Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 40

Á bökkum Nílar.
Framhald af bls. 18.
koma þér á skip og svo veiðirðu
fisk. Græðir mikla peninga.
— Nei, þetta er betra. Ég ætla að
halda áfram hér.
SAMI ÁHUGINN HJÁ RlKINU.
Eitt af því sem Nasser hefur gert
til viðreisnar eru ríkisverzlanir. Þar
er höndlað með ýmsa nauðsynja-
vöru og verðlag er lágt í þessum
búðum. Það atvikaðist svo, að við
gengum saman í eina slika búð,
Gunnar Frederiksen, flugstjóri og
ég. Það var nákvæmlega sami svip-
urinn á öllu þar inni og opinberum
stofnunum á íslandi, þeim er ég
þekki. Á jarðhæðinni var álnavara
og þeir voru að lesa blöðin þar og
létu fara vel um sig. Skór? jú þeir
voru niðri í kjallara, sagði maður-
inn og hélt áfram að lesa blaðið.
Við gengum niður, þar voru tveir
menn og líklega ekki búnir að fá
blöðin því þeir sátu og geispuðu.
Annar þeirra var hérumbil eins
feitur og Farúk og með samskonar
yfirskegg. Hann sat í djúpum stól
á miðju gólfi og rótaði sér ekki, en
gaf hinum bendingu aftur fyrir bak-
ið um að afgreiða. Og þar var nú
ekki áhuganum fyrir að fara. Hann
stóð upp með sýnilegri ólund og
það var eins og persónuleg misgjörð
við hann, þegar skórnir voru of litl-
ir og hann var beðinn um stærra
númer. Það virðist sem sé sama
hvort heldur er við Faxaflóa eða
við Níl; af opinberum rekstri er
eitthvert ógeðslegt dauðabragð. Það
er vonandi ekki það sem koma skal.
MEÐ 900 MANNS í VINNU.
Við vorum búin að ganga nokkuð
lengi eftir stærstu verzlunargötun-
um í Cairó, nokkur saman úr Út-
sýnarhópnum, þegar miðaldra mað-
ur stöðvaði okkur og spurði hvort
þar væru Skandinavar.
— íslendingar, jú, það var skylt
skeggið hökunni. Hann kannaðist
vel við ísland og sagðist hafa komið
til Svíþjóðar. Gott land, Svíþjóð,
sagði hann og nú komið þið hér á
skrifstofuna hjá mér og fáið kaffi.
Egypzkt kaffi.
En það voru allir að flýta sér
heim á hótelið og enginn hafði áhuga
fyrir kaffiboði. Það var fært fram
eitt og annað til afsökunar.
— Má ég benda á það, sagði mað-
urinn, að það er mjög frekleg móðg-
un við Araba að þiggja ekki boð
hans. Það þolum við ekki.
Það varð úr að ég fór með mann-
inum, einsamall. Það á maður vita-
skuld ekki að gera undir nokkrum
kringumstæðum í borg eins og
Cairó og ég hugsaði ekki um það,
hvaða afleiðingar þetta boð gat
haft, ekki bara fyrir mig, heldur
allan hópinn. Þessi maður var á að
gizka um fimmtugt, lágvaxinn og
hnellinn með sterka drætti í andlit-
inu og dökkbrúnn á hörund.
— Þér gerið mér mikinn greiða,
sagði hann á ágætri ensku, þegar
ég gekk með honum. — Ég er for-
stjóri fyrirtækis, það er mjög gam-
alt og gott fyrirtæki. Ég tók við
því af föður mínum og hann af
föður sínum. Þannig koll af kolli.
Við seljum ilmvötn. Framleiðum
þau líka. Skrifstofan er hér rétt hjá.
Þér gerið mér mikinn heiður.
Hann vatt sér allt í einu innúr
dyrum og bað mig fylgja sér. Það
var við stóra verzlunargötu og
gluggi við hliðina á dyrunum með
örsmáum glösum. Svo komum við
inná skrifstofuna. Þar voru gler-
skápar með aragrúa af ilmvatns-
þessari heimsókn fyrst þér voruð
svo kurteis að þiggja boðið. Ég
ætla að gefa yður nokkur glös sem
sýnishorn af framleiðslu fyrirtækis-
ins. Hvað þóknast herranum, Lótus
til dæmis? Eða Secret of the desert?
Eða þetta hér? — Hann tíndi niður
úr hillunum ekki færri en átta teg-
undir.
— Þetta er alltof mikil gestrisni,
sagði ég. Aðeins eitt til minningar
Tvöfalt CUDO-einangrunargler gegn kulda
og hávaða.
MERKIÐ SEM NÝTUR
TRAUSTS ER
euDð
CXJDOaiiER iec.ibi
SKÚLAGÖTU 26 — SÍMAR 12056, 20456.
flöskum og útskorin húsgögn úr
mjög dökkum við.
— Sedrusviður frá Líbanon, mjög
gömul húsgögn, sagði hann. Má
bjóða yður sæti. Þjónn, kaffi fyrir
tvo hingað á skrifstofuna. Þér vor-
uð frá íslandi, ekki satt; nafn mitt
er Sayed Hammed El-Gabry. Ilm-
vatnskaupmaður eins og ég var bú-
inn að segja yður. Þér sjáið fram-
leiðsluna. Við höfum hér nokkur
beztu ilmvötn heimsins. Lótus, til
dæmis. Ekkert jafnast á við Lótus.
