Vikan - 25.04.1963, Blaðsíða 29

Kannski var það hann, sem bjó yfir
brennandi þrá eftir að sitja í glæsi-
legri skýjakljúfsskrifstofu í hinum
dýra enda á Manhattan og finna fyr-
ir virðingu Park Avenue-læknanna
og öfund (en einkum öfundinni).
Þeir sáu hann ekki — þegar þeir
þorðu að láta svo við hann.
Hann andvarpaði; það var eins
og þessi þrönga, fátæklega gata
svaraði andvarpi hans. Ash læknir
fann, hvernig tár læddist fram í
annan augnakrókinn, þegar hann
settist við stýrið til að aka á fund
konunnar, sem hann elskaði enn ■—
og til þess heims, þar sem honum
mundi alltaf finnast, að hann væri
sem aðkomuroaður.
BEETHOVEN-SENDINGIN var
senn á enda; hátt uppi í Schuler-
turninum fylltu tónarnir frá Keis-
arakonsertinum hið glæsilega her-
bergi, sem Patrica Reed hafði nú
búið í um vikutíma. Hin hávaxna,
granna kona lá í hvílu sinni og naut
tónlistarinnar með öllum skilning-
arvitum — naut heillandi hljóm-
fallsins eins ákaflega og að finna
kalt hlustunartæki Andys Gray við
hjarta sitt. Þessi kvöldrannsókn var
aðeins formsatriði. Hún vissi, að
Andy var einungis komin til að hitta
hana.
Hann rétti úr sér og sagði við
hjúkrunarkonuna: ,,Við höldum
áfram með venjuleg lyf, ungfrú
Eccles. Og þá er það víst ekki meira
í kvöld!“
Þegar hjúkrunarkonan hvarf úr
ljósbjarmanum frá náttborðslamp-
anum, spurði Patricia brosandi:
„Lifi ég þetta af, læknir?“
„Það held ég bara, ungfrú Reed.“
Hann gætti þess alltaf að fara að
öllum reglum, þegar þau voru ekki
ein. „En það er að sjálfsögðu Plant
læknir, sem hefur endanlegt vald
í þessu máli — ekki ég.“ Plant var
heimilislæknir Patriciu Reed. Það
var hann, sem hafði stungið upp á
því, að hún legðist í Schuyler-turn-
inn til að njóta þeirra hvíldar, sem
hún þarfnaðist svo óskapleg. Síðasta
setning var þó frá henni komin —
ekki Plant ... Flest fólk þarfnaðist
raunverulega mikillar hvíldar nú á
dögum, hugsaði hún. En það voru
aðeins fáir útvaldir, sem gátu notið
hennar í eins þægilegu umhverfi og
hún.
Hún lá róleg og beið, meðan
Andy og hjúkrunarkonan töluðu
saman við fótagaflinn hjá henni.
Hennar tækifæri kæmi áreiðanlega.
Þetta hafði verið skemmtilegasti
leikur — þótt hann hefði eiginlega
staðið aðeins of lengi. Lega og
strangt mataræði. Róandi lyf og
einnar klukkustundar sólbað á
hverjum degi. Nákvæmar rannsókn-
ir, sem færðu sönnur á, að Patricia
Reed var við ágæta, líkamlega
heilsu (alveg eins og afi hennar,
sem stofnað hafði sláturhúsaveldið
mikla í Chicago og hafði með því
lagt grunninn að auði fjölskyldunn-
ar); já, hún hlaut að vera fær um
að leggja hvern karlmann að velli.
Dvölin þarna hafði verið ágæt átylla
til að vera í grennd við Andy Gray,
meðan hún biði yfirlýsingar hans
um, að hann gæti ekki lifað án
hennar.
Þegar maður hefur vanizt því frá
blautu barnsbeini að fá allt, sem
hugurinn girnist, er enginn leikur
að bíða, hugsaði hún, sízt þegar bíða
þarf eftir þráum, tvífættum asna.
En hún var samt ekki í neinum vafa
um, að Andy mundi um síðir leggja
árar í bát.
Hjarta hennar barðist ákaft, þeg-
ar hún hugsaði um þessar tvær vik-
ur á Hawaii, þegar hún hafði kynnzt
honum. Hún hafði verið á einni af
þessum óteljandi eirðarleysissigl-
ingum, eftir að hún hafði losað sig
við annan eiginmann sinn sársauka-
og fyrirhafnarlaust í Reno. Andy
var nýlaus úr herþjónustu í Asíu
— hugsjónalaus uppgjafahermaður,
sem virtist við fyrstu sýn gersam-
lega óhæfur til þátttöku í róman-
tísku ævintýri. En Patricia var sér-
fræðingur, og hún vissi þess vegna,
að ekki er allt sem sýnist. Hún varð
heldur ekki fyrir vonbrigðum.
