Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 45

— Gott, þá ætlum við að gefa
þér kost á mjög sjaldgæfum hlut.
Vill herrann kaupa?
Þeir drógu upp lítið glas með
einhverjum vökva.
— Ilmvatn?
— Jú við höfum ilmvatn lika, en
þetta er miklu betra. Magic water.
Undravatn. Herrann ber á sig
nokkra dropa og þá lifir hann mjög
lengi.
— Ég vil hafa mynd af Nefertiti
á tappanum, sagði ég. Annars kaupi
ég það ekki.
Þeir litu vandræðalega hver á
annan og lofuðu að athuga þetta með
Nefertiti. Og gengu að næsta manni.
G.S.
Síðari greinin um dvölina í Egypta-
landi og um leið niðurlagsgrein þess-
arar ferðasögu, er í næsta blaði.
í skammdegisfjötrum.
Framhald af hls. 10.
það farið framhjá sálfræðingi, ef
um einhverjar líkamlegar orsakir
væri að ræða, því að þeir leggja
nú einu sinni alla áherzluna á það
andlega; undirmeðvitundina og ann-
að þess háttar.“
„Ég veit það,“ sagði Connie. „En
ég get ekki með neinu móti fengið
mig til að kalla sálfræðing eða geð-
lækni til hans. Það er ekki eins og
hann sé með neinn ofsa, eða manni
stafi nokkur hætta af þessum sjúk-
leika hans. Hann fæst bara ekki til
að fara á fætur.“
Læknirinn ræddi við Norman í
fulla klukkustund, og Norman tók
af sér hlustalokurnar og hlýddi þol-
inmóður á hann. Læknirinn reyndi
fyrst og fremst að leiða honum fyr-
ir sjónir að hverju stefndi, síðan
að fá hann til að skýra frá hvað
fyrir hann hefði komið og ræða ó-
hikað um vandamál sín. Hann lét
Connie meira að segja fara út úr
svefnherberginu, svo að Norman
ætti auðveldara með að segja hug
sinn allan, en Norman þrætti harð-
lega fyrir að um nokkur vandamál
eða orsakir væri að ræða.
„Ég kann bara vel við mig í rúm-
inu,“ sagði hann, „og mér finnst
notalegt að hafa augun byrgð. Ég
þoli ljósið illa, og auk þess virðast
allar aðrar skynjanir mínar skerp-
ast, þegar ég sé ekki neitt.“
„Já, já,“ svaraði læknirinn, „allt
er þetta ósköp skiljanlegt. Það kem-
ur öðru hverju fyrir okkur öll, að
okkur finnst engin leið að hafa í
fullu tré við umheiminn og öll hans
vandamál. Okkur finnst sem per-
sónuleg tengsl og skuldbindingar,
eins og til dæmis hjónabandið, leggi
á okkur óþolandi fjötra og við sé-
um ekki annað en máttlaust verk-
færi í höndum reginafla, sem fari
með okkur eins og þeim sýnist. En
maður má ekki láta slíka tilfinn-
ingu ná tökum á sér. Maður verð-
ur að berjast gegn henni ...“
„Hvers vegna verður maður að
berjast gegn henni?“ spurði Nor-
mari. „Ekki vinn ég neinum manni
mein.“
„Þér ættuð að taka eitthvert til-
lit til Connie," mælti læknirinn.
„Hún er hamingjusöm. Hamingju-
samari en hún hefur nokkurn tíma
áður verið.“
„Kannski á yfirborðinu. En ég er
ekki í neinum vafa um að undir
niðri ...“
„Spyrjið hana, ef þér trúið mér
ekki. Ef hún er ekki ánægð og ham-
ingjusöm, getur hún farið. Við vor-
um hvort eð er að skilja áður en
þetta kom til.“
„Þér verðið þó að hugsa um fram-
tíðina, Norman ...“
„Hvers vegna?“
„Hvers vegna? ... vegna þess að
þér komizt ekki hjá því. Eins og
þér vitið, hefur maðurinn það fram
yfir dýrin, að hann berst fyrir betri
framtíð sér og sínum til handa.“
„Ég hef alltaf haldið að maður-
inn hefði það fyrst og fremst fram
yfir dýrin að geta skrifað og lesið.
Eða þá fingraleiknina."
„Jú, vitanlega er þetta mikilvægt
líka. En framtíðin, drengur minn,
það er framtíðin ...“
„Fari öll þessi framtíð til fjand-
ans. Hún sér um sig,“ svaraði Nor-
man, setti á sig hlustalokurnar og
sneri sér til veggjar. Þar með var
samtalinu lokið.
Loks hætti að rigna og þá tók
að snjóa. Norman heyrði ekki um-
skiptin, en hann fann breytinguna
á loftslaginu, þurrt og svalt í stað
rakans og hráslagans. Hann kaus
helzt að hafa gluggana opna, svo
að hann gæti fundið hve kalt var
úti, og notið þess betur ylsins undir
rafhituðu ábreiðunni. Hann hafði
mikið dálæti á þessari rafhituðu
ábreiðu, vegna þess hve létt hún
var og heit. Hann stillti hana á
hæsta hitastigið og lét hana baka
sig um hríð, slökkti síðan alveg á
henni og fann hvernig dró úr hit-
anum, þangað til hroll setti að hon-
um. Þá kveikti hann aftur og lét
hitann streyma um sig.
Ef það væri satt, að ég væri að
leita aftur inn í móðurlífið, mundi
það ekki vera fyrst og fremst þetta,
sem ég sæktist eftir, hugsaði hann.
Sjálfur var hann ekki þeirrar skoð-
unar. Þessi setning, að leita aftur
inn í móðurlífið, var ekki annað en
heldur ógeðslegt slagorð, sennilega
hafði einhver fundið það upp til
notkunar í tímaritsauglýsingu. Ekki
langaði hann til að hnipra sig saman
í einhverju röku hylki. Hann undi
sér prýðilega í mjúku og hlýju rúm-
inu. Hann var að hvíla sig, einfald-
lega að hvíla sig.
Það hætti að snjóa og tók að
rigna aftur, og Norman gerðist ó-
þolinmóður, fannst þetta ekkert
ganga, þótt hann gerði sér hins veg-
ar ekki grein fyrir hvaða marki hann
væri í rauninni að keppa að. Og
til þess að flýta fyrir þessu, sem
hann vissi ekki hvað var, bað hann
Connie að kaupa handa sér nasa-
lokur, eins og froskmenn nota, þó
að honum væri limurinn nautn í
sjálfu sér. Hann var hreykinn af
þessu bragði, rétt eins og honum
hefði tekizt að leika á einhvern í
harðri keppni. Það var komið fram
í febrúar, og hann lá í rúminu og
brosti að þessu bragði sínu.
Hann fór yfirleitt ekki fram úr
rúminu. Connie skildi næturgagn
Kr Þorvaldsson&Co
Grettisgötu 6
Simi 24478-24730
--------1
Kökur yðar og brauð verða bragðbetri
og íallegri ef bezta tegund af
lyítiduíti er notuð
VIKAN 14. tbl. —