Og „Leyndardóm eyðimerkurinn-
ar“. Ég hef 125 ekrur lands undir
blómum og 900 manns í vinnu. Kaff-
ið, gjörið þér svo vel, —
ÉG GEF YÐUR ÞETTA------------
Þjónninn rúllaði inn teborði úr
flúruðum kopar og á því voru tveir
litlir bollar með tyrknesku kaffi,
bleksterku. Það var mjög bragð-
gott.
— Það var mjög óvænt ánægja
að hitta mann þarna að norðan. Mig
langar til þess að þér munið eftir
um fyrirtæki yðar og þennan fund
okkar. Ég er hæst ánægður með eitt.
•—• Við höfum þau fimm, sagði
hann, til þess að þér munið eftir
okkur. Þér fáið fimm og aðeins á
hálfvirði. Við skulum segja þrjú
pund.
— Hvað voruð þér að segja?
— Fimm á hálfvirði. Þau kosta
pund hvert, en þér fáið þau á þrjú.
— Nújá, þetta eru einstök kjör,
sagði ég og skildi nú tilganginn með
boðinu. Óheppni, að ég skyldi skilja
peningana eftir á hótelinu. Ég bjóst
ekki við að verzla neitt.
-— Eigum við að segja tvö glös á
eitt pund?
— Það kemur því miður fyrir
sama. Ég er ekki með peninga á
mér.
Hann lauk úr bollanum og horfði
nokkra stund á mig þegjandi. Sagði
svo: — Lótus er beztur í heiminum.
Eigum við ekki að segja tíu pjastra
fyrir glasið.
Ég stóð upp og þakkaði fyrir kaff-
ið. Sagði, að nú biði allur hópurinn
eftir mér heima á hótelinu. Hann
gekk með mér út og hálfa leiðina
og minntist nokkrum sinnum á tíu
pjastra fyrir glasið, en ég eyddi
því tali og við skildum við svo búið.
VERÖLD SEM VAR.
Þjóðminjasafnið í Cairó er ver-
öld út af fyrir sig og aldrei hefði
ég trúað því að óreyndu, að sú ver-
öld væri svo stórkostleg og eftir-
minnileg. Venjulega finnst mér
þreytandi að skoða söfn. En innan
um þessar fornu myndir gleymir
maður tíma og rúmi. Ef til vill er
augnaráð líkneskjanna sefjandi eða
einhver máttugur og dularfullur
andi ríkir meðal þessara minja.
Þarna er heimur sem var. Faraóar
sem ríktu fyrir fimm áraþúsundum,
þeir sitja teinréttir með drottning-
arnar sér við hlið og horfa með ó-
ræðum svip fram í eilífðiha. Sumir
eru með tvöfalda kórónu, tákn efra
og neðra Egyptalands, sumir með
veldistákn í höndum. Þeir hafa verið
höggnir út í steininn í upphafinni
tign; þannig komu þeir samtíman-
um fyrir sjónir. Faraó var guðaætt-
ar og enginn dauðlegur maður leyfði
sér að ávarpa hann að fyrra bragði.
Við hirð faraós voru mjög flóknir
siðir og það þótti náð að fá að starfa
fyrir hann. Til dæmis var það mikil
virðingarstaða að vera forstöðumað-
ur fyrir baðherbergi faraós. Menn
fleygðu sér aflöngum á gólfið fram-
an við hann og kysstu það. Aðeins
mjög tignum mönnum leyfðist að
kyssa skó faraós. Það sem við köll-
um mildi, það var óþekkt hugtak.
Fyrir smávægilegustu yfirsjónir var
mönnum refsað með því að skera
af þeim nefið og síðan voru þeir
sendir í þrældóm til borgar hinna
neflausu, sem var einhversstaðar
norður í Sýrlandi. Það var Síbería
þeirra tíma.
HANDA HANS TIGN f
EILÍFÐINNI--------
Drengur að nafni Tutankamon
var búinn að vera faraó í nokkur
ár, þegar hann lézt. Þá var hann
17 ára. Menn þykjast sjá, að hann
hafi dáið úr berklum. Nema hann
var grafinn með mikilli pragt suður
í Konungadal og einhverra hluta
vegna fékk gröf hans nokkurnveg-
inn að vera í friði fyrir grafarræn
ingjum.
Það er mesti fornleifafundur í
sögunni, þegar gröf hans fannst
1923. Þeir munir fylla marga sali
í safninu í Cairó, gjörðir af dýrum
viði, gulli og alabastur. Hvað mundi
þá hafa verið lagt með þeim stóru
og frægu faraóum, þegar svo mikið
var haft við ungling eins og
Tutankamon. Þarna er flest það
sem Tutankamon var talinn þurfa
í eilífðinni; margar gerðir af hús-
gögnum, rúm og stólar með útskorn-
um dýrshöfðum og klóm á fótun-
um. Sumt svart, annað lagt gulli.
Fegursti hluturinn fannst mér létti-
vagn fyrir tvíæki, gullsleginn sem
annað og mundi samsvara Ferrari
sportbíl nú á dögum. Svo hefur
hann haft eitt og annað til augna-
yndis og skemmtunar í gröfinni;
gimsteinaskrín með guðunum Isis
— VIKAN 15. tbl.