Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 22

15.
Framhaldssaga
eftir
VICKI BAUM
Laugardag-ur:
H ANN.
Vagni var ekið eftir götunni úti
fyrir og hófaslögin rufu þögnina.
Frank Davis rumskaði; enn var
svo dimmt að hann greindi vart há-
an gluggann, kannaðist auk þess
ekki heldur við hann á þessum vegg
í herberginu, og það var ekki fyrr
en hann heyrði lágan og væran and-
ardrátt Evelyn við hlið sér, að hann
áttaði sig á hvar hann var. Hún
hvíldi heitan vangann á öxl hon-
um og hann varaðist að hreyfa sig.
Það var svalt inni og glugginn stóð
opinn. Frank lyfti vinstri arminum
hægt og gætilega svo hátt að hann
gat séð á úrið, klukkan var um
hálffimm. Hann dró sængina með
varúð að sér og yfir Evelyn. Hann
var óvenjulega vel útsofinn og end-
urnærður, minntist þess varla, að
sér hefði áður liðið eins vel.
Nokkra hríð lá hann hreyfingar-
laus og hugsaði um nóttina ... nótt-
ina, sem þau höfðu átt saman, á-
stríðuheitari og ljúfari en nokkra
aðra. Evelyn, hugsaði haim og fann
heitan andardrátt hennar leika um
barm sér. Ég ann þér, Evelyn, hugs-
aði hann allt í einu furðu lostinn.
Hann hafði gert sér vonir um
skemmtilegt og hugstætt ástarævin-
týri og ekki meira. Og nú veittist
honum jafnvel örðugt að skilja það,
að hann hafði að lokum fengið að
njóta hinnar miklu og ólýsanlegu
fullnægingar.
Hann lokaði augunum, reyndi að
sofna aftur án þess að vekja hana.
Það var ekki fyrr en hún vafði báð-
um örmum um háls honum, að hann
gerði sér grein fyrir að hún var
vakandi.
Þegar hann kyssti hana, voru var-
ir hennar svalar, mjúkar og ang-
andi; eins og rósarblöð, hugsaði
hann, en það hafði honum aldrei
komið til hugar um varir nokkurrar
konu annarrar, en þannig var það
með allt, sem kom Evelyn við; það
var honum allt annarlegt og fram-
andi, eins og það ætti ekki sama-
stað í tilveru hans. Hann þekkti
sjálfan sig varla fyrir sama mann,
það var eins og hann væri ekki
nema seytján ára. Nokkra hríð lá
hann þögull og braut heilann um
22 — VIKAN 15. tbl.
hvað hann ætti að segja.
„Hvernig líður þér, vina mín?“
spurði hann loks ósköp hversdags-
lega.
Og Evelyn svaraði á sama hátt:
„Vel, þakka þér fyrir.“
Einhver, sem gekk um gangstétt-
ina úti fyrir, blístraði vals. Smám
saman varð bjartara á glugganum.
Þau lágu í hálfgerðu móki.
„Ertu nú hamingjusamur?" spurði
Evelyn nokkru síðar.
Slík spurning lét að vísu barna-
lega í eyrum, en hann svaraði engu
að síður: „Hamingjusamur ■—■ já, ég
er hamingjusamari en nokkru sinni
fyrr. Maður nýtur sannrar ham-
ingju alltof sjaldan."
Evelyn strauk fingurgómunum yf-
ir varir hans, augnabrúnir og enni.
Hún tók um vinstri úlnlið honum,
leit á úrið og andvarpaði.
„Ég hef aldrei notið viðlíka ham-
ingju með nokkurri konu og þér,“
sagði hann þakklátri röddu. „Ég skil
ekki af hverju það stafar, en þú ert
öðru vísi en allar hinar — gefur
meira — um leið og þú ert sjálf
móttækilegri ...“
„Nei,“ svaraði hún lágt. „Ég er
ekki á neinn hátt öðru vísi. Það er
einungis þetta, að ég ann þér heit-
ara en nokkur hinna.“
Klukkan var langt gengin fimm.
Hann varð að fara með lestinni
klukkan hálfníu, og þar með var öllu
lokið. Ástríðan vaknaði aftur í
brjósti hans, heitari og ákafari en
nokkru sinni fyrr. Hann vafði hana
örmum. „Þetta er kveðjustundin,"
hvíslaði hann.
Hún gaf 'sig honum viðstöðulaust
á vald. „Ég vildi að ég eignaðist
barn með þér,“ hvíslaði hún svo
lágt að hann gat rétt heyrt það.
Á eftir barðist hann við svefn-
inn; langaði mest til að kveikja sér
í sígarettu, en var hræddur um að
það kynni að særa tilfinningar henn-
ar. Svo rankaði hann ekki við sér
aftur fyrr en síminn á náttborðinu
hringdi.
Evelyn settist upp og hárið féll
um vanga hennar og nakin brjóstin.
Frank greip talnemann. „Klukkan
er sex,“ tilkynnti stúlkan í skipti-
borðinu og hann áttaði sig ekki á
því strax, að hún talaði frönsku.
