Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 50

Dagstofusett
Stakir stólar
Svefnsófar
Svefnbekkír
Svefnstólar
BOLSTRUN ASGRIMS
JL
Bergstaðastræti 2
„Oh, lala ...“
„Það er bezt að ég játi það hrein-
skilnislega, að ég var að drepast úr
forvitni. Ég kom því hingað til þess
að sjá þá göfugu frú, sem unnið
hefur hjarta þitt“, sagði Marion
hæðnislega, um leið og hún virti
allar þær konur, sem stigu inn í
lestina, fyrir sér af náinni athygli.
Frank gat ekki að sér gert að hlæja.
Já, konur eru kynlegar verur, hugs-
aði hann, þarna hafði hin morgun-
svæfa Marion rifið sig fram úr
klukkan sjö, eingöngu til að sjá
Pearl, sem var svo alls ekki í París.
„Af stað ... af stað . ..“ hrópaði
lestarþjónn af öllum sínum suðræna
ofsa.
„Vertu sæl, Marion". Og Frank tók
til fótanna.
„Hver er það?“ kallaði hún á eftir
honum.
Þá náði glettnin tökum á honum.
Hann virti í skyndi fyrir sér þær
konur, sem voru að stíga inn í
lestina, kom auga á eina sérlega
ófríða, miðaldra en mjög ríkmann-
lega klædda. Hann lyfti hattinum
hæversklega og hjálpaði henni upp
þrepin, gekk næst henni, leit laumu-
lega um öxl og deplaði augum til
Marions, sem stóð þarna og glápti
á eftir þeim. Lestin ók af stað.
„Nú var Marion í sjöunda himni“,
hugsaði hann. „Nú trúir hún því
statt og stöðugt að ég sé kvæntur
þessari kerlingu.“ Og hann var aftur
í sólskinsskapi.
Stundarkorni síðar var hann raun-
ar kynntur fyrir kerlu. Það var í
veitingavagninum um morgunverð-
arleytið. Það reyndist þá vera fræg,
brezk skáldkona á leið til Bandaríkj-
anna í fyrirlestraferð. Hún var and-
rík og skemmtileg, og Frank skýrði
henni frá því að eiginkona sín væri
þegar komin um borð í „Berengar-
ia“, og kvaðst þess fullviss að kona
Nivea inniheldur
Eucerit — eíni
skylt húðlitunm
— frá þvi stafa
hin góðu áhrif
þess.
ÉG NOTA NIVEA EN ÞÉR?
Núið Nivea á andlitið að kveldi: Þá
verður morgunraksturinn þægilegri
og auðveldari. Og eftir raksturinn
hefur Nivea dásamleg áhrif.
GOTT ER AÐ TIL ER NIVEA!
Látlð NrVEA fuUkomna raksturinn.
' Hi,vea
sín mundi fagna því að fá svo kunn-
an og heillandi ferðafélaga. Það var
hlýtt og notalegt þarna í veitinga-
vagninum, en nokkur háreysti;
margir heilsuðu honum með nafni;
kunningjar að vestan ■— það var
líkast því að vera kominn heim.
Tveir af þessum kunningjum hans
fylgdust síðan með honum inn í
klefa hans, annar þeirra haf ði skozkt
viský meðferðis og þar sátu þeir og
röbbuðu um verðbréf og kauphallar-
viðskipti. Þó að ekki væru liðnar
nema þrjár klukkustundir frá því
að Frank og Evelyn kvöddust, skildi
þau eilífð að og hann var þegar
kominn í annan hluta heims. Það
var rétt svo að henni brá fyrir í
svip, bljúgri og blíðri, þegar annar
kunningjanna fór að segja frá heldur
óhrjálegum ævintýrum sínum í
París.
Frank gat ekki annað en dáðst að
því hve skynsöm Evelyn var. Ekki
að halda við lýði því, sem þegar var
lokið. Ekkert heimilisfang, engin
bréfaviðskipti, sem gátu komið sér
illa, engin angurblíð blekking. Það,
sem fegurst var, þoldi hvorki upp-
rifjun né endurtekningu.
„Einu sinni kom ég til Bagdað“,
sagði hann. „Dásamleg borg, að mér
þótti, og í fimm löng ár þráði ég að
mega koma þangað aftur. og svo
rættist draumur minn, og aldrei hef
ég orðið fyrir slíkum vonbrigðum.
