikar. Það var gert til þess að
auðvelda sálinni aðgang að múmí-
unni. Keops konungur lá i steinkistu
einni mikilli i grafhýsinu og lét fara
notalega um sig. Öll innri lilutföll
þessa pýramída hafa orðið mönn-
um tilefni til furðulegra spádóma
og bollalegginga. Það hafa jafnvel
verið skrifaðar bsékur um allt það,
sem pýramídinn segir fyrir um og
vantar ekki rökstuðninginn. Reynd-
ar á að hafa orðið heimsendir
nokkrum sinnum, hvað enn hefur
brugðizt. Pýramidaspámenn segja
til dæmis að margfaldi maður hæð
pýramídans með þúsund milljónum,
þá komi út fjarlægðin milli jarðar
og sólar — svona nokkurn veginn.
Að visu þarf pýramídinn að hafa
verið 148 metrar á hæð til þess að
sá útreikningur standist, en spá-
mennirnir eru svo heppnir, að það
vantar eitthvað ofan á hann frá
fyrstu gerð, svo vera má að þetta
fái staðizt. Þeir segja líka, að bygg-
ingameistarar pýramidanna miklu
hafi vitað nákvæmlega lögun jarðar
og meira að segja það, að jarðkúl-
an er flatari við pólana. Það þarf
ekki annað en finna einhverja tölu
og margfalda hana með> ákveðnum
radíus eða hæð í pýramidanum og
þá sannast það.
BARA TVO PJASTRA.
Ég var feginn að koma út úr
þröngum göngunum. Við biðum
þess í skugga pýramídans, að hann
skilaði félögunum úr gini sínu. Þar
biðu prangarar fyrir utan og settust
að okkur eins og mýbit á logndegi
við Sogið. Þeir höfðu kippur af úlf-
öldum úr leðri, smástyttur af Ramses
og Nefertiti, nokkrir voru með
þrælasvipur. Þeir þreyttust ekki á
þvi að hampa þessu upp að nefinu
á okkur meðan við drukkum rop-
vatnið, unz lagt var af stað til Sfinx-
ins. Það er svona miðlungi löng
bæjarleið, malbikaður stígur alla
leið.
Nú benti Ahmed á bróður sinn og
ég klifraði á bak öðrum úlfalda.
Hann var minni en hinn og grind-
horaður. Það var bróðirinn líka og
engan veginn eins höfðinglegur og
Ahmed. Þarna var líka hægt að fá
svokallaða arabiska gæðinga, en
ekki sprikluðu þeir beinlínis af
fjöri; hafa líklega verið álíka mikl-
ir gæðingar og hrossin, sem hér
eru leigð út lianda túristum á sumr-
in.
Honum virtist í fyrstu liggja mikið
á, þessum staðgengli Ahmeds; hann
sló i úlfaldann, sem var hinn versti,
setti undir sig hausinn og lét öllum
illum látum. Þegar við vorum komn-
ir vel á undan, byrjaði hann að
betla og þá lá ekkert á. Aðeins vildi
hann komast hjá þvi, að fylgdar-
mennirnir frá ferðaskrifstofunni
sæju það. Ég lézt ekki heyra og
starði fram fyrir mig eins og tiginn
42 — VIKAN 14- tbl-