Fyrir andartaki síðan hafði hann
verið á gangi um baðströndina í
Florida ásamt konu sinni, sem hvorki
var Evelyn eða Pearl, heldur þær
báðar í sameiningu, og hann var
enn á valdi draumsins.
„Hvað var þetta?“ spurði Evelyn
og starði skelfd á símann.
„Ekkert alvarlegt," svaraði hann.
„Símastúlkan átti að vekja mig
klukkan sex.“
„Allt fyrirfram skipulagt," sagði
hún og bætti síðan við eftir andar-
taks þögn: „Það vildi ég óska, að
ég væri karlmaður."
Nú lét hann verða af því að
kveikja sér í sígarettu. Hann bauð
henni, en hún afþakkaði. Hún sat
uppi í rekkjunni og spennti höndum
um hné, allsnakin og minnti helzt
á unga telpu. Pearl var aldrei sér-
lega falleg á morgnana, ekki fyrr
en hún hafði snyrt sig og málað og
allt það. Frank gerði ósjálfrátt sam-
anburð á þeim tveim, og úrslitin
urðu síður en svo eiginkonu hans
í hag. Þetta hafði honum aldrei orðið
á áður, þegar hann var með öðrum
konum en henni, og það var ekki
laust við að hann fengi samvizku-
bit í bili —■ að sjálfsögðu fann hann
aldrei til samvizkubits þótt hann
sviki hana með öðrum konum, en
þessi samanburður var að minnsta
kosti lítt drengilegur. Hann brá sér
fram úr og inn í baðherbergið og
köld steypan skolaði af honum nótt-
ina, og þegar hann kom aftur inn
í svefnherbergið, stóð Evelyn á gólf-
inu og hafði brugðið sér í náttkjól-
inn. Hún minnti helzt á barn, sem
hafði gengið í svefni og farið villur
vegar.
Hann spurði hvort hún hefði ekki
neina ilskó með sér, en hún hristi
höfuðið. Aldrei hafði hann séð jafn
litla fætur, eða eins fagurmótaða.
Þær Pearl og Marion máluðu báðar
tvær táneglur sínar. Hann lyfti
Evelyn á arma sér og bar hana inn
í baðherbergið og furðaði sig á hve
fislétt hún var.
„Hvað ertu eiginlega þung?“
spurði hann, en hún gerði einungis
að yppta öxlum, og hann lét hana
eina inni í baðherberginu en hélt
fram og fór að láta ofan í ferða-
töskur sínar.
André þjónn kom inn með morg-
unverðinn. Evelyn var þá að klæða
sig. Hann tók blómsturvasa af arin-
hillunni og setti á borðið. „Frúin
hefur vafalaust yndi af blómum,“
sagði hann af karlmannlegri nær-
gætni. Frank laut niður og tók upp
litla nælu, sem Evelyn hafði misst
í gærkvöld. Þetta var lítill og ákaf-
lega látlaus skartgripur, ein perla
greipt í gullumgerð. Hann lét næl-
una liggja í lófa sér og virti hana
fyrir sér með eins konar ástúð; slík-
ur skartgripur fór einkar vel við
yfirlætislausan en smekklegan
klæðaburð hennar. Hún kom inn í
stofuna í sömu svifum, klædd hvítri
blússu og svörtu pilsi; gullnir lokk-
arnir glóðu meir en nokkru sinni
fyrr, að honum þótti.
„Góðan dag, vina mín,“ sagði
Frank, en André dró sig í hlé þegar
hann hafði þannig fengið uppfyllta
þá ósk sína að sjá þessa konu, sem
Frank kallaði eiginkonu sína.
Um leið og þjónninn var farinn,
greip Frank hönd hennar og kyssti
hana.
„Góðan dag, ástin mín,“ sagði
hann enn.
Hann lét þrjá sykurmola í kaffi-
bóllann hennar, smurði brauðsneið
smjöri og hunangi og lét á diskinn
hennar.
„Ertu þreytt, ástin mín?“ spurði
hann.
Það var honum óþolandi tilhugs-
un að verða að senda hana þannig
heim aftur. Heim til eiginmannsins,
landsyfirréttardómarans. „Þakka
þér fyrir, ekki meiri mat,“ sagði
hún lágt.
Hann dró upp veskið sitt og tók
upp umslagið með flugfarmiðanum.
„Heyrðu, ástin mín,“ sagði hann.
„Ég get víst ekki fylgt þér út á
flugvöllinn. Flugvélin, sem þú ferð
með, leggur ekki af stað fyrr en
tuttugu mínútur yfir níu, en lestin,
sem ég verð að fara með, leggur
af stað hálfníu. Ég ek með þér út
á Lafayettetorgið, bíllinn frá flug-
félaginu bíður úti fyrir Grand-Hotel.
Heldurðu ekki að það sé í lagi?“
Jú, svaraði Evelyn af undirgefni,
það hlaut að vera í lagi. Hún tók
við farmiðanum, virti fyrir sér
skrautlega auglýsinguna, sem prent-