Austurlandaborg, eins og gerist og
gengur, laukdaunn og ferðamanna-
svindl. Nei, maður á hvergi að koma
nema einu sinni...“
Kunningjarnir horfðu undrandi á
hann, skildu ekki hvað hann var að
fara. Svo fóru þeir að tala um stjóm-
mál.
Burt frá Evelyn, burt frá Evelyn.
Lestin bar hann á burt frá Evelyn.
Hann mundi ekki gleyma henni, en
hann mundi ekki heldur hugsa um
hana. Þó mundi hann kannski minn-
ast hennar, þegar hann naut ann-
arra kvenna.
Um þetta leyti var hann milli
svefns og vöku. Hann svaf fast, þeg-
ar lestin nálgaðist ströndina og hús-
in í Cherbourg komu í ljós. Hann
var hress og endurnærður þegar
hann steig út úr lestinni, loftið var
hreint og þægilega svalt. Hann rudd-
ist inn í tollskýlið, og þegar fullnægt
var skoðun á farangrinum og öðrum
formsatriðum, hraðaði hann sér sem
leið lá eftir afgirtri gangbrautinni
fram á hafnarbakkann, að stiganum.
Allir þeir, sem hann hittu að máli,
höfðu gert lélega viðskiptaferð til
Evrópu í þetta skiptið, en það virt-
ist ekki fá neitt á þá. Hann naut
þess að anda að sér seltumettuðu
loftinu, og sjá sjóinn freyða við
stefnið, þegar hann var kominn um
borð í bátinn, sem flutti farþegana
um borð í hið glæsilega farþegaskip,
sem beið úti á höfninni.
Lúðrasveitin um borð í Bereng-
eria fagnaði þeim með hornaþyt.
Pearl stóð út við borðstokkinn. Hún
var í hvítum kjól og með Ijósbláan
hatt.
Og Frank fékk hjartslátt, þegar
hann leit eiginkonu sína eftir langan
aðskilnað.
Laugardagur.
H Ú N .
Það ók vagn eftir götunni úti fyr-
ir, hófar hestsins skullu á steinlagn-
ingunni, Frank hreyfði sig örlítið og
andardrátturinn þyngdist — hann
hafði víst vaknað við. Evelyn reyndi
að liggja eins létt við barm hans
og henni var unnt; hún var örþreytt,
einkum í bakinu.
Frank lyfti hendinni svo að hann
gæti séð á armbandsúrið. Það skein
á tölustafina á skífu þess í myrkrinu.
Klukkan var að verða hálffimm, og
sekúnduvísirinn æddi sinn hring.
Evelyn hafði aldrei á ævi sinni verið
svona þreytt; nei, ekki einu sinni
eftir að Litlibróðir fæddist. Það var
eins og hún hefði verið að klífa upp
snarbratt fjall alla liðlanga nóttina,
en runnið til baka í hverju spori, og
aldrei komizt á tindinn.
Og þó þráði hún Frank enn líkam-
lega, þráði hann heitara en nokkru
sinni fyrr þó að hún lægi við barm
hans og og fyndi hann bifast undir
vanga sér við hvert andartak; heit-
ara en þegar hún var í Diisseldorfer-
strasse og hann í París. Síðan voru
liðin að minnsta kosti þúsund ár,
að minnsta kosti var hún orðin þús-
und árum eldri, og allt hafði stækk-
að í hlutfalli við það í óravídd og
hyldýpi fullnægingarinnar og ör-
þreytunnar. Jafnvel rúmið virtist
eins og heill heimur, veröld út af
fyrir sig og fætur hennar og Franks
voru fléttaðir saman, margar dag-
leiðir í burtu. Nú hreyfði hann sig
örlítið og gætilega og dró yfir þau
sængina. Hún hafði ekki einu sinni
veitt því athygli að hún lá allsnakin
og með ekkert ofan á sér, og nú
streymdi yllur um allan líkama
hennar og fyllti hana ljúfri vel-
líðan.
Hún vissi að það var eins konar
viðtekið mat — það kom meðal ann-
ars fram í fjölmörgum ástasögum,
em hún hafði lesið — að það, sem