Vikan - 11.04.1963, Blaðsíða 51

orðin var hversdagsleg, en að vísu
ekki beinlínis óþægileg skylda í
hjónabandinu,sem viðkomandi aðilar
uppfylltu af gagnkvæmri hæversku,
yrði samstundis ólýsanleg, ástríðu-
þrungin sæla í örmum elskhuga eða
ástkonu. Nú fyrst vissi Evelyn það
af eigin raun, að þetta var ekki
satt; það var fyrst í örmum þess,
er maður elskaði, sem nautnin varð
svo heit og sár, að hún olli fremur
þjáningu en fögnuði; fullnægingin
dauði frá sjálfum sér, en aðeins í
svip, því að um leið og maður vakn-
aði af henni, varð þráin sterkari,
þorstinn ákafari en nokkru sinni
fyrr. Þráin, sem einungis varð devfð,
en aldrei uppfyllt, þorstinn, sem
aldrei varð slökktur .. .
Enn hefur það orðið uppvíst að
ósannindum og blekkingu hugsaði
hún með sér, og þetta „það“, var full-
orðna fólkið, sem þóttist vita alla
leyndardóma lífsins. Þótt einkenni-
legt mætti virðast, fannst henni, frú
Droste, sem var orðin tuttugu og
sjö ára gömul og tveggja barna móð-
ir, sem hún væri í rauninni full-
orðin. Hún gat setið þögul stund-
unum saman, án þess henni væri
unnt að gera sér fyllilega grein fyrir
því að hún væri ekki lengur litla
telpan í bláa kjólnum, eins og hún
hafði verið fyrir tuttugu árum. Enn
voru það sömu augun, beinin, blóðið
og hörundið, allt aðeins eilítið stærra
og meira. Það voru sömu hlutirnir,
sem hún hræddist, Evelyn, litla
telpan, sem alltaf var einmana; Eve-
lyn, sem skelfdist svo ótal margt,
en var engu að síður hugrökk þegar
á reyndi, því að hún duldi svo margt
með sér og kvartaði aldrei eða æðr-
aðist. A stundum fannst henni að
blómin væru hugrakkari en ljónin.
Ljónin öskra og verja sig með kjafti
og klóm. En blómin gefa aldrei hljóð
frá sér, hvaða meðferð, sem þau
sæta; þau eru jafn þögul, þótt þau
séu skorin af rót sinni og þeim blæði
út í blómsturvösum og bíði bana.
Þannig hafði rósunum á náttborðinu
blætt út, Evelyn hafði fundið sótt-
heita angan þeirra í vitum sér alla
nóttina, og hún hugsaði sem svo,
að aldrei framar mundi hún finna
slílca angan, án þess að það minnti
hana á Frank. Vofuandlit armbands-
úrsins, gluggatjaldið, sem næturgol-
an bærði, skuggamyndirnar á gólfi
og veggjum unz slökkt var á götu-
Ijóskerinu úti fyrir klukkan þrjú
um nóttina — allt var þetta ógleym-
anlegt og mikilvægt, eins og sú til-
finning, sem það hafði vakið með
henni er gómar hennar struku hár
Franks í myrkrinu, eða þegar hún
fann vöðva hans harðna og strengj-
ast undir lófum sér. . . það var þetta,
sem varðveittist í vitundinni og lifði
þar sínu sjálfstæða lífi. Það var
þetta, sem rifjaðist upp fyrir manni
í dauðanum, hugsaði hún, og um
leið þráði hún það að mega deyja
ung og mega deyja sem fyrst. Langt
líf heima í Diisseldorferstrasse og
án Franks var svo vonlaust, að hún
mátti ekki til þess hugsa. Líkami
hennar hafði sameinazt líkama hans,
órjúfanlega, eins og þegar tveir
r
í næstu VIKU
kynnum við þann
stórkostlegasta
hlut, sem íslenzkt
blað hefur nokkru sinni
boðið lesendum sínum.
Við segjum ekki nánar
frá því núna, en fyrir
alla lifandi muni: Látið
ekki næsta blað framhjá
ykkur fara, því þá
upplýsum við
leyndarmálið.
málmhlutar bráðna saman í eldi.
Um leið og hann dró sængina yfir
þau, hvarf hönd hans af öxl hennar,
og um leið fann hún vakna svo
sára tómleikakennd í öxlinni, að
hún þrýsti sér enn fastara að hon-
um. Hún gat ekki gert sér í hugar-
lund, hvernig henni mætti takast
að skilja þennan síþyrsta, ósefandi
líkama sinn frá líkama hans og hafa
hann á brott með sér til Berlínar.
Hún reynd: að virða Frank fyrir
sér hálfluktum augum, en það var
of myrkt til þess enn. Engu að síður
vissi hún það að hann var fallegur,
ekki eingöngu fríður sýnum, heldur
allur óumræðilega fallegur. Það
hafði verið henni ný dásamleg til-
finning að vera sér þess meðvitandi
með öllum líkama sínum, að líkami
karlmannsins væri þrunginn sam-
ræmdri fegurð ásamt ólgandi orku.
Hún reyndi að rifja upp fyrir sér
líkama Kurts, en komst að raun um
að hún hafði aldrei gert sér grein
fyrir að hann hefði nokkurn líkama.
Líkama Franks hafði hún aftur á
móti gerkynnzt, svo að hún mundi
alltaf kunna hann utan að, á sama
hátt og hver atlotahreyfing hans
lifði í henni. Hún brosti í myrkrinu.
Framhald í næsta blaði
H.F. RAFTÆKJA VERKSMIÐJAN
HAFNARFIRÐI
Símar: 50022 - 50023 - 50322
Kœlitœki fyrir kaupmenn og kaup-
félög, ýmsar gerðir og stœrðir. —
Leitið upplýsinga um uerð og
greiðsluskilmála.
Frystikistur, 2 stœrðir
1501 og 3001.— fyrir
heimili, uerzlanir og
ueitingahús.
VIKAN 15. tbl. —