Hann hafði verið kallaður aftur
til San Fransiskó löngu áður en hún
hafði náð því marki að verða leið
á honum. Já, það var einhver örlítil,
óþægileg grunsemd í huga hennar
um, að hann hefði eiginlega verið
feginn að fá skipun um að halda
til herdeildar sinnar. Næstu tvö ár-
in höfðu þau skrifazt á, meðan hún
beið þess að hann hætti starfsemi
sinni í sjúkrahúsinu og sneri aftur
til hennar fyrir alvöru. Tvívegis
höfðu þau líka endurnýjað samband
sitt — en við ekkert þeirra tækifæra
hafði hann gefið í skyn, að hann
hefði í hyggju að taka að sér það
fullkomna dagsverk, sem var fólgið
í að vera fylgifiskur hennar.
Hún hafði vitanlega komizt í
kynni við aðra karlmenn þessi ár,
en enginn þeirra hafði getað fengið
hana til að gleyma Andy. Þeir hjálp-
uðu henni aðeins til að drepa tím-
ann, meðan hún beið þess augna-
bliks, þegar hún gæti litið á Andy
Gray sem óumdeilanlega einkaeign
sína.
Fyrir hana mundi hjúskapur þessi
verða eðlilegur endir á ofsafengnu
æskulífi — hún var orðin tuttugu
og níu ára og þarfnaðist hvíldar.
Og hvað Andy snerti — hún virti
hann fyrir sér hálfluktum augum —
mundi þetta að sjálfsögðu einnig
verði hið eina rétta. Fullkominn
glæsileiki hennar mundi verða ágætt
baksvið ýktrar réttlætiskenndar
hans, og henni mundi fljótlega tak-
ast að hefla af honum hvössustu
brúnirnar. Þar að auki mundu þau
alltaf hafa peninga hennar til að
hjálpa honum áleiðis og afla honum
viðurkenningar, sem hann verð-
skuldaði. Ef hann óskaði þess sér-
staklega, gæti hann jafnvel einnig
fengið samþykki hennar til að halda
áfram störfum sem skurðlæknir —
en bara ekki í East Side-sjúkrahús-
inu. Hún opnaði augun til fulls.
Hjúkrunarkonan var einmitt farin
út úr herberginu hljóðlega. Andar-
tak varð Patricia hrædd um, að
Andy ætlaði að fara strax á eftir
henni. En svo gekk hann til hvíl-
unnar og tók um aðra hönd hennar.
„Það var tími til kominn,“ sagði
hún.
„Ég viðurkenni, að þú hefur rétt
fyrir þér í því,“ svaraði hann. „En
hvað ertu eiginlega að gera sér?“
„Hvíla mig — samkvæmt læknis-
ráði.“
„Upp á hvað getum við þá boðið
hér, sem þú getur ekki fengið ann-
ars staðar?“
Patricia leit til hans með mesta
töfrabrosi sínu og renndi fingrun-
um eftir höku hans og síðan upp
í hárið. „Viltu gera svo vel að breyta
stillingunni á viðtækinu, Andy,
Wayne King leikur einmitt hjá NBC
núna.“
Andy gerði, eins og hann var beð-
inn um, skrúfaði fyrir síðustu tóna
Beethovens, en síðan byrjaði „An
der schönen, blauen Donau." Hann
nam staðar utan við ljóskeiluna um-
hverfis hvílu hennar. Hrukkótt and-
lit hans var þannig, að engin svip-
brigði urðu úr því lesin, þar sem
hann stóð þarna í hálfrökkrinu.
„Wayne King leikur í Waldorf í
kvöld,“ sagði hann. „Á velgerðar-
dansleik hjá Catherine Ash.“
„Og hvað kemur það mér og þér
við? “
„Svipuð tilfelli!" svaraði hann ró-
lega. „Catherine og Martin Ash. Þú
og ég!“
„Að hvaða leyti getum við líkzt
Martin og Catherine?11
„Rétt sem stendur finnst mér, að
við líkjumst hvert öðru helzti mik-
ið,“ mælti hann. „Þess vegna vil
ég helzt vera í hæfilegri fjarlægð
frá þér.“
Patricia starði á hann, og undrun
hennar var engin uppgerð. Hún
þekkti Catherine Ash verulega vel,
og henni fannst, að Catherine væri
elskuleg kona, en þó ósköp
kjánaleg, þótt hún gæti keypt alla
skapaða hluti — bæði stöður og
frægð ■— handa lítilmenninu, sem
hún hafði gifzt, eins og aðrar konur
keyptu sér perlufesti. Ekki svo að
skilja, að Patriciu væri eitthvað
sérstaklega í nöp við Martin, en
henni fannst það 'of heimskuleg
skoðun hjá Catherine, að peningar
hennar gætu opnað allar dyr.
