Vikan - 25.04.1963, Blaðsíða 25

Nafn eiginmanns hennar
stóð á merkispjaldinu í leð-
urumgerðinni, og við lilið
þess gat að líta merki gisti-
hússins í París.
leyfa að deyja, þegar líf þeirra er
fullkomnað.“
Þetta er hverju orði sannara,
hugsaði Evelyn. Satt, grimmúðlega
satt. Hún sá sig sjálfa komna aftur
heim til Dússeldorferstrasse, og þá
framtíð, sem beið hennar þar. Dóm-
arafrú Droste. Litlibróður mundi
verða eins og Kurt maður hennar
var nú. Clara mundi hljóta gott
uppeldi, eins og hún sjálf hafði hlot-
ið — leggja stund á nám í ensku,
frönsku og listasögu. Sjálf mundi
hún halda hátíðlegt fimmtugsafmæli
sitt og vera enn Evelyn. Kannski
hefði hún þá gleymt því, að einu
sinni hafði hún laumazt til Parísar
og hagað sér þar eins og' hún væri
gengin af vitinu. Raunar hafði hún
ekki gleymt því enn, þegar hún
laumaðist að heiman, ekki nema
fimm ára að aldri, og faldi sig í
fylkingu hermanna, sem héldu eftir
strætinu, en nú var þetta merkilega
ævintýri bernskunnar ekki neitt
merkilegt eða stórfenglegt leng-
ur, heldur einungis kátbroslegt.
Kannski mundi þetta Parísarævin-
týri hennar með Frank líka verða
einhvern tíma álíka þýðingarlítið,
jafnvel dálítið broslegt. Tilhugsun-
in var í senn hughreystandi og
blandin sársauka og söknuði. Að
vera dauð, án þess að gera sér grein
fyrir því. Dauð, án þess að vera
borin til grafar. Já, það var rétta
orðið.
Hún aðgætti hver hefði skrifað
þessi vísdómsorð. Einhver H.
Hirschbach. Ekkert stórskáld, borg-
arlegt nafn, sem ekki hafði neinn
ljóma yfir sér. Hún las framhaldið,
en það olli henni vonbrigðum. Þar
var rætt um vorið, og það gat hún
ekki tileinkað sjálfri sér,
Um það bil hálfri klukkustundu
síðar féll hún í væran svefn. Hana
dreymdi dásamlega fagran draum.
Hún stóð við bládjúpa vík. Sjórinn
var blátær, en marglitir fiskar
svámu um í torfum og tóku á sig
ótal litbrigði, silfurhvít, gullin, fag-
urrauð — svo fagurlega rauð, að
slík litbrigði fyrirfundust ekki í
raunveruleikanum. Úr djúpunum
hljómaði unaðslegur söngur, og allt
var á svifi eins og stjörnurnar upp
Framliald á bls. 49.
VIKAN 17. tw. — 25