Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 42

af sér.
Er hann hafði komið sér sæmilega
tryggilega fyrir, slöngvaði hann
vaðnum þangað til lykkjan losnaði
af nibbunni. Eftir að hafa undið
vaðinn, hvíldi hann sig, þar til hann
hafði losnað við svimann.
Fleiri sprungur og fleiri fleinar.
Þegar dimma tók sá hann hvergi
votta fyrir syllu, sem hægt væri að
hvila á. Hann eyddi því fimmtu
nóttinni hangandi á vað — ekkert,
sem hann gat hvílt fæturna á eða
undir áhöldin, yfir 3,600 feta hyl-
dýpi, festur af einum 4 þumlunga
fleini, sem hafði verið rekinn eina
tommu inn í fjallsvegginn!
Örþreyta, hungur og áhyggjur
hindruðu hann í að sofna.
Næsti dagur rann upp. Allir í
Montenvers fylgdust með Walter í
sjónaukum. A eystri hlið Dru-fjalls-
ins stilltu hinir þrír fjallgöngu-
mennirnir talstöð sína kl. 8 f. h.
„Montenvers kallar á Rope Charp-
oua. Hvar eruð þið staddir?"
„Við erum á stað, sem nefndur
er Bréche“, heyrðist rödd eins fjall-
göngumannanna segja óljóst. „Bon-
atti getur ekki enn séð upp á tind-
inn. Hann er um það bil 300 stikur
frá honum. Hann er kominn hærra
en við, hangir í vað — í 2000 feta
fallhæð. Við erum í kallfæri. Hann
segir, að hendurnar séu orðnar al-
gerlega skinnlausar."
LITLA sendistöðin hætti að senda.
Önnur sending klukkan 9 f. h.
„Rope Charpoua kallar á Montem
vers. Bonatti er núna í glampandi
sólskini byrjaður að klífa á nýjan
leik — óhugnanlega hægt. Hann seg-
ist vera öruggur um sjálfan sig, en
við munum halda kyrru fyrir um
stund og fara síðan upp á tindinn
og reyna að láta einhvern mat síga
niður til hans.“
Næsta skeyti var sent klukkan
10 f. h.
„Montenvers kallar Rope Charp-
oua. Nokkrar fréttir?“
Þögn, en svo kom svar, sem skaut
öllum skelk í bringu:
„Hann er að klífa upp skáhalla
sprungu, en við vitum ekki hvernig
hann kemst út úr henni. Hann stefn-
ir í rauðan dauðann. Lítið þið í
sjónaukana og segið okkur svo, hvort
hann á að halda til hægri eða
vinstri.“
Frægur Alpa-leiðsögumaður sá
Walter gegnum sjónauka sinn, þar
sem hann mjakaðist áfram eins og
jötunuxi. Bergið var eins og fægður
rauður marmari. Engar rifur fyrir
fleina. Toussaint tók upp sendi-
tækið.
„Við sjáum hann,“ sagði hann.
„Segið honum að okkur finnist hann
eigi að fara til vinstri og reyna að
fara yfir vestur-hliðina. Segið hon-
um ennfremur, að þetta líti út fyrir
að vera mjög erfið leið, en samt
skárri en sú til hægri.“
Klukkan 10.20 kom annað skeyti:
„Rope Charpou kallar Monten-
vers. Við komum skilaboðunum á
leiðis. Vonandi hefur hann skilið
þau. Við ætlum að láta okkur síga
af tindinum niður til hans í tvöfalda
vaðnum. Hann á aðeins 150 fet 6-
upp ísaðan vegginn og byrjaði að
fikra sig upp. ísinn særði blöðrum-
ar í lófum hans. Bakið var stirt og
aumt. En Walter hélt áfram, því að
ef hann hefði hvílt sig, hefði við-
námsþrek hans þorrið og hann hrap-
að niður.
Hann fann mjóa syllu í 50 feta
hæð og hvíldi sig þar þangað til
skilningarvitin höfðu jafnað sig og
hætt var að suða fyrir eyrunum.
Ekki var tími til að hugsa um
svengd. Aðeins til að hífa sjálfan
sig og bakpokann upp sprunguna.
Hann hafði ekki komizt nema 250
fet þann dag.
Eftir að hafa fundið stað, þar sem
hann hugðist sofa, opnaði hann mal-
inn sinn og ætlaði að fá sér bita.
Flaskan með brennsluspíritusinum
hafði brotnað og eyðilagt brauðið
og ostana. Hann var búinn að borða
kjötið, svo nú var ekki eftir annað
af nestinu en útþynnt koníakið og
mikill hluti þess þegar búinn.
Þegar hann sofnaði bundinn við
bergið, skall stormurinn á. Elding-
arnar glömpuðu og leiftruðu allt
í kringum hann. Stakkurinn, sem
var deigur, þegar hann hafði smeygt
sér í hann, var nú stíf-frosinn. Him-
inninn var svartur og engin ljós
vora sýnileg frá dalnum. Rafgeym-
arnir í ljósmerkjaáhaldi hans voru
orðnir of orkulitlir til að hægt væri
að senda merki með þeim.
