Vikan - 04.04.1963, Blaðsíða 47

kvöldi, að hún mætti sofa hjá hon-
um, en hann sat fastur við sinn keip.
Hann lá í rúminu og reyndi að
útiloka skynjun tilfinninganna í
andliti, örmum og fótum. Hann
stefndi að útilokun allrar skynjun-
ar, jafnvel útilokun allrar hugsunar,
sjálfráðrar og ósjálfráðrar, útilokun
allra sinna hugsýna. Hann sá sjálfan
sig staddan á síðasta áfanga hættu-
legrar ferðar. Hann var í þann veg-
inn að halda yfir landamærin inn
á ókannaða víðáttu og beið þess að
komast að raun um hvað hann ætti
þar í vændum. Lífið var honum ein
ládeyða, hrein og tær fullnæging í
sjálfu sér. Er ég hamingjusamur?
spurði hann sjálfan sig. Er ég dap-
ur? Þjáist ég? Hann gat svarað öll-
um þessum þrem spurningum á
sama hátt. Neitandi.
Marzmánuður leið, og nú var
fyrsti apríl. Hann taldi hjartaslög
sín, og þegar hann hafði talið hundr-
að, féll hann í svefn. Hann reyndi
ekki framar að skilgreina drauma
sína. Á stundum hlustaði hann á
sinn eigin andardrátt og taldi, en
það olli honum tilkenningu, og ef
hann hélt niðri í sér andanum til
lengdar, fann hann til sársauka fyr-
ir brjóstinu.
Ég fer á fætur aftur, þegar mér
býður svo við að horfa, sagði hann
við sjálfan sig. En þegar hann svo
loksins fór á fætur, var það ekki
vegna þess að hann vildi það sjálfur.
Það var farið að hitna í veðri, og
Connie var farin að láta gluggana
standa opna. Það var óvenju heitt
svona snemma vors. Hann bað hana
að loka gluggunum, en þegar frá leið
varð svo heitt og mollulegt inni að
hann rennsvitnaði og leið illa og
leyfði henni að opna gluggana aftur.
Hann lá í rekkju sinni, klæddur
náttfötunum einum og hafði ekki
dulu ofan á sér og vorgolan stóð
inn um gluggann og lék um hann.
Hann gat ekki útilokað goluna úr
skynjun sinni og hugsun, þegar hún
ýfði hárið neðst á fótleggjum hans
og á höfði hans, og Connie var farin
til vinnu sinnar. Golan lélc um andlit
hans, hann einbeindi huiganum að
kyrrð og eftirtektarleysá, en allt
kom fyrir ekki. Hann skynjaði gol-
una hvernig sem hann fór að, og
loks varð hann reiður.
í fyrsta skipti í nærri tvo mán-
uði fór hann fram úr. Hann tók
stefnuna á hinn opna glugga, en
það var eins og fæt’ornir hefðu
gleymt hlutverki sínu og auk þess
hafði hann gleymt staðrsetningu hús-
gagnanna. Hann hrasaiSi á sínum ó-
styrku fótum, féll á gólfið og sló
um leið enninu við horn á stólsetu.
Við það varð hann enn reiða.ri, brölti
á fætur og reikaði í áttina aii glugg-
anum, en nú rakst hann á ]borð og
missti enn jafnvægið. Hann rétti
út höndina ósjálfrátt, fann fyrst
ekkert fyrir, síðan rúðugleirið í
glugganum, en þá var fallið >óhjá-
kvæmilegt og höndin gekk í gegn-
um glerið. Hann fann ákafan sárs-
auka í handleggnum og heitt blóðið
renna um hönd sér.
Nú greip hann slíkt æði, að Dhann
gætti einskis framar. Hann i«reif
grímuna frá augum sér, leit á hand-
legginn og sá að hann hafði skorizt
illa og lagaði blóð úr sárinu, lak
niður á gólfábreiðuna og rúðan brot-
in úr glugganum, svo honum mundi
ekki takast að loka vorgoluna úti
þótt hann skellti aftur glugganum.
Fæturnir neituðu að bera hann og
birtan skar hann í augun; allir litir
voru svo skærir og sterkir að þeir
ollu honum einskonar vímu — heið-
blámi loftsins, ryðbrúnt limið og
dimmgrænt laufið á trjám og runn-
um og fagurgrænt grasið. Hann gat
ekki dregið andann almennilega, svo
hann þreif af sér nasalokurnar, og
síðan, hálft í hvoru ósjálfrátt,
hlustalokurnar líka.
Og allt í einu skaut þeirri hugsun
upp úr þessari flóðbylgju sársauk-
ans og utanaðkomandi áhrifa, að
þau Connie ættu að eignast barn.
Hún átti það sannarlega skilið, að
hann gerði henni barn. Það gæti orð-
ið drengur og það væri ekki svo vit-
laust. Og þegar hann fór að hugleiða
þetta, varð hann þess allt í einu
var, að allur líkami hans vaknaði.
„Hvort þó í þreifandi...“ sagði hann
upphátt við sjálfan sig.
Hann fann skyrtu og vafði um
handlegg sér til að stöðva blóðrás-
ina. Svo greip hann báðum höndum
um borðröndina og tók að beygja
hnén og rétta til skiptis til að fá
mátt í fæturna og það brakaði og
brast í öllum liðum við áreynsluna.
Hví skyldi hann ekki geta fengið
hvern þann starfa, sem hann kysi?
Hann gat valið um, unnið á olíu-
dælustöð, ekið jarðýtu eða jafnvel
tekið sig til og lært trésmíði.
Og þegar Connie kom heim frá
vinnunni, sat hann í dagstofunni
með skyrtuna bundna um handlegg-
inn, las vikugamlar íþróttafréttir í
dagblaði og drakk viský. Hún vissi
ekki hvað hún átti að segja eða gera,
eða hvað hún átti að halda, og þarna
stóð hún á þröskuldinum, yfirkomin
af fögnuði og þó ekki með öllu
saknaðarlaust, og tárin streymdu
niður vanga henni, þangað til
Norman skipaði henni að hætta
þessum skælum og fara að hugsa
fyrir kvöldmatnum. ★
Kanertz-hreyfillinn.
Framhald af bls. 29.
Nokkra skýringu á þessu og því,
hvernig hreyfillinn vinnur, má
sjá á meðfylgjandi teikningu og
myndum. í sprengihólfinu er fyrst
og fremst tvíspaða driföxull, en
utan um hann er hólkur með
tveim gagnþrýstispöðum, sem snú-
ast hægara en öxulspaðarnir, svo að
bilið, eða rúmið á milli driföxul-
spaðanna og gagnþrýstispaðanna
verður breytilegt. Hvert slíkt milli-
rúm gerir sama gagn og einn strokk-
ur. Kanertz-hreyfillinn er ventil-
laus, en með hreyfingu sinni opna
spaðarnir á víxl fyrir innsogs- og
útblástursopin, á svipaðan hátt og
bulla á tvítaks strokkhreyfli.
Það sem mestu varðar í sambandi
við Kanertz-hreyfilinn, er gemýt-
ing orkunnar, sem „stýriútbúnað-
urinn“, eins konar tannhjólakerfi, á
VIKAN 14. tbl. — 47