Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 44

Framleiðandi: Helgi Einarsson.
Húsgögnin eru smíðuð úr teak og eik.
Híbýlaprýði
Þessi fögru og stíl-
hreinu borðstofuhús-
gögn eru sannkölluð
híbýlaprýði.
*
Húsgögnin eru teikn-
uð af hinum þekkta
arkitekt
Sigvalda Thordarson.
HALLARMÚLA — SÍMI 38177.
og barnið mundi skilja augnaráS
þeirra.
Michael liafði sleppt henni og
hjálpaði henni að rísa á fætur.
Hann strauk grasið úr liári hennar
og af fötunum með mjúkum hönd-
um. Hún hafði aftur farið að laga
pelargoniurnar, örugg og ör í
vissunni um að elska og vera elsk-
uð.
Þessi síðdegisstund liafði verið
fullkomin hamingjústund, og augu
Christine fylltust af tárum, þegar
hún hugsaði um það. Aldrei höfðu
þau átt slíkan dag, siðan þau fluttu
hingað.
Hún starði út um gluggann á
rykuga garðana í kring og hugs-
aði. — En hvað allt liefur breytzt.
En hún vissi, að hún var líka orð-
in önnur — hið ytra.
Ég er að leika, liugsaði liún. Ég
er mamman, sem er of upptekin til
að ala upp barnið silt. Ég er liin
rólega, töfrandi húsfreyja, sem
hlustar með athygli á gestina, hlær
og slær þeim gullhamra — en
óskar sér langrar leiðir burt á
meðan.
Hún tók bláu siðbuxurnar og
blússuna og lagði það til hliðar.
Um leið lagði hún minninguna um
fortíðina líka til hliðar, og hafði
það einhvern veginn á tilfinning-
ingunni, að hún hefði svikið Mic-
hael.
Var það ekki einmitt þetta, sem
hann hafði lagt svo mikið að sér
til að fá — fyrir þau bæði? Var
það ekki þetta líf, sem þau höfðu
óskað sér?
Christine sá strax hvernig boðið
hjá Deliu var. Ég verð hér ekki
lengi, hét hún sjálfri sér. Ég fer
heim og fer í eitt skipti snemma
að sofa.
Hún stóð um stund í dyrunum
og hlustaði á fleiprið eins og í
páfagaukmn. Hún horfði yfir fólk-
ið og hugsaði, að þó að enginn
þeirra, sem þarna voru, mundu
nokkurn tíma sjást aftur, stæði öll-
um nákvæmlega á sama.
Maðurinn, sem stóð hjá Delíu var
feitur og allur á hjólum. Þung
ilmvatnslykt umlukti Christine
þegar hún nálgaðist Deliu. Hér var
Delia i essinu sinu, með glas í
annarri hendi og aðdáanda á hina
hliðina.
Kjóllinn hennar var rauöur og
beinaberir bandleggirnir hlaðnir
armböndum.
Hún lék á als oddi, en kæti
hennar var uppgerðarleg og ef vel
var gáð, mátti sjá óttann við ald-
urinn og einmanaleikann i augum
hennar.
— Velkomin, elskan min! Var-
ir Deliu strukust við vanga hennar-
En gaman, að þú skyldir koma.
Hefurðu séð annan eins hóp?
Christine gekk áfram. Hún heils-
aði fólki, sem hún þekkti og
dreypti á drykk, sem bragðaðist
illa.
Einhver sagði: -— Christine,
þetta er Patrick Silford. Síðan þú
komst, liefur hann ekki talað urn
annað en að verða kynntur fyrir
þér.
Með leikni kvennamannsins kom
hann henni út i horn og króaði
hana þar af. Christine fannst hann
minna á slöngu og hún kipraði sig
saman af viðbjóði.
Hann færði sig nær henni.
— Þér hljótið að vita, hve falleg-
ar þér eruð, sagði hann.
— Já, ég veit það, sagði Christ-
ine..-—- Ég er líka sérkennileg.
Hann þagnaði þó að varir hans
hefðu verið tilbúnar með næstu
gullbamra. Hann hrukkaði ennið.
Hún hafði tekið fram i fyrir hon-
um, það átti ekki heima í leiknum.
Venjulega drukku þær í sig livert
orð, stundum feimnar og eins og
á móti vilja sínum, stundum djarf-
ar og ákafar — en þær tóku aldrei
fram í fyrir honum.
Hann leit á konuna hjá sér —
enginn í salnum stóð henni á
sporði. — Sérkennileg, hvernig þá?
sagði hann.
Hún brosti til hans. — í þessu
boði er ég eins og fiskur á þurru
landi. Sjáið þér til, ég hef verið
gift sama manninum í tiu ár, og
ég kann ágætlega við það.
Svo smeygði hún sér fram hjá
honum og leitaði að Deliu.
— Elskan mín, þú mátt ekki fara
strax! hrópaði Delia. — Þetta virð-
ist ætla að verða ágætt kvöld.
Gestirnir fara sjálfsagt ekki fyrr
en undir morgun. Nóttin yrði ekki
eins löng og dimm fyrir Deliu, ef
hún gæti teygt boðið fram til morg-
uns, hugsaði Christine. Hún kyssti
rauðan vanga Deliu og vorkenndi
henni allt i einu. Þegar hún fór
út, tók hún eftir þvi, að Patrick
Silford hafði þegar fundið eftir-
mann hennar.
Þegar hún steig út úr bílnum, sá
hún, að hún hafði gleymt að
slökkva í stofunni. Ljósið myndaði
skugga eins og grindur á grasflöt-
inni.
Fangelsisgrindur, hugsaði Christ-
ine bitur. Fangelsið mitt, gyllta búr-
ið mitt . . .
Húsið var tómt og eyðilegt án
Michaels. Hún gekk upp í herberg-
ið sitt og háttaði. Hún settist við
snyrtiborðið og horfði á hárið á
sér. Það var ekki lengur hægt að
sjá, að hún liefði verið i hárgreiðslu
í dag, en hún treysti sér ekki einu
sinni til að taka upp hárburstann.
Þá heyrði hún að hurðinni var
skellt niðri og rétt á eftir sá hún
í speglinum að Michael stóð bak
við hana.
— Nú, þú komst þá heim, sagði
hún utan við sig.
Hann laut að henni og kyssti
hana á kinnina. Rödd hans var
kæruleysisleg, eins og liann vænti
ekki svars, þegar hann spurði:
— Hefurðu haft það gott?
Hún leit á hann í laumi og sá,
að hann horfði rannsakandi á liana.
Svo leit hann burt og hún spurði:
—- Hefurðu fengið nokkuð að
|| — VIKAN 15. tbl.