Næsti dagur rann upp heiður og
kaldur. Fólkið í Montenvers sá
glytta í rauðu, þykku sokkana og
bláa stakkinn hans Walters gegn-
um sjónauka. Stundum hvarf hann
í djúpa sprungu, og svo kom hann
aftur í ljós. Kuldinn nísti særða
lófana.
Er liðið var á daginn byrjaði hann
að klífa Placcha Rosse — en rauð-
leit berglög þess virtust skaga út í
loftið. Fleinar . . . Tréfleygar . . .
Smellilykkjur ... Þumlung eftir
þumlung upp á við . ..
Þeir, sem fylgdust með Walter í
sjónaukum, furðuðu sig á líkams-
þreki hans. Walter batt sig við fjall-
ið og þraukaði af aðra nótt matar-
laus í snjó og slyddu. Nú var ljós-
merkjatæki hans aftur komið í lag,
og hann sendi veikt merki: „Allt í
lagi“.
Fjórðu nóttina reyndi hann með
miklum erfiðismunum að sofna, þar
sem hann hékk í lausu lofti í 1,000
feta fjarlægð frá toppi Dru-fjallsins.
SVO rann upp fimmti dagurinn,
bjartur og kaldur.
Klukkustundir til að mjakast fáar
stikur upp á við. Síðustu 100 fetin
yfir þetta klettabelti voru næstum
því ófær yfirferðar.
Laust eftir hádegi flaug lítil flug-
vél í námunda við hann. Hann hélt
í fyrstu, að þetta væri flugvél með
farþega, en hún sveimaði innan 100
feta, fór hringi, en sveif síðan
burtu með uppstreyminu við Petit
Dra.
Bonnatti var of önnum kafinn við
að klífa djúpa gjá til að reyna að
gefa flugmanninum merki. Hinir
risavöxnu, rauðu hamrar virtust
ætla að bera sigurorð af honum.
Hann kleif niður lóðrétta sprungu,
losaði sig við bakpokann og fetaði
sig eftir örmjórri syllu. Andvari
hefði getað þeytt honum af syll-
unni.
Þegar hann kom fyrir horn, sá
hann leið, en sú var háskaleg mjög.
Hann fálmaði til hægri meðfram
klettaveggnum og rak flein í rifu.
Fyrir neðan fleininn gein þúsund
feta hyldýpi. Walter hugaði að á-
höldum sínum og hélt svo áfram.
Hann batt endann á nylon-vaðn-
um við fleininn og lét sig síga um
það bil 15 fet niður eftir vaðnum.
Þar sem hann hékk þarna í lausu
lofti, bjó hann til nokkurs konar
slöngvu úr öðrum vaðnum. Ekk-
ert var fyrir neðan hann nema þok-
an og dalurinn í óra fjarlægð.
Um 20 fet til hægri fyrir ofan
hann var nibba, er virtist traust.
Hann reyndi að snara hana með
slöngvunni. Það tókst ekki. Hann
reyndi aftur og mistókst. í sjöundu
eða áttundu tilraun heppnaðist það
loksins.
Hann kippti aftur í slöngvuvað-
inn. Hann virtist öruggur. Klöppin
skagaði um það bil 15 fet út. Walter
ætlaði að sveifla sér að kletti, sem
var í nærri 50 feta fjarlægð, hinum
megin gjárinnar.
Fólkið í Montenvers, sem fylgdist
með Walter í sjónaukum, var skelf-
ingu lostið, þegar það gerði sér ljóst,
hvað hann ætlaðist fyrir.
Með slöngvuna í hendinni klifraði
Waltar aftur upp vaðinn. Efst opn-
aði hann smellilykkjuna varlega og
þræddi slöngvuna gegnum hana.
Síðan læsti hann lykkjunni um báða
vaðina. Því næst batt hann slöngvu-
vaðinn tvöfaldann um brjóstkassann
og gekk tryggilega frá endanum.
Þannig hékk hann í slöngvuvaðnum,
sem var þræddur gegnum smelli-
lykkjuna.
Aftur opnaði hann lykkjuna til
þess að losa slöngvuvaðinn af flein-
inum —- hann dró djúpt andann og
lét skeika að sköpuðu.
Eins og dingull sveiflaðist hann
yfir gjánni, með aðra höndina lausa.
Hann sveiflaði sér í áttina til kletts-
ins, reyndi að ná taki, en mistókst.
Hann hafði ekki sveiflað sér nógu
langt.
Hann sveif til baka og reyndi
síðan á nýjan leik. Enn var hraðinn
of lítill. Og enn sveiflaðist hann til
baka og reyndi síðan í þriðja skipti,
og þá heppnaðist það. Hann náði taki
á hrjúfum klettinum, síðan einnig
fótfestu, og þá losaði hann vaðinn
^2 — VIKAN 15. tbl.