„Ef þú ert að líkja þér við Martin
Ash ...“
„Þú vilt giftast mér,“ sagði hann
hispurslaust. „Og annan hvern dag
langar mig meira en lítið í þig,
hvaða skilyrði sem þú annars setur.
Finnst þér þá ekki, að ég minni á
Ash? En heldur þú, að það sé ör-
uggur grundvöllur fyrir hamingju-
sömu hjónabandi?“
„Ég hef ekki talað við þig um
giftingu — enn!“
„Ég veit, að þetta hljómar sjálf-
byrgingslega,“ sagði hann, „en hvers
vegna liggur þú eiginlega hér?“
„Ég er hér einvörðungu sam-
kvæmt skipun Plants læknis,“ svar-
aði hún stríðnislega, en sneri svo
skyndilega við blaðinu og hélt
áfram rólega: „Þú hefur á réttu að
standa, Andy. Ég legg þig í einelti.
Af því að ég get ekki verið án þín.
En er það ekki af sömu ástæðu, sem
þú hefur komið hingað í kvöld?“
„Ætli það sé ekki kominn tími
til þess, að við ræðum þetta mál
til lykta?“ sagði hann. „Jafnvel
burðarmenn sjúkrahússins eru farn-
ir að veðja um úrslitin.“
Patricia yppti öxlum. „Vitanlega
gera þeir það. Og hverjar eru horf-
urnar taldar?“
„Allir gera ráð fyrir, að ég muni
vinna þig — eða kannski menn eigi
við hið gagnstæða?"
„Þú gætir nú verið dálítið kurt-
eisari í minn garð, Andy!“
„Segðu mér aðeins eitt, Patricia,"
sagði hann með hægð. „Hvað get
ég gefið þér — annað en það, sem
við höfum þegar lifað saman?“
Hún hló lágt í stað þess að svara.
Sálgreiningarlæknir hafði einhverju
sinni sagt við hana, að vald hennar
yfir karlmönnum orsakaðist af ó-
seðjandi kynlosta hennar, er stafaði
frá leynilegri löngun hennar til að
komast í kynni við karlmann, sem
léti ekki stjórna sér, heldur nauðg-
aði henni ruddalega og miskunnar-
laust. Sálgreiningarlæknirinn hafði
haft á réttu að standa, þótt hann
væri annars skottulæknir, sem vildi
aðeins fá tækifæri til að fullnægja
losta sínum — að því hafði hún
komizt þær vikur, sem hún hafði
lifað bak við lokaða gluggahlera í
Hotel Carlton. Átti líf hennar að
halda áfram með sama hætti í ýms-
tum dýrindis gistihúsaíbúðum með
mönnum, sem hún hafði gleymt dag-
inn eftir hvernig voru í hátt? Nei,
mér skal takast að fá hann til að
gefast upp, hugsaði hún og hallaði
sér aftur á bak á hægindin. Það
veltur allt á því, að ég geti fengið
hann til að kyssa mig. „Plant læknir
sendir mig heim á morgun.“ Hún
lokaði augunum. „Ertu hræddur
við að bjóða mér góða nótt?“
Hún heyrði, að hann gekk fyrst
eitt skref að rúminu •— svo annað
eftir dálítið hik. Á næstu sekúndu
kyssti hann hana, og henni fannst,
að hún heyrði hjarta sitt berjast eins
og frumskógatrumbu svertingja ...
en það var bara alls ekki hjarta
hennar, heldur var knúð dyra hjá
henni léttilega.
Þrátt fyrir vonbrigði sín, gat hún
ekki annað en dáð stillingu Andys.
Hann sagði: „Kom inn!“ alveg eðli-
lega, eins og ekkert væri um að
vera, og hann handlék hlustunar-
tækið, eins og hann hefði einmitt
verið að nota það.
Hjúkrunarkonan gekk inn fyrir.
„Símastúlkan óskar að hafa tal af
yður, Gray læknir. Það hefur verið
komið með hættulega veikan mann
á þriðju deild.“
„Segið þeim, að ég sé á leiðinni.“
Hann sneri sér að Patriciu. „Þér
afsakið mig væntanlega — ég verð
að flýta mér.“
Með augnaráði sínu neyddi hún
hann til að halda kyrru fyrir við
hvíluna, þar til hjúkrunarkonan var
farin. „Vertu nú einlægur, Andy,“
sagði hún. „Varstu feginn því, að
Framhald á bls. 50
VIKAN 17. tbl. — 29