Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 13

á við, rak hann annan flein í kletta-
vegginn og festi vaðinn í hann. Með
því að reka fleina með 20 feta milli-
bili vissi hann, að ef hann missti
takið, yrði fallið ekki lengra en
þeirri fjarlægð næmi — nema því
aðeins að þungi líkama hans myndi
rífa fleininn úr berginu.
Önnur 20 fet ... Annar fleinn og
smelli-lykkja. Þegar hann hafði
fikrað sig upp rösklega 200 fet og
fest tíu fleina í bergið, lét hann
sig síga á vaðnum til neðsta fleins-
ins, þar sem hann hafði hengt hinn
fyrirferðarmikla bakpoka sinn.
Hann batt pokann við tvöfalt
nælonreipið, síðan losaði hann
neðsta fleininn. Þá hélt hann upp
á við, losaði þann næsta ... Og
næsta ... Og næsta ... Þar til harm
hafði náð þeim efsta. Að því búnu
halaði hann pokann upp, festi hann
við fleininn, sem eftir var, og endur-
tók síðan þessa flóknu og tafsömu
aðferð.
UM NÓNBIL hafði hann klifið
nærri 500 fet; en nú slútti yfir hon-
um mjúkt berglag, sem myndaði
ósprungna hvelfingu. Engar sprung-
ur fyrir fleina eða tréfleyga. Engin
leið upp.
Með stakri þolinmæði varð hann
að fikra sig aftur niður á við, endur-
takandi sömu leiðinda aðferðina
með vaðinn og fleinana, er hann
hafði viðhaft, þegar hann kleif upp
bergið. Komið var að kvöldi, þegar
hann náði aftur til Charpoua-skýlis-
ins. Hann hafði sóað heilum degi og
ekkert borið úr býtum nema þá
vitneskju, að hann yrði að ráðast
til uppgöngu annars staðar á Veggi
Vítis.
Ceresa sendi þessa slæmu frétt
gegnum ferðasenditæki til Monten-
vers, franska bæjarins við rætur
Petit Dru; síðan snæddu fjórmenn-
ingarnir og gengu að því búnu til
náða.
Næsta morgun minnkaði Walter
við sig nestið, til að létta byrði sína,
niður í einn brauðhleif, fjóra litlá
osta, þrjár dósir með niðursoðnu
kjöti, dálítinn sykur og flösku með
vatnsþynntu koníaki. Hjá nestinu
setti hann flösku með brennslu-
spíritus.
f bakpokanum voru 79 fleinar,
15 smellilykkjur, 6 tréfleygar með
áföstum hring, ís- og klettaöxi, tveir
40 metra nælonvaðir og tvö styttri
og mjórri silkireipi og þrír kaðal-
stigar með aluminiumstyrktum rim-
um.
Bonatti var árrisull, óþolinmóður
að komast af stað.
„Hitti ykkur uppi á tindinum,“
sagði hann og brosti dauflega. „Þið
getið klifið auðveldari leiðina."
Svo lagði hann aftur af stað yfir
Mer de Glace.
Hinir fylgdust með ferð hans þar
til hann byrjaði að klífa, síðan héldu
þeir niður fjallið til Montenvers.
I>essa hrikalegu leið ætlaði Bonatti að
fara frá Charpoua Refuge yfir Mer de
Glace upp á tindinn Petit Dru.
Þaðan gátu þeir fylgzt með honum
gegnum sjónauka. Síðar, ef þeim
virtist hann vera að ná tindinum,
myndu þeir klífa upp austur-vegg
Dru-fjallsins, sem var auðveldari
viðureignar, og hitta hann uppi á
tindinum. Bonatti gæti klifið niður
hina hliðina, ef hann næði nokkurn
tímann upp á tindinn.
Ilitinn var nokkuð fyrir neðan
frostmark og Walter var vettlinga-
laus, hann varð að hafa fingurna
bera til þess að finna handfestu.
Áfangi eftir áfanga af fleinum og
tréfleygum allan daginn.
Stundum mjakaði hann sér upp
sprungurnar með því að styðja bak-
inu við slétt bergið og spyrna stíg-
vélunum sínum í bergið á móti,
mjakaði síðan bakinu svolítið upp
á við, spyrnti síðan ofar og mjakaði
bakinu upp á við á nýjan leik.
Með þungan bakpokann í eftir-
dragi þumlungaði Walter sig áfram.
í eitt skipti varð hann að klifra
að utanverðu til að komast fram
hjá hellu, sem skagaði yfir 30 feta
botnlausri sprungu.
Er leið að kvöldi fraus vaðurinn
og varð stífur eins og vírstrengur.
Hann varð að stanza og vefja hon-
um utan um sig til að þíða hann
með líkamshita sínum, þangað til
unnt var að þræða hann gegnum
smellilykkjuna aftur.
Þegar að dimma tók, var hann
enn í Flammes de Pierre. Þá fann
hann syllu, sem var rétt það breið,
að hægt var að standa á henni. í
Montenvers blöktu ljós á stærð við
títiprjónshausa. Það var ekki hægt
að sitja á syllunni, hvað þá heldur
liggja, en þetta var eini flati blett-
urinn, sem hafði orðið á leið hans
allan daginn.
Flokkurinn fyrir neðan myndi
ekki sjá ljósmerki hans frá syllunni,
Framhald